Tijdens mijn zwangerschap was ik wel eens (zeker na de pretecho's haha) bang dat mijn dochtertje heel lelijk en/of heel dom zou worden. Natuurlijk mag je dat nooit uitspreken, maar ik denk dat veel vrouwen stiekem die angst wel hebben. Je wil vooral een gelukkig kind, maar als je het even voor het zeggen hebt wil je toch ook wel een knap kind (zowel innerlijk als uiterlijk).

Ik dus ook.. Maar als ik heel voorzichtig iets in die trant zei, kreeg ik steevast als reactie: "Ach je vind je eigen kind toch wel de mooiste, slimste en leukste.."
Ik heb daar natuurlijk weer veel te veel over nagedacht en zag mij al trots rondlopen met een oerlelijke ork naast me, in de overtuiging dat ze prachtig was. En natuurlijk zegt niemand tegen je "Goh wat heb jij een lelijk kind.." Dus hoe kom je erachter? Doordat je steeds opmerkingen krijgt over hoe "uniek, speciaal of schattig" je kind is..? Ik denk niet dat dat echt bij mij zou doordringen..
Toen Jolie eenmaal geboren was, vond ik haar veel mooier dan verwacht (door die echo haha), maar ik moest wel heel erg wennen aan haar uiterlijk. Ik vond haar dus niet meteen heel knap. Toen ze tussen de 1 en 2 maanden was, vond ik haar al wat mooier maar toen kreeg ze opeens 3 onderkinnen, spekpootjes en een kaal hoofd! Nu pas, met 4 maanden, vind ik haar de mooiste, leukste, liefste en slimste baby van de wereld.. Als ze lacht, smelt ik.. Ben ik nu eindelijk mijn objectiviteit verloren in het moederschap?
Hoe kijken jullie naar je baby? Is hij/zij ook de mooiste/leukste en geweldigste baby die je ooit hebt gezien?
Vinden jullie andere baby's ook mooier naarmate ze meer op je eigen kind lijken?
En hoe ga je om met moeders-van-lelijke-baby's? Wat zeg je dan als je op kraamvisite gaat? Ik had mijn vriend voor de laatste paar kraamvisites vast gewaarschuwd dat ie moest focussen op iets wat wel mooi was en daar dan iets over moest zeggen..
reacties (0)