Engeltje...
Op 27.07.2010 testten wij tijdens onze vakantie, en gelukkig was het raak... Wij zouden mama en papa worden, dit bleef tot 29.03.2011 een rare gedachte... Maar op die dag mocht Elizan eindelijk van mama's buik naar papa's armen verhuizen. Ik voelde haar op 19.10.2010 voor het eerst echt bewegen in mijn buik, en sindsdien was ik Elizans mama...
Ik was ruim een week over mijn uitgerekende datum en werd na mijn laatste bezoek aan de luiermand doorverwezen naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen en een uur aan het CT-apparaat gelegen te hebben, hoorden we dat ik die nacht in het ziekenhuis, ter observatie, moest blijven. In de vroege ochtend van de 29e kregen we te horen dat we Elizan, met een beetje geluk, die dag nog in onze armen mochten sluiten. Nadat de weeen opgewekt waren en een ruggenprik ter orde kwam, mocht papa eindelijk om 23.53 de navelstreng doorknippen. Alles wat gezegd en geschreven is over de zwangerschap, de pijn, pijnbestrijding, het verlangen, het bevallen, alles maar echt alles was op dat moment vergeten en vergeven... Het enige waar wij al maanden naar verlangden lag ineens op mijn buik, onze engel, onze Elizan....
Ik heb nou twee geliefden, de ene die 's nachts slaap lekker schat zegt en de andere 's ochtends goedemorgen mama...
Voor mij is liefde loslaten, zielsveel houden van, maar toch loslaten... En het ergste van alles is, het loslaten begon al toen de navelstreng doorgeknipt werd... Ik weet dat ik je nog vele malen los moet laten liefje, maar mamalief vindt het nu al heel erg... Jou zien opgroeien, zien lachen (15.05.2011) en onvoorwaardelijk lief hebben, maar toch elke keer weer een stukje loslaten... Kruipen, lopen, praten, peuterspeelzaal, basisschool...
Ik hou van je meissie, ik hou van je omdat je van ons bent, omdat je papa's lach en mama's blikken hebt...
Mamalief...
reacties (0)