Bevallingsverhaal

Inmiddels ben ik allang bevallen (zo'n 4 weken geleden) maar ik heb even tijd nodig gehad om het te laten bezinken.

Het was 03.00 's ochtends en ik liep 10 dagen overtijd. De dag ervoor had het al wat gerommeld, maar na weken van valse weeen had ik er weinig notie van genomen. Ik weet nog precies dat het 03.00 was want ik werd wakker van een felle pijnscheut en ik keek op mijn telefoon hoe laat het was. Ik besloot mijn vriend niet te wekken. Ik wist ook niet zeker of dit het nou echt was. Mijn gedachten gingen in het rond en er volgde een volgende pijnscheut. Ik was moe, heel moe, zoals bijna elke zwangere vrouw op het einde. Het slaapgebrek, de lichamelijke ongemakken en de zogenaamde gezonde ziekte is gewoon niet grappig meer. Ik had ook geen zin om te timen.

07.00
Mijn vriend werd wakker en hij zag dat ik pijn had. Zou het echt zo ver zijn? Nu dan toch echt? Hij besloot die dag niet naar zijn werk te gaan en voor mij te zorgen. Stiekem durfden we niet te geloven dat het echt zo was. Maar zijn klokje loog er niet om, keurig weeen van een ruime minuut, en 4 minuten ertussen. Omdat ik bang was dat het zou afzakken wilde ik de verloskundige nog niet bellen.

13.00
Mijn vriend belt de verloskundige, het wordt steeds onaangenamer, daarnet had ik nog wat adressen op de enveloppen geschreven, maar nu wil ik alleen nog maar met een kruik liggen.
De verloskundige besluit te komen kijken. vrolijk begroet ik haar, daarop antwoordde ze, als je zo blij kijkt zul je nog niet zo ver zijn. haha. ze zo comedienne moeten worden, alleen zou ik geen kaartje voor haar show kopen. Ze voelde en stelde 2,5 cm vast. Daarop deelde ze mee dat het ook zou kunnen dat de bevalling  niet begonnen was

18.00
mevrouw lolbroek komt weer terug met haar latexhandschoentjes. Even voelen en ze stelde 3 cm vast. Ik ben nog zo beleefd dat ik mijn teleurstelling en sarcasme niet wil laten blijken. Ze had een geweldig idee, namelijk om er 1 cm bij te gaan strippen. Why not? zo gezegd zo gedaan toch. Nou, het waren complete sessies van een minuut. Als een fitnessinstructrice was ze aan het aftellen nog 10-9-8-7-6-5-4-3-2-1
Na de fijnmazige marteling constateerde ze 4 cm. Vriendje was heel blij met de gewonnen cm, maar ik vroeg me af hoe ze het nou kan weten het verschil tussen 3 en 4, of 2,5. Lijkt mij letterlijk wat natte vinger werk.
Ze ging weg, vriend ging naar de supermarkt voor wat broodjes. Gek als je gaat bevalling, is mijn ervaring, is de eetlust totaal naar de achtergrond verdwijnt. Ik bedacht me ook dat ik rond 10 uur voor het laatst iets miezerigs had gegeten.

Terwijl ik alleen thuis was kwamen de weeen heel snel achter elkaar, ik kon ze amper opvangen, Ik voelde het in mijn rug en benen. De pijn in mijn buik varieerde in heftigheid, maar die in mijn rug en benen bleven hetzelfde. Ik raakte in paniek want ik voelde me totaal overmand. Mijn vriend schrok dat hij me zo aantrof in deze staat van paniek. Hij eiste dat hij de verloskundige weer zou bellen. Ze zou om 20u weer terug komen en het was zo ongeveer 7 uur. Maar ik wilde dat persé niet.Ik wilde niet naar het ziekenhuis en wilde geen vreemde meer bij me in de buurt.
Ik heb het tot haar komst uit weten te zingen (janken)

20.00
Ze kwam keurig op tijd, even toucheren, vooruit dan maar. 4 cm klonk het in de slaapkamer, misschien 4,5. Heb ik die weeenstorm dan voor niks gehad? Ze vroeg of we naar het ziekenhuis konden gaan, dan zou ze daar de vliezen breken. Ik liet me maar meevoeren met de stroom. Hoezo, nog maar 4 cm? Bah, bah en nog eens bah.

