Loslaten...

Ik zit nu in een leslokaal, een klas vol leerlingen. Gelukkig zijn ze allemaal aan het werk, zodat ik mijn gevoelens van me af kan schrijven... Mijn verlof duurt nog tot volgende week, maar moest vandaag de eerstejaars verwelkomen.

Een hele voorbereiding aan het loslaten heb ik nu achter de rug, de traantjes laten gaan. Vanochtend hebben papalief en ik Elizan bij omalief afgezet. Ik vond het fijn dat mijn man mij bijstond bij mijn eerste werkdag en het afzetten van ons kleintje. Vroeger had ik er lacherig over gedaan, maar zodra je weet dat je zwanger bent, verandert je hele persoonlijkheid. Lachen en huilen om de raarste dingen... 

Elizan merkte er vrij weinig van, mede dankzij mij overigens. Ik heb de laatste drie weken gependeld tussen huis en oma, zodat ze zich goed kon nestelen. Haar box, eetstoel en bedje lagen klaar voor vandaag, de grote dag.

Dikke traantjes waren het vanochtend, maar bovenal pijnlijke tranen. Het loslaten deed dit keer nog meer pijn... Maar, net wat ik al zei, liefhebben is loslaten... Werken om te leven of leven om te werken? Ik zit gelukkig in het onderwijs, dus werk max. 28 uur pw, en heb zometeen met elke vakantie tijd voor ons drietjes, omdat manlief ook in het onderwijs zit...

Ik voel mij nu beter, heb net schoonmoeder aan de lijn gehad, alles gaat goed gelukkig...

Mag zo weer naar mijn meissie, de les is om 12.30 uur afgelopen, lang leve het onderwijs...