Mijn kids

Even een nieuwe blog over hoe het nu gaat met de kindjes. Mijn middelste man is net 3 jaar geworden! Wat een feest. De eerste verjaardag dat hij het echt snapt. Zo verschrikkelijk leuk! Het is een heerlijk blij en vrolijk mannetje. Het enige waar we hem altijd van moeten overtuigen is dat hij iets gewoon wel kan. Als iets namelijk niet binnen 1 sec lukt dan zegt hij meteen 'dat kan ik niet'. Je moet hem dus altijd overtuigen. Maar als het dan wel lukt is hij zo blij en zegt hij vol overtuiging ik kan het wel :D. Naar de peuterspeelzaal gaan vind hij het einde. Hij zit op dezelfde school als zijn zus en hij was dus vanmorgen al in tranen dat hij niet heen mocht en zijn zus wel. Hij wilde ook! Zindelijkheid is helaas nog geen vanzelf sprekendheid. Hij wisseld het broek plassen en broek poepen helaas af :(. Plassen ging eindelijk goed en ging hij uitzichzelf naar de wc begint het andere.... Ik ben toe aan weer een periode dat alles gewoon goed gaat, want dat hebben we ook al wel een hele tijd gehad. Ook zijn we bezig met leren fietsen. Hij kan het wel, ook gewoon zonder zijwieltjes alleen hier ook het 'probleem' dat hij denkt dat hij het niet kan. Dus elke keer start het met 10 rondjes vast houden en rondje 11 gaat helemaal alleen en ook gewoon goed. Maar ja de keer er na durft hij helaas toch nog weer niet. Ooit komt het goed :D 
Dan mijn oudste dame. Inmiddels zit ze al weer in groep 5. Wat vind ze school toch leuk! Wat een heerlijk meisje is het. Zo kan zo lief zijn voor der broertjes, soms ook even niet als ze weer is iets doen wat ze niet leuk vind. Maar dat hoort er bij. Je kan niet altijd je broertjes leuk vinden. Ze is ontzettend goed om gegaan met de scheiding van mij en mijn ex. Ze heeft het in kleine periodes moeilijk gehad maar eigenlijk heeft ze er weinig last van gehad. Zo knap. We proberen als ouders ook altijd nog 1 front te blijven vormen. Ik denk dat dat wel goed mee werkt. Zo vieren we alle verjaardagen 1 keer en samen hier in huis. Ook de sint word samen geviert. Alleen kerst word verdeeld net als oud en nieuw. Helaas is dat voor haar niet de enige tegenslag geweest dit jaar. Ook bepaalde familie leden hebben ons zonder goede reden de deur gewezen. Ze was behoorlijk goed gesteld op die mensen en ze gingen er ook graag heen (mijn middelste en oudste). Dat was nog best wel een klap voor haar. Mijn ex en ik hebben daarna nog 2 keer contact proberen te zoeken voor de kinderen maar ze hebben niet eens gereageerd. Wij waren er van overtuigt dat ze ook dol waren op onze kids. Uiteindelijk weten we niet eens waarom ze het contact hebben verbroken. We kunnen alleen maar gissen want volgens ons zijn er geen grote dingen gebeurt. Wel kleine insidentjes maar dat gebeurt overal wel toch?! De ergste pijn lijkt daar nu ook weg te zijn bij haar. Maar sneu blijft het wel.  

Dan mijn kleinste man. Hij is alweer bijna 1 jaar oud! Wat gaat het toch weer bizar snel! Qua ontwikkeling wil hij gewoon de snelste van alle drie zijn. Hij zat al met 5 maand, tijgerde met 6, zelfstandig gaan zitten en gaan staan met 7, kruipen met 9 maand dacht ik, de trap op met bijna 10 maand, los staan met 10 maand en de eerste stapjes los zetten met net 11 maand. Elke mijlpaal weer enorm trots maar waar is mijn baby?! Gewoon helemaal foetsie. Maar over 3 weekjes is het echt. Dan word hij echt 1 jaar en is hij helemaal baby af. Op naar een dreumes jaar met nog meer dingen ontdeken! Hopelijk komt daar doorslapen ook bij dan. 

Het is zeker zwaar met drie kids en giga slaap gebrek omdat de jongste nog vaak wakkker word. Maar ze zijn stuk voor stuk, leuk bijzonder en gezellig :D