Lang verwachte brief uit het ziekenhuis.

Afgelopen weekend naar Oostenrijk geweest voor de grand prix.
Samen met mijn vader en neefje, super afleiding na alle stress en het verdriet.
Voor het eerst sinds de geboorte en overlijden van onze Jara Milla, voel ik mij weer fit.
18 juni de hysteroscopie gehad en het laatste deel placenta verwijdert.
Meteen de dag erna voelde ik me super goed.

Toch ook super dubbel want de laatste keer Oostenrijk was met zijn 4e.
Manlief ik onze zoon en onze Jara in de buik.
Toen we naar huis gingen droomde we om weer de zomer bij de familie door te brengen met een dikke buik,
En wilde we de foto's maken die we ook hadden van Andreas in de buik in 2016.
Maar helaas gaan we deze zomer met zijn 3e en was ik nu ook met zijn 3e en een platte buik.

Het was super en het was weer mooi om erbij te zijn, ik kreeg zaterdag al last van bruine afscheiding en dacht was dit nu.
Maandag thuis beetje buikpijn.
En dinsdag flinke afscheiding, gister werd ik wakker en bam daar was het de rode duivel des vrouwen leven.
Ik de cyclus tellen 32 dagen en dacht zo das op tijd zou mijn cyclus eindelijk is normaal zijn???
Weer tellen want de vorige na de bevalling van Jara met 15 weken zwangerschap was na 34 dagen.
Nu wilde we in augustus voor de cryocyclus gaan al zijn we eind juli tot augustus op vakantie, dus deze vroege cyclus steeds schopt t miss in de war.

Vanmiddag de brievenbus en daar lag een envelop van het olvg, zolang gewacht maar durfde het niet open te maken.
Ik dacht altijd ik kan pas rouwen als ik het gelacht weet dit wisten we op 6 juni helemaal blij een dochter, maar rouwen nee hoor het was gewoon niet compleet.
We wisten dat ze in het olvg 1x per kwartaal de overleden kindjes cremeren dus ze was al die tijd nog hier op aarde.

Ik opende de brief en idd, er stond in beste ouder we willen u laten weten dat u kindje is gecremeerd op 03-07-2019. Na de crematie is het as uitgestrooid op het strooiveld de engeltjes.
Zo zeg die kwam even binnen.
De tranen rolde over me wangen wat een verdriet, wat een klap ze is nu echt niet meer hier.
Nog steeds moet ik huilen als ik eraan denk dat onze dochter nu echt niet meer hier is niet meer op deze aardbol, maar een mooie ster aan de hemel is.
Noemen ze dit nu rouwen, is dit het nu het verdriet wat een ouder heeft. Wat een pijn.

Morgen gaan we langs om een bloem neer te leggen op het veld als toch het afscheid, en later gaan we nog is met onze ouders en broer en schoonzus om het voor hun af te sluiten, en dan zullen we elke 28 april haar verjaardag vieren daar.
Toch wel bizar ook dat juist nu mijn menstruatie moest komen op de dag van cremeren na de hysteroscopie wat voor ons voelde als laatste beetje van haar.
Toeval bestaat toch niet of wel???