Vruchtwaterpunctie

Vorige vrijdag was het punctiedag. De dag ervoor helemaal in de stress. Ik wou maar niet naar huis van het werk en ben daar dan ook in tranen uitgebarsten omdat ik zo bang was de baby te verliezen. Ik ben normaal niet echt bang aangelegd, zeker niet voor medische ingrepen, maar dit ging niet meer over mij alleen. Dit kon dat kleine frummeltje dat er gezond en wel uitziet en vrolijk ronddobberd in gevaar brengen.
Vrijdag ging het wonderwel een heel stuk beter met de stress en de zenuwen. Gelukkig konden we bijna gelijk binnen.
Eerst keek de gyn even met de echo en dan werd alles klaargemaakt voor de punctie.
Toch niet echt aangenaam, moet ik zeggen. Het lijkt net of alle lagen waar ze doorgaan een verschillend pijn niveau hebben. De huid was ok, een beetje zoals bloed trekken, dan viel het wel mee, en dan deed het toch wel serieus pijn, ook het opzuigen deed pijn. Maar probeerde me maar te concentreren op het blijven ademen en het fijnknijpen van mijn man's hand.
Nadien heeft de gyn dan nog even de hartslag laten horen en toen ging die weg. Terwijl ik verwachtte toch nog even te mogen gluren naar onze baby. Maar moest het helaas met een bevroren beeld stellen.
Voor de ingreep had de gyn al wel het geslacht verklapt. We krijgen een meisje.
Mijn man had zo hard gehoopt op een jongen en ik had ook het gevoel dat het een jongen was. Dus hij was teleurgesteld en ik was teleurgesteld voor hem. Jammer eigenlijk want het zou zo'n mooi moment moeten zijn.
Mijn man heeft het dit weekend erg moeilijk gehad hiermee. Ook omdat het op dit moment niet helemaal lekker loopt met z'n werk en iedereen maar problemen in zijn schoenen schuift waardoor hij met verschillende projecten niet verder kan. En dit was een beetje de druppel die de emmer deed overlopen. Ik had eigenlijk kwaad moeten zijn, maar had echt medelijden met hem en vind het jammer dat het geen jongen wordt omdat het voor mij niet uitmaakt.
Gelukkig begint, na enkele slaploze nachten en samen opzitten, hij toch stilaan te aanvaarden dat het een meisje wordt. Hij is er nog niet echt blij mee en had het graag anders gezien, maar ket komt stilaan in orde, denk ik, hoop ik.
Ik heb verder het hele weekend in bed doorgebracht. Gisteren wou ik vrolijk het ontbijt klaarzetten, maar dat feestje ging niet door. Duizelig, zweten, trekkerige pijn in mijn buik.
Bloeddruk was 95/60, dus ben maar aan het extra zout gegaan.
Vandaag nog af en toe een trekkend gevoel in mijn buik, maar al bij al valt het wel mee.
Morgen mag ik bij de gyn langs voor controle echo. Hopelijk krijgen we haar dan eindelijk weer te zien.