Sorry

Dag lichtgetinte meneer met de donkergrijze lange jas, de zwarte schoenen, het donkere krullende haar, de lange zwarte baard en de zwarte koffer, die gister rond kwart voor vijf op Schiphol bij aankomsthal vier stond te wachten op zijn vrouw en dochtertje.

Toen u aan kwam lopen keek ik wantrouwend uw richting uit. Ik was bang voor wie u was. Bang voor wat u dacht. Bang voor wat u zou doen. Bang voor wat er in uw koffer zat.
Er waren honderden mensen waar ik niet wantrouwig naar keek. Honderden mensen waar ik niet bang voor was. Honderden mensen met koffers waar ik geen vragen bij stelde.
Maar u, u was anders. Uw donkere uiterlijk, donkere kleding en lange baard staken af tegen de kleurige kleding van de blanke meerderheid zonder baard.

U liep mijn kant uit. U glimlachte naar mijn zoontje en wenste mij een goede middag. Nog steeds wantrouwend glimlachte ik voorzichtig terug, waarna u verder liep.

U liep richting een kleine vrouw met een meisje aan de hand. Een meisje met grote, bruine ogen en donkerbruine krullen rond haar perfecte gezichtje. Toen ze u zag trok ze haar hand los, rende op u af en sprong in uw armen. Uit uw zwarte koffer haalde u een grote pluche knuffelbeer en gaf hem aan haar. Daarna liep u met het meisje op uw schouders, hand in hand met uw vrouw naar de uitgang. En er gebeurde...

Niets.

Net als ik en vele anderen, stond u gewoon te wachten op uw geliefden.
Net als ik en vele anderen, kon u niet wachten om uw geliefden weer in uw armen te sluiten.
Net als ik en vele anderen, was u verheugd om uw geliefden weer te zien.

Via deze weg wil ik graag sorry zeggen.
Sorry voor het wantrouwen waarvan ik dacht dat ik het niet had, maar dat ik toch bleek te hebben.
Sorry voor de angst waarvan ik dacht dat ik hem niet had, maar die ik toch bleek te hebben.
Sorry voor de vooroordelen waarvan ik dacht dat ik ze niet had, maar die ik toch bleek te hebben.

U ziet er van buiten misschien anders uit dan ik, maar van binnen zijn we hetzelfde. Sorry dat ik dat niet zag.