Het kriebelt...

Over 4 daagjes is mijn kleine jongen alweer 7 maanden. Ik hoef hier niet te schrijven dat 'de tijd zo snel gaat' ,want dat weet elke mama wel uit eigen ervaring. Van een klein hulpeloos baby'tje is mijn kleine man veranderd in een actief, nieuwsgierig mannetje die de hele kamer doorrolt, alles wil vastpakken/voelen/opeten, 2 tandjes in zijn ooit tandeloze mondje heeft, de oren van je hoofd kletst (tatátatatataaaa!) en álles wil eten wat papa en mama ook eten. Afgelopen week wilde hij niet eens op schoot, nee: rollen, bewegen, ontdekken, dát is interessant! Vol weemoed verzuchtte ik: waar is mijn baby gebleven?! Overdreven, dat weet ik ook wel, maar zonder dat je het eigenlijk in de gaten hebt, sluit je steeds weer een bijzondere periode af tijdens die almaar doordenderende ontwikkeling van zo'n kleine ukkepuk.

En stiekem denk ik dan regelmatig: dit wil ik écht nog een keer meemaken. In mijn gedachten loop ik alweer trots met een buikje rond, ben ik alweer een babykamer aan het inrichten en bedenk ik me hoe het allemaal moet met werken, opvang en aandacht verdelen met twee kleine pukkies in huis. Ik kan het écht niet helpen, maar het kriebelt gewoon enorm!

Gelukkig heeft mijn verstandelijke kant ook nog iets te melden: het is beter voor je lijf om eerst 9 maanden te ontzwangeren; je bent net 2 weken bij een nieuwe werkgever begonnen, hoe denk je dat die reageert?; zorg nou eerst dat je met je echtgenoot een beter team vormt in plaats van overal woorden over te hebben; je bent kapot van alle slapeloze nachten met Jurre, wat denk je dat er gebeurt als je weer zwanger bent en weer een ukkepuk hebt, kan je dat op dit moment wel aan of stort je voor die tijd al in?!

Ik ben benieuwd wanneer welk stemmetje in mijn hoofd het gaan winnen. Tot die tijd geniet ik van mijn ontwikkelende kanjer en mijmer ik heerlijk over een broertje of zusje die hopelijk óóit zal komen.