Mijn eigen boontjes doppen

Herken je dit.....denken dat je alles onder controle hebt en het allemaal wel alleen af kan...ondertussen stiekem overtuigd dat je toch bijna altijd alles alleen doet. ..geheel onterecht natuurlijk maar oh oh wat zijn we soms zeker van ons zelf. Nou, ik kom er even van terug. Okee ik heb wel eens een weekend zonder man doorgebracht, Ha fluitje van een cent kon ik dan beamen als hij op vrijdag vertrok en op zondag weer thuis was maar deze keer is het toch anders. Manlief is donderdag vertrokken en komt dinsdagavond laat pas weer thuis, ik ben dus bijna een hele week met mijn 8,5 mnd oude dochter alleen die het kruipen, zitten en staan, oftewel het ONTDEKKEN van de grote wijde wereld, in de smiezen heeft. Ik kom handen en ogen tekort want stil zitten ho maar...sinds ze ontdekt heeft dat ze zich kan voortbewegen maakt ze daar ook dankbaar gebruik van. Verder heeft ze een nieuwe fase, tenminste laat het alsjeblieft een fase wezen...zodra ik boven ben en haar even in haar bedje zet ( overdag of avond maakt niets uit) en ik loop de kamer uit, al is het echt maar voor 2 tellen, gilt ze moord en brand, compleet hysterisch, dikke tranen en hevig snikken. Ook al staat haar bedje verhoogt op twee Dikke van Dale's omdat ze verkouden was vorige week,  de betekenis rustig in je bedje wachten tot mama komt is haar nog niet bekend
Zelfs als ik wanhopig mijn tanden poets naast haar ledikantje is het nog doffe ellende. Pas zodra ik haar optil is alles weer goed. Zo dus ook vanmorgen....06.00 uur gaat de wekker, zachtjes sluip ik naar de badkamer en ja hoor RAAK, dan maar vanavond douchen denk ik en ik roep al: ik kom eraan schatje, heel even geduld maar nee hoor, ik spreek duidelijk geen babytaal want ze gilt zo hard dat ik bang ben dat de rest van het blok zijn wekker niet meer hoeft te gebruiken. Omdat ik toch even mijn handen vrij moet hebben om mij aan te kleden en te fatsoeneren moet ze toch even geduld hebben, jemig wat wordt ik hier opgefokt van zeg, het zweet breekt me dan uit. Met mijn make-up tasje ga ik naast haar zitten en probeer me in een klein spiegeltje een beetje te plamuren...gefrustreerd denk ik tegelijkertijd CHIPS waarom is er zo vroeg nog geen kinder-tv ter afleiding....sussende woordjes helpen niet veel, ze wenst opgetild en getroost te worden. Zo gezegd zo gedaan, ik kleed haar aan en zodra ze vrolijk op het waskussen ligt te spartelen, schone luier heeft en haar 2 tandjes gepoetst zijn denk ik Fijn ze is wat vrolijker, ik leg haar terug in bed, alle speeltjes erbij ter afleiding, loop de kamer uit en whEEEEEEE. Okee vraag me dus niet hoe ik er vandaag uit zie maar het besef dat het zoveel makkelijker gaat als manlief thuis is dringt nu goed tot me door gezien hij normaal op haar let als ik aan het douchen en tutten ben. Vervolgens moet ik samen met haar de hond uitlaten in alle vroegte, ook een taak die hij elke ochtend op zich neemt, mijn hele hebben en houwen voor oma die oppast moet de auto in, wordt normaal ook voor me gedaan en als k vanav thuis kom is er niemand die even de shift kan overnemen of waar je even tegen aan kan miepen. Wat wordt je dan even met je neus op de feiten gedrukt zeg.....er zijn dus mama's, alleenstaande mama's, die dit altijd alleen moeten rooien en het gek genoeg ook nog altijd onder controle hebben zelfs nog zonder te miepen. Diep respect voor die dames zeg. Ik kom terug van mijn bedenkingen die ik stiekem had dat ik het allemaal wel alleen kan...PIEUW....wat ben ik blij als hij morgenavond weer thuis is en we alles weer samen kunnen (ver)delen, nog maar niet te spreken dat ik hem natuurlijk ook onwijs mis. Nee, ik zeg het niet te hard want dan wordt het natuurlijk tegen me gebruikt :)maar ben blij als we weer een gezin zijn straks.