Eerste echo gehad.

Vandaag voor het eerst naar de verloskundige geweest. De nodige info gehad en ook doorgegeven en verder ook een echo gehad om te gaan kijken. De kleine spruit doet het goed en het hartje klopte mooi. De grote kwam idd overeen met wat ik al dacht dat ik op dag 20 zwanger ben geworden. De termijn echo hebben we nog niet gehad dus ik denk dat ik dan een kleine week terug word gezet. We zullen het dan wel zien. 

Helaas ben ik zelf nog niet over de grootste schok heen. De eerste paar dagen na de test ging het echt slecht met mij. Ik zag het totaal niet zitten, een 3e kindje. Daarna dacht ik van het komt er want abortus kan ik ergens niet dus ik moet maar gaan doen alsof ik het leuk vind. Dat lukte aardig tot ik ongeveer 1 week later bloedverlies kreeg en mijn eerste gedachte was een miskraam en ik voelde een golf van opluchting door mijn lijf gaan. Daarna werd het mij ook goed duidelijk ik kan wel doen alsof maar ik vind het gewoon heel erg eng en ik ben er nog niet blij mee. Ik werd heen en weer gesleurt tussen allerlei emoties, van angst en schult gevoel, richting de baby en stellen die moeilijk zwanger konden worden. Waarom moest dit kleintje nu voor ons kiezen. Waarom kon het niet kiezen voor een stel waar het enorm gewenst is. Ik was er geestelijk zo slecht aan toe dat mijn man toch wel een paar keer aanstuurde op een abortus. Hij wilde liever een blije vrouw en twee kids dan drie kids een een vrouw die geestelijk aan de grond zit. We hebben goede gesprekken gehad maar de keuze voor mij voor abortus is gewoon te moeilijk. Ergens bleef ik een beetje hoop houden dat het mis zou gaan. Hoe zuur dat misschien ook mag klinken. Maar goed inmiddels weten we dat de kleine spruit het prima doet. Ik moet een manier zoeken om om te gaan met mijn angsten. Om te kijken of ik ook hoop kan gaan zien. Mijn eerste is keihard hopen dat deze kleine wel een goede slaper is. Want dat slaap te kort maakt mij letterlijk gek. Niet alleen dat die kleine dan goed laapt maar ook in de hoop dat mijn zoon dan door slaapt en niet meer 3 a 4 keer per nacht wakker word. Iets wat nu nog steeds normaal is. Ik moet we zeggen dat icm met mijn werk het slaaptekort met echt opbreekt. Mijn lichaam en mijn hoofd zijn gewoon moe. De meeste nachten lig ik om 20:00 al in bed en met uitzonderinge word het een keer uiterlijk 21:30. Toch word het niet minder. Ik vermoed dat deze zwangerschap er ook wat aan mee werkt dat ik nog moeer ben. Hopelijk is dat ook snel over na het eerste trimester. 

Voor nu laat ik mijn angsten maar vooral toe. Ik kan ze niet verstoppen. Ze zijn er hoe dan ook. Maar ik probeer ook te gaan kijken naar de leuke dingen, zoals mijn man die het geweldig vind en het idee van mijn dochter. Die had het er al over dat ze graag er nog wel 4 baby's bij wilde. Hahaha mij iets te veel, maar goed ze zal er super blij mee zijn. Wat de omgeving er van gaat zeggen weet ik niet. Mensen die dicht bij ons staan zien wel dat het lang niet altijd zo goed gaat. Ik ben een verschrikkelijke huishoudster en ons huis is echt altijd een bende. Maar ook zien ze hoe moe ik vaak ben. Ik ben erg benieuwd hoe hun hierop gaan reageren. Deze zwangerschap was net als onze eerste zwangerschap niet gepland. Maar we weten nog niet of we het weer openbaar willen maken dat ook deze zwangerschap niet gepland was. Gelukkig hebben we daar nog een week of 2 a 3 voor om te bedenken wat we willen. Ik heb verder nu nog zeker 30 weken om met mezelf in het reine te komen, om mijn angsten te overwinnen en om zo ver te komen dat ik er ook echt voor durf te gaan. Stapje voor stapje.