29 weken