Pff even klagen

32 Weken zwanger alweer.. Wat is de tijd ongelovelijk hard gegaan. Elke keer denk ik mij mij zelf, probeer te genieten want dit is je laatste zwangerschap. En voordat ik weet tel ik er weer een week bij op. Inmiddels gaat het lichamelijk wat minder. Waardoor geestelijk een strijd word. Ik kan er niet meer op uit met mijn zoon, en zo duren de dagen wel erg lang. Verder is hij gied aan het uitproberen.. En heb ik soms moeite dankzij mijn hormonen om mijn geduld te bewaren... Waardoor ik alleen maar vermoeider word. Constant aan het vechten met mezelf in mijn hoofd.
Onze jongen in de buik lijkt nog steeds 3 weken voor op schema te liggen. Volgende week opnieuw de dagcurve voor suiker.. Terwijl die de vorige keer keurig was. Dan denk ik waarom.. Waarom zo slepen met me terwijl ik het zelf niet nodig vind. Ook heb ik nu om duidelijkheid gevraagd, wat gaan ze doen met het feit dat hij zo groot is. Het antwoord: niks...
Ze laten het voor wat het is. Ik heb al bewezen dat ik een groot kind kan baren dus daar ligt volgens hun het probleem niet. Ik wil alleen niet de zelfde nasleep als bij mijn andere zoon. Ik weet ik heb geen controle over dit alles.. En dat maakt me opnieuw heel erg angstig. Ik hoop gewoon dat de baby uit zich zelf eerder komt.. Rond week 38. En dat het allemaal wel mee zal vallen. Ben het gewoon ff zat om zo onzeker en verdrietig om alles te zijn.. #+$!* hormonen!!!