Toen is niet meer, maar nu is veel beter

In kleermakerszit zit ik op de nieuwe laminaatvloer in het kleine zolderkamertje. Voor mij staat een zwarte Ikea bak, vol met oude foto's en andere herinneringen. Een voor een graai ik de foto's eruit. Een foto van mijzelf passeert, hij is genomen op een terras in Bodrum. Vol heimwee denk ik terug, wat een geweldige tijd was dat. Mijn grootste zorgpunt was welke kleren ik die dag aan zou trekken en welke schoenen daar het best bij pastten. Ik bekijk mezelf in de grote spiegel aan de muur en zie dat de jaren me geen goed hebben gedaan. Rimpels, wallen, grijze haren en vele kilo's zijn erbij gekomen. Het valt de kinderen ook op, gister vroeg Dilay nog of ik soms een pluk haar wit had geverfd. Euh, ja?

De volgende foto is er een van Serkan. Een knappe, jonge barman kijkt speels met grote bruine ogen in de camera. Zijn huid is egaal bruin gebrand door de hete zon en zijn krullen dansen aantrekkelijk om zijn symmetrische gezicht. Ik zie dat ook hij achteruit is gegaan. In de loop van tijd is zijn buik behoorlijk gegroeid. Tussen zijn dikke zwarte haar steken vele grijze haartjes, die ik bij hem, in tegenstelling tot bij mezelf, superaantrekkelijk vind. In zijn gezicht is hij niet heel veel ouder geworden, wel mannelijker en als hij een klein stoppelbaardje heeft smelt ik nog altijd weg, na al die jaren krijg ik nog altijd kriebels in mijn buik van zijn verschijning en vind ik hem nog steeds de knapste, meest sexy man ter wereld.
Jammer dat hij met de tijd ook wat van zijn charme is verloren. Hij draagt vaker een pyamabroek dan een pantalon en een overhemd of stropdas heb ik zelfs al jaren niet meer gezien, maar die hoef ik dus ook niet meer te strijken. Twee keer per dag tanden poetsen vindt hij niet meer zo belangrijk en hij begrijpt niet dat ik zijn scheten niet net zo grappig vind als hij.
Maar eerlijk? Mijn benen kunnen 's winters ook wel wat vaker een scheerbeurt gebruiken, dat ik bijna net zo hard snurk als hij probeer ik allang niet meer te verbergen en de tijd van urenlang met buikpijn wachten met poepen tot hij op het werk is, ligt ook al ver achter me.

Ik vraag mij af hoe dat over dertig jaar zal zijn. Ik probeer me Serkan in te beelden, dertig jaar ouder en tien kilo zwaarder, een grijze, dun geworden haarbos, een rimpelige 'oude mensen' huid en waarschijnlijk ook een bos vol grijze borstharen. Ik kan me niet voorstellen dat ik hem dan nog aantrekkelijk zal vinden en andersom ben ik er zelfs van overtuigd dat hij het niet warm zal krijgen van mij in 'oude-oma-kostuum'. Vreemd lijkt me dat, of zal dat met je relatie mee groeien en vind ik over dertig jaar zijn kale hoofd en zijn steeds langer wordende neusharen woest aantrekkelijk?

Vlug pak ik een nieuwe foto. Eentje van ons samen, genomen in een hotel in Turkije. We lachen vrolijk in de camera en achter ons glinstert de zon in de zee. Zorgeloos genieten, zwemmen, shoppen en lekker eten was alles wat we deden, elke dag opnieuw. We lagen nachtenlang te praten in bed, over alles wat wel en niet belangrijk was, over zijn en mijn jeugd en over films. Na uren te hebben gekletst vielen we in elkaars armen in slaap, om de ochtend erna uitgerust en vol energie weer wakker te worden.
Tegenwoordig is het bijzonder als we tegelijk naar bed gaan en elkaar vasthouden doen we allang niet meer, hoe meer ruimte, hoe beter de nachtrust, lijkt ons motto. Kletsen in bed? Ha! Als er binnen anderhalve minuut geen serieus oerwoud wordt omgezaagd is dat een wereldwonder, om van uitgerust wakker worden en uitslapen maar niet te spreken, wat is dat?!

Ik neem een briefje in mijn hand. Een handgeschreven briefje met een liefdesverklaring. Een ouderwets, romantisch briefje. Een briefje dat tussen de oude foto's ligt en de liefde beschrijft tussen twee jonge geliefden.
De handgeschreven briefjes met 'I love you to the moon and back - I love you too, you mean the world to me' zijn veranderd in appjes met 'een pak luiers maat 5, wcpapier en een bruin brood - Ok. Waar is de tijd dat we elkaar dagelijks onze oprechte liefde verklaarden, de tijd dat we 'wedstrijdje' deden wie meer van wie hield, 'ik hou zoveel van jou als de hele wereld - ik hou zoveel van jou als de hele wereld en de sterren - ik hou zoveel van jou als de hele wereld, de sterren en de ruimte'. De liefde is er nog wel, meer zelfs, zoveel als de hele wereld, de sterren, de ruimte en alle planeten, maar het wordt niet meer uitgesproken. Het enig tastbare bewijs van deze woorden is het briefje dat ik vast heb. Ik vraag me af of onze kinderen later ook zulke briefjes gaan schrijven, maar ik ben bang dat whatsapp de handgeschreven briefjes heeft verjaagd. Zonde.

Ik ruim de foto's op en zet de bak terug in de witte kast. De tijden zijn veranderd, onze relatie is gegroeid en ons leven is verrijkt. Oke, er zijn veel meer zorgen en een topmodel zijn we allang niet meer, maar we hebben er wel wat prachtigs, geweldigs voor terug gekregen; vijf lieve, mooie, ondeugende kinderen die ons elke dag weer laten zien hoe waardevol het leven is, die ons steeds weer laten proeven wat geluk is en die ons dagelijks laten weten hoe belangrijk wij voor ze zijn, ook met grijze haren en een rimpeltje meer. Een leven lang uitslapen en zorgeloos op vakantie gaan, wie wil dat nou?!