Na-aapje

Heupwiegend en met haar handjes in de lucht staat ze voor me. De vingertoppen van haar duim, wijs- en middelvinger tegen elkaar gedrukt, alsof ze twee dikke bloeiende bloemknoppen vasthoudt die ze laat dansen. Het zijn ongetwijfeld roze rozen. En terwijl de verticale streepjes op haar rokje zich in alle bochten wringen om het wiebelende luierkontje bij te benen, tovert haar gezichtje een brede, maar ingespannen glimlach te voorschijn. Dat is namelijk best lastig als je intussen ook nog een liedje moet ‘zingen’. Sofie kent maar één nummer, waarbij ze geluid maakt door haar tongetje heen en weer te bewegen in haar mond, terwijl ze een lang ‘eueueu’ klank uitstoot. Wat je dan krijgt is ongeveer ‘eudel dudeleudelde’. Een levenslied dat ze helemaal zelf bedacht heeft.

Boven haar lieflijke neusje draagt ze Sara’s zonnebril. Knalroze met heel veel kleine bloempjes erop. Achter die verduisterende glazen hebben twee pretoogjes het grootste plezier. Ik lach terug naar haar en dan stopt ze abrupt met haar dans. Sofie laat de denkbeeldige bloemknopjes vallen en pakt de zonnebril van haar gezicht. De kleine worsteling die daarvoor nodig is laat me weer even zien hoe klein dat meisje eigenlijk is. En ook hoe groot ze al doet. Sofie geeft de zonnebril aan mij, met een duidelijke bedoeling. We doen namelijk een spelletje samen, dansen om de beurt. Ik doe het voor. En zij doet na. Na-apen is een van haar favoriete spelletjes.

Om het interessant te houden wordt het dansje telkens een beetje moeilijker. Ik zet de zonnebril weer op. De worsteling die daarbij hoort heeft te maken met het feit dat mijn hoofd breder is dan de bril. Zelf ben ik namelijk al een groot meisje. Misschien zelfs een vrouw. Een of ander onbeduidende liedje, ik weet niet meer wat ik toen in mijn hoofd had, geeft melodie voor een nieuwe dans. En omdat ik een brede rok aan heb, pak ik aan weerskanten de punten tussen duim en wijsvinger en zwaai het ding heen en weer. Sofie vindt het werkelijk prachtig.

Al gauw steekt ze haar handje uit naar de zonnebril. Met opzetten moet ik haar helpen, want de fijne motoriek is daartoe nog niet toereikend. Ze wacht tot ik weer een stap achteruit zet en begint met zingen, heupwiegen en wiebelen. Maar haar oogjes zie ik denken. Plots staat ze even stil en kijkt omlaag, naar haar rokje. En dan pakken haar vingers, heel voorzichtig, het onderste randje vast. Erbij zingen kan ze niet, want daarvoor is het te moeilijk. Heel langzaam trekken die kleine vingertjes het rokje hoger en hoger. En nog hoger. Tot ik geen streepjes meer zie. Maar wel een groene maillot…