Moederdag

Ik had gehoopt dat het dit jaar gemakkelijker zou zijn, maar dat is het niet. Vandaag ben ik als eerste wakker. In ons bed liggen drie kindertjes te slapen. Sofie en Bram in het midden, Sara ondersteboven, met haar hoofd bij het voeteneind, tussen onze benen. Waarom liggen ze in godsnaam allemaal bij ons in bed? Ja, dat vraag ik mij op die momenten ook weleens af. Maar het antwoord is simpel. Omdat wij zacht gekookte ouders zijn. Daarom.

Sofie slaapt standaard tussen ons in. Sinds ze de wieg ontgroeid is, weigert mevrouw te wennen aan haar ledikantje op die prachtige onbeslapen babykamer. Ondertussen slaapt Sara wisselend. Het gaat hele periodes goed, maar als er veel vrije dagen zijn wordt ze onrustig. Een nachtmerrie rond drie uur ‘s nachts zorgt voor bezoek van twee knokige knietjes tegen mijn billen. En Bram? Die vindt het om een uur of zes wel welletjes en wil opstaan. Eenmaal aangekomen bij ons bed besluit hij echter toch nog een uiltje te knappen.

Al dat geduw en gedraai tussen ons in is uiteraard niet echt bevorderlijk voor de nachtrust. Of spieren. Rond half acht word ik wakker met pijn aan mijn rug. En raad eens wie er heerlijk liggen te snurken? Juist… Plagerig kriebel ik eens hier en daar. De een draait zich om en de ander zegt zachtjes “nouhouw” en dan snurken ze weer verder. Maar ik geef het niet zo snel op hoor. Mijn vingers sluipen naar Sara’s ribben en prikken links en rechts. Tot ze begint te lachen en zich omdraait. “Waarom maak je me wakker mama,” vraagt ze opgewekt. “Oh ja, het is moederdag!”. Vervolgens bewerk ik Bram tot hij ook wakker is. En Sofie volgt vanzelf. Die doet haar oogjes open om te kijken waar al die geluiden vandaan komen.

Twee versjes en knutselwerkers, knuffels en kussen. Het is best gezellig in bed. Toch mist er iets, zegt mijn gevoel. Ik mag mijn wensen doorgeven voor het ontbijt en rustig aan opstaan. Even lekker douchen zonder drukte. De bende vertrekt in pyjama naar beneden en laat mij alleen achter. Helemaal alleen met mijn gedachten. Op sommige dagen kan eenzaam denken passieve gevoelens naar de voorgrond trekken. Zoals vandaag. Dat lege plekje, daar bij ons op bed, eist dan even alle aandacht op. Want er is iemand die nooit een versje voor zal lezen of zijn knutselwerkje in papa’s kleerkast gaat verstoppen.

Ik draai de kraan open en wacht tot het water warm is. Stap in de douche en laat de druppels over mijn gezicht stromen. Druppels die de tranen meenemen het afvoerputje in. Hoe meer ik er laat verdwijnen, hoe meer nieuwe er opwellen. Tot ze op zijn. Een dag zoals vandaag is en blijft moeilijk. Misschien wel voor altijd…