20 Weken echo en blah blah

En dan zitten we vandaag precies op 20 weken. Een blog waard toch!?

Inmiddels weer terug van een weekje Gran Canaria. Met een platte buik op vakantie, met een 9 maanden buik terugkomen, +4,5 kilo (Hans Klok praktijken).

Hoe doe je dat? Nou, heel simpel, logies+ontbijt boeken :) Mijn misselijkheid is in die week compleet verdwenen en heb me tegoed gedaan aan al dat lekkers; scrambled eggs, bacon, worstjes en noem maar op. Elke dag uit eten is ook geen straf. Heeeeerlijk genoten, 32 graden, goed te doen! Het enige nadeel van een snel groeiende buik is dat ik constant last had van harde buiken. Bij de eerste heb ik dat dus nooit gehad, voor mij compleet onbekend. Toen we 5 dagen terug waren in NL waren de 4,5 kilo er ook alweer af, maar de buik is gebleven, die plopt al lekker door de jas heen.

Vorige week donderdag hebben we de 20 weken echo gehad. Ik zag er erg tegen op, want voelde sinds de vakantie niets meer in mijn buik. Daarvoor voelde ik vlindertjes, plopjes, je kent het wel. We zouden het geslacht ook te weten komen, maar eerlijk gezegd werd dat zo onbelangrijk de dagen vooraf, ik maakte me alleen maar druk of er nog leven in mijn buik zat. Op het moment dat het echo-apparaat op mijn buik werd gezet en er gelijk een mensje met een kloppend hartje op het scherm te zien was kwamen bij mij dan ook de waterlanders. Wát een eerste opluchting zeg! Het bleek dus ook dat de placenta voor ligt, dus het zal nog even duren voordat ik wat ga voelen. De verder echo verliep ontzettend positief. Geen zichtbare afwijkingen, geen waterhoofd, hazelip, botafwijking of hartafwijking. Ik houd altijd een slag om de arm, maar voor nu ziet het er erg goed uit en gelukkiger kan je mij niet maken. Ik voel inmiddels al kleine bewegingen, minimaal en dan komt de herkenning van 5 jaar geleden even weer terug.

Wat blijft het bijzonder zeg, wat zijn wij gezegend, wat is dit niet vanzelfsprekend. Ik zit niet op een roze wolk met deze zwangerschap, maar het feit dat ons weer een kleintje is gegund maakt het zo bijzonder en eigenlijk ook zo onwerkelijk, alsof het de eerste is. Een brusje voor de kleine meid. Wie had dat ooit gedacht.

Deze reacties kregen wij dan ook uit onze omgeving. Iedereen was compleet verbaasd toen ze het hoorden. Alle reacties waren positief. Heel belachelijk, maar ik vond het echt spannend om de reacties van mijn directe omgeving te horen. Ik bedoel, ik ken iemand die is een jaar jonger dan ik en is oma (hahawhahaha dit klinkt echt hilarisch!!!).

Sinds zondag heb ik erge pijn onder in mijn buik en heb dus toch maar even de verloskundige gebeld. Ze dacht aan mijn bekken. Vandaag moest ik toch bij haar zijn en ze vermoedt nu dat het littekenweefsel is van mijn vorige bevalling. Dat kan verkleefd zijn en laat dus wat los omdat de baarmoeder groeit. Hè bah, lekker verhaal weer voor het slapen gaan. Anywayz, erg pijnlijk dus, maar we gaan gewoon maar lekker door. Ook gelijk maar even een flinke verkoudheid met wat koorts te pakken, maar ben al weer wat op de retour (na eerst mijn mannetje eens flink te hebben aangestoken).

Tja, alweer op de helft (hoewel, de eerste 6 weken tellen voor mij eigenlijk niet, want die heb ik niet bewust meegemaakt). Toch gaat het snel, voor ik het weet hebben we weer zo'n klein mensje in ons huisje, ik heb er zo'n zin in (de bevalling mogen ze overslaan pfff) ! Ok, eerst moeten we nog eens flink verbouwen, maar het krijgt een geweldig mooie kamer! En Danila, die beseft het zich nu volkomen en heeft er enorm veel zin in. Ik ben gezegend, ik kan niet anders zeggen :)

Welterusten meiden..........