De geboorte van een nieuw begin

Al de hele nacht komen ze om het kwartier, maar je kunt er geen klok op gelijk zetten. Zodra ik iets ga doen, stopt het weer. Toch weet ik dat het begonnen is. Zo tegen de middag voel ik me onrustig, er zit geen vaart in. Tijd om even en CTG-tje te laten doen bij het ziekenhuis. Manlief belt de opataxi want onze geldput…ehhh auto, is weer eens kapot. Niet dat dit me nu iets kan interesseren. Ik waggel naar de auto en plof neer op de bijrijderstoel, waarop de auto een klein dansje maakt door mijn uit de hand gelopen gewicht. Onderweg naar het ziekenhuis mag ik welgeteld een enkele wee wegzuchten.

Deze bevalling lijkt nergens op, en dat is de arts in opleiding in eerste instantie met me eens. “Er is wel iets aan de gang, maar ik denk dat we u nog even naar huis sturen,” zegt de jonge knul mijn CTG bestuderend. Hij wil wel nog even voelen. De een noemt het voelen, de ander martelen…het is maar net aan welke kant je staat. Hoe dan ook, deze dokter heeft wonderhanden! Eindelijk de eerste fatsoenlijke wee en dan gaat alles in sneltreinvaart. Even ontsnappen enkele tranen aan mijn ogen, van blijdschap omdat mijn meisje vandaag geboren wordt en van angst omdat ik weet wat komen gaat.

De verloskundige ziet in het systeem dat ze mijn eerste bevalling ook heeft gedaan. Ze vertelt me dat ze destijds een flinke knip heeft gezet omdat Sara de navelstreng om de nek had en haar hartslag opeens zakte. Kennlijk vindt ze het slim om die informatie net nú even te delen. Vijf en een half jaar lang heb ik me afgevraagd waarom ik toen een blauwe baby op mijn buik kreeg en vandaag heb ik opeens het antwoord. Even raak ik verlamd door het besef dat ik niet alleen Lieve verloren heb, maar Sara ook kwijt had kunnen raken. Éven ben ik er niet meer bij, de kamer tolt, mijn hoofd wordt donker vanbinnen net als de dood die zich altijd eerst van zijn lelijke kant laat zien. Ook deze baby kan zomaar doodgaan, een jong leven is zo fragiel en moet zoveel doorstaan.

In eerste instantie is dood altijd niets, leegte, het vergaan van iets dat wel was maar niet meer is. Dood is zwart. Dood is pijn. Dood slaat gaten die groeien…in levens die bloeien. Later, wanneer de totale destructie voltooid is, blijkt dood ook een ander gezicht te kennen. Dat mooie, idealistische, troostende, helende, veranderende gelaat zie je pas wanneer je je totaal hebt overgegeven aan de duistere kant van het sterven op zich.

Maar dan voel ik leven en de volgende wee dient zich aan. De scherpe pijn trekt me terug in het hier en nu, maakt me weer bewust. Mijn hele lijf krampt samen en verdrijft de paniek die ik zojuist voelde om weer plaats te maken voor rust in mijn hoofd. Deze bevalling is er een waarin arbeid en rust samengaan, je overgeven aan de pijn en tegelijkertijd afstand nemen van het lichaam om diezelfde pijn te kunnen verdragen. Je concentreren op de juiste ademhaling en op datzelfde moment jezelf afleiden met visioenen over de geboorte van je kind. Dat van mij is een rode bloem, een tulp die elke keer een stukje verder opengaat, waarbij de buik van de bloem steeds boller wordt. Tijdens de yogales schoot diezelfde bloem baby’s als een kanon, maar helaas is dat in de echte wereld nog niet zo eenvoudig.

De bevalling verloopt vlot, voordat ik er erg in heb legt de verloskundige me op mijn zij om de laatste centimeters op te laten schieten. Die laatste weeën zijn pittig, zonder pauze. Ik krijg het zo warm van de pijn dat het lijkt alsof ik flauw ga vallen. En dan roep ik “Mijn sokken moeten uit!” Zo warm zijn mijn voeten, dat ik mijn dunne sokken niet meer kan verdragen. Blijkbaar is dat voor een verloskundige het universele teken voor persdrang, want niet lang daarna mag ik aan het moeilijkste gedeelte van deze zwangerschap beginnen. Bij Sara en Bram was ik op dit punt zo versuft dat ik geen pijn meer voelde, maar nu is het amper twee uur later dan de eerste sterke wee en ben ik een stuk helderder. Visualiseren lukt niet meer. Het leven is zo rauw op zo’n moment, denken gaat niet, je doet je best om te luisteren maar de pijn overheerst alles.

Een moment flitst het door mijn hoofd…ik stop gewoon met duwen dan is de pijn weg. En dan realiseer ik me direct weer dat ik niet meer terug kan en zet ik door. “Nog even Irene en dan heb je haar!” roept de verloskundige. “Kom op, doorzetten!” Ik kijk nog even omlaag, doe mijn ogen dicht en geef alles wat ik nog heb. Niet lang daarna is ze er. Haar huiltje, haar natte lijfje op mijn buik. Ik voel haar zachtjes ademen. Mijn vingers voorzichtig op haar huid alsof ze niet geloven dat het echt waar is. Zo gelukkig, zo mooi, zo prachtig, zo puur, zo van mij. Mijn kindje, onze Sofie, ze is er echt!