Ojeej, nou ik ga er maar gewoon voor...

Ik ben eind 2009 gaan werken bij mijn huidige werkgever. Al vrij gauw kwam ik erachter dat het niet zoveel aan was maar we waren toen net een half jaar bezig met de kinderwens dus ik had zoiets van... ach joh even volhouden en dan ga ik zo met verlof. Jah uhum... daar zit ik nu dus nog op te wachten... Nou ik houd het best goed vol hoor. Er zijn ook wel leuke dagen maar steeds vaker is het minder leuk. De communicatie gaat erg stroef. Ik kan me best voorstellen dat ik zelf ook niet de vrolijkste ben altijd maar dat is het echt niet alleen want mijn andere collega merkt het ook. Het is echt een familiebedrijf behalve ik en mijn collega dus. We roddelen niet echt samen maar voelen elkaar wel aan en een zin is voldoende om te weten wat we bedoelen. Dan liggen we weer dubbel maar zeker met de reisafstand en de geplande stress krijg ik wel steeds meer twijfels of ik dit wel vol ga houden. Ik heb een uur reistijd (100km per dag) en als het werk leuk is gaat dat prima maar steeds vaker zit ik in de auto met frustraties.

Nou had ik laatst een spontane actie. Ik zag echt een fantastisch leuke baan. Wel voor 24 uur dus weet niet of ik dat financieel wel ga trekken maar het leek me echt super. Dus gereageerd. Eerst even gekeken met ww regelingen enzo.. Ik moet niet hebben dat ik aangenomen wordt en het contract niet wordt verlengt ivm zwangerschap en ik dan zonder centen zit.. Dan kunnen we binnen notime het huis uit. Nou dat zag er wel okee uit en heb ik dus de sprong in het diepe gemaakt en wat denk je? Ik ben uitgenodigd. Ik had geen voicemail herinnering gehad en vandaag wel dus bleek ik 2 onafgeluisterde vm's te hebben. Hij had twee keer gebeld en klonk enorm enthousiast en geinteresseerd. Terwijl ik weet dat hij vorige week twee sollicitatie gesprekken gehad heeft. Dat is dus blijkbaar niets geworden. Ik weet 100% zeker dat ik perfect geschikt ben voor de functie en denk dat ik ook wel bij het bedrijf pas dus de kans dat het gaat lukken schat ik niet al te klein in  (niet te overmoedig worden). MAAR het is zo dubbel. Ik begin dus nu met de ICSI. Sterker nog op de dag van de prikinstructie heb ik dus smorgens dat gesprek. En als ik aangenomen zou worden dan denk ik dat ik start per 1 november terwijl dan de 1e ICSI poging er al op zit. Hopelijk ben ik dan zelfs zwanger maarjah... Dan hebben we een probleem.
Ik ga niet op problemen vooruit lopen. Dat lost zich dan vanzelf wel op. Maarjah... Hoe bizar is dit....

Vind het wel erg spannend hoor. Wil echt super graag. Stuk dichtbij huis. Hondjes hoeven dan niet meer elke dag naar de dagopvang. Met drie dagen werken zal ook het icsi gebeuren makkelijker in te plannen zijn. Alhoewel... oeff... Nahja...

Wat denken jullie? Nah laat ook maar dat is zo persoonlijk... iedere situatie is weer anders... maar het is anders dan een kinderwens hebben en een baan aan nemen. Een ICSI poging is toch al behoorlijk kansrijk.... Nou laten we hopen dat ik en aangenomen wordt en gelijk zwanger raak bij ICSI 1 hahaha. Tja en anders stellen we ICSI 2 toch gewoon een paar maandjes uit... Dan ben ik gewoon toevallig ziek in de week van de echo's en punctie...

Wat een leventje hebben wij vrouwtjes toch he...

Nou dat lucht weer op.

Ik laat jullie weer met rust voorlopig! Succes he meiden!

Knuf van Noontje