Al 1 week

Al 1 week geleden hebben wij ons klein meisje begraven. Iedere dag ga ik minstens 1 keer het liefst vaker naar haar toe. Ze ligt op een mooi plekje op een kinderbegraafplaats. Iedere dag denk ik weer wat ligt hier veel verdriet. Al die kindertjes, maar ben o blij dat ons meiske z'n mooi plekje heeft gekregen. We gaan dit weekend kijken naar een mooie grafsteen, tot die tijd verse bloemen roze met wit. Het blijft een meisje.

Met mij gaat het iedere dag lichamelijk iets beter. Kan inmiddels weer een klein stukje lopen en heb geen pijn meer. Iedere dag huil ik maar ik merk wel dat de ene dag de andere niet is. Het is zo anders geworden het leven, er is een tijd voor Ayla waarin alles zin had en het leven ons toe lachtte.

Wel hebben we besloten dat we een nieuwe IVF poging gaan doen. Inmiddels heb ik een afspraak gemaakt omat er een wachttijd is van ruim 12 weken. We moeten eerst de uitslagen afwachten van de placenta onderzoek voor we verder kunnen. Dus we hebben in de eerste week van april eerst de uitslagen en dan dezelfde week een orienterend gesprek over een nieuwe IVF poging.

Ook heb ik besloten dat ik een klacht ga indienen tegen de persoon in het ziekenhuis, die me de dag na de geboorte van Ayla feliciteerde met de geboorte van onze dochter. Misschien focus ik me teveel op 1 schuldige maar deze persoon heeft me tot het diepst gekrenkt. Ik kan er nog steeds om huilen, hoe durft iemand je feliciteren met een veel te vroeg geboren en overleden kindje. Onze dromen zijn uiteen gevallen en er is niets om blij van te worden. Ons kindje is 21 weken te vroeg doodgeboren dat is niet iets waar een ouder mee gefeliciteerd wil worden.

We moeten de dag nemen zoals het komt, vandaag een goede dag morgen een slechte. De ene nacht prachtige dromen de andere nacht een nachtmerrie. Maar we moeten door, dat hebben we Ayla beloofd.