Het is bijna 9 uur. Auto's rijden al een tijdje door de straat en ik heb zelfs vogels horen fluiten op deze koude ochtend in Maart. Ik zit al drie uur met de dekens over mijn hoofd op mijn telefoon, want het lampje zou Baran maar wekken.. Elke nacht is het hier feest en om de rest van het gezin te sparen, slapen Baran en ik vaak beneden. Hij in zijn koninklijke box, ik op de versleten bank. ...   

Met mijn ogen nog op half zeven stap ik met mijn rechterbeen uit bed. In een zwaai probeer ik mijn dekbed met de bloemenovertrek van Blokker zo netjes mogelijk terug leggen, wat uiteraard mislukt, de helft belandt op de vloer. Op de tast loop ik naar beneden en zet een kop Nederlandse Douwe Egberts koffie. Uit het linkerkeukenkastje pak ik twee suikerklontjes en laat ze voorzichtig in mijn kopje ...   

Hij fietst onbezorgd voor me uit. Heel het land staat op zijn kop, maar zijn grootste zorg is de vraag of hij vanavond met zijn rode of met zijn blauwe auto gaat spelen. Hij heeft niets meegekregen van alle verschrikkelijke gebeurtenissen vandaag op amper 30 kilometer afstand. Hij weet niets van de zorgen die iedereen heeft, inclusief zijn mama. Hij weet niet dat er zojuist vele onschuldige levens ...