Poging 1

Gister voelde ik tijdens de lunch opeens een soort steekachtige pijn in mijn onderrug. Het deed me denken aan een ongesteldheidpijn, maar dan minder pijnlijk en irritanter. Ik denk dat dit wordt bedoeld met "je ovulatie voelen". Het is me nooit eerder opgevallen, maar ik heb er ook nooit eerder opgelet.

Ik hoopte dat mijn ovulatie door mijn miskraam-cyclus over 'n weekje pas zou komen omdat mijn vriend de griep heeft en we volgende week op vakantie zijn. Door die pijn betwijfelde ik dat en dat zou betekenen dat ik vanaf dat mijn lichaam het oude vruchtje had afgestoten weer in een cyclus van 28 dagen terecht ben gekomen. Vanmorgen wilde ik het zeker weten en heb een ovulatietestje gedaan (de eerste) en die was inderdaad positief.

Alhoewel mijn vriend gister nog hondsberoerd was heb ik hem praktisch gedwongen om toch te klussen. Het voelt niet als 'n succes, maar goed poging 1 zit erop. Mijn vriend zei gister dat 'ie niet wist dat ik nu al zo snel weer zwanger wil worden. Blijkbaar communiceer ik toch niet zo duidelijk. Ik wilde het er gewoon niet de hele tijd over hebben, maar blijkbaar had ik het er daarom helemaal niet over. Jammer genoeg wil hij nu liever nog wachten. Hij vind dat we mijn lichaam en geest de tijd moeten geven om te genezen.

Ik heb hem uitgelegd waarom ik weer zwanger wil worden: "Vanaf dat je zwanger bent en het weet voel je bij elke hap en slok dat je verantwoordelijk bent voor 2. Ik wilde zo gezond eten en drinken, elk trekje van een sigaret gaf een schuldgevoel. Ik moest genoeg rust nemen.. En dan voel je een soort aanwezigheid in je. Je voelt dat je lichaam anders is en je voelt continu dat je buik anders voelt van binnen. Ookal is het soms een rotgevoel, is het een geruststellende gedachte. Toen het misging voelde ik dat. Het klinkt gek, maar ik had daarvoor altijd het gevoel dat er iets in me leefde, hoe klein ook. Ik voelde hoe er energie naar toe werd getrokken om te kunnen groeien. Dat hield op. Mijn buik en lichaam voelden nog wel zwanger, maar die geruststellende aanwezigheid was weg. Er zat nog wel iets, maar dat voelde anders. Ik wilde het toen niet geloven, ook omdat het zulke abstracte gevoelens zijn.. Maar 1,5 week later bleek ik op de echo gelijk te hebben. Als je eenmaal weet dat het niet goed zit, voelt die aanwezigheid in je lichaam als een enorme last. Toen het er uit was, bleef ik met een leeg gevoel achter.

Ik wil nu van dat lege gevoel af! Mijn lichaam voelt nu weer als altijd, maar na zwanger te zijn geweest voelt het toch incompleet." Ik geloof dat hij het na mijn uitleg beter begreep, dus wilde hij wel klussen. Voor mij voelde het alleen echt niet goed omdat ik het gevoel had dat ik hem ertoe had verplicht. En nu voel ik me nog steeds rot omdat ik het idee heb dat de rollen zijn omgedraaid. Een jaar geleden wilde hij niets liever dan trouwen en kinderen krijgen (en ik niet). Nu wil ik het en zegt hij steeds dat het geen haast heeft!

Hoe ik me nu voel? Doodmoe, verdrietig, hoopvol en ziek! Ja ik heb zijn griepje dus ook, nu. Heb opeens keelpijn.. Als dat maar over is voor onze vakantie a.s. vrijdag!! (Aan de andere kant had ik tijdens de vorige bevruchting ook een griepje, dus misschien is het een goed teken?)