al met al waren we rond 21.00 uur in het ziekenhuis, om half 10 waren de vliezen gebroken. om 01.00 had ik 5 cm. Mijn conclusie wat dat ik ondanks de weeenstormen die ik opving, de gebroken vliezen nog 5 uur doe over 1 cm. Ik barstte in tranen uit. De verloskundige wilde iets overleggen. Ondertussen kwam er een verloskundige en diens assistenten om me een puflesje te geven. Want dat lukte me niet en wilde ik niet. Daar stonden ze met drie vrouw om mijn bed heen te puffen in mijn gezicht. Ik genoot niet van de onverdeelde aandacht voor mijn persoon. Heerlijke koffielucht, knoflooklucht passeerden mijn gezicht. Ondertussen moest ik hun uitgeademde lucht weer inademen en dat weer ontspannen laten ontsnappen. Van al dat gehijg en lichtelijk zuurstoftekort en de weeen die ik niet meer kon opvangen werd ik onwel, paniekerig, ongehoorzaam en zakte ik weg in mijn eigen wereld waarin iedereen anders slecht was. Ik kreeg een kalmeringsmiddel toegediend en om 3.00 had ik mijn ruggeprik. Wat een opluchting, al was ik slecht te verdoven, ze hebben er twee gezet omdat de eerste niet goed zat, maar gelukkig, ik had wat verlichting en wat kalmering gegeven. Niets verkeerds aan een beetje van dit soort drugs. Vooraf was ik tegen een ruggeprik, maar waarom eigenlijk? dit was precies wat ik nodig had.

Ze adviseerden ons wat te gaan slapen. Door het roesje wat ik had gekregen werd ik wel suf, maar de slaap kon ik niet vatten. Meneer de vriend lag heerlijk te knorren. Ergens had ik ook met hem te doen, hij kon het maar slecht verdragen al die pijn die ik onderging. En ik maar nadenken hoe ik er aantoe zou zijn geweest als ik in de middeleeuwen moest bevallen.

Opeens, zomaar stopte de epiduraal met werken. Wel allemachtig werd ik weer overvallen door heftige weeen. En weer raakte ik in paniek. Niet alleen ik, maar ook de baby kreeg voor het eerst een hartdip. Het was 20 voor 7 zag ik. De gyneaceloog moest komen en ik kreeg een zuurstofmasker op. Er was van alles gaande in de kamer en ik trok mijn masker af en eiste een keizersnede, dat ik absoluut geen risicos wilde nemen en dat het lang genoeg had geduurd. Ik dacht aan mijn baby die nu mijn zijn hartslagje zat te rommelen. En hij zou zo groot zijn hadden ze gezegd. Dat past nooit, ik was er heilig van overtuigd. Volgens de verloskundige viel het allemaal wel mee en ze zou me weldra overdragen aan de volgende dienst. Voor de pijn kreeg ik volgens hun een sterker middel in mijn ruggeprik. Ik geloofde het niet en opperde dat het een placebo was. Echter druppelde een heerlijk verdovingsmiddel naar binnen en ik werd zo kalm dat ik mijn beleefde manieren hervatte. Rond 10 uur had ik volledige ontsluiting, de ruggeprik ging er uit en het persfestijn kon beginnen.

Het persen duurde iets  meer dan 2 uur. Ik had geen kracht om mijn rug te bollen of mijn benen vast te houden. Gelukkig was het gelukt, ja ja, slechts met 1 knip kwam mijn prachtige zoon D. ter wereld. Werd op mijn borst gelegd en keek even schrander in het rond voordat hij begon met het huilen. En het huilen werd een krachtig gebrul. Als ik weer terugdenk aan het moment word ik weer warm vanbinnen en voel ik die verliefde kriebels. Onze zoon!

Tijdens de testen die hij moest ondergaan, een uurtje later, voelde ik me plots heel zwak worden en viel ik steeds weg. Zwart voor mijn ogen, duizelingen en overgeven. Ik bleek teveel bloed verloren te hebben en daarom bleven we nog twee dagen in het ziekenhuis.

Dit was mijn bevalling, als je het verhaal hebt uitgelezen, respect, want het was best een lap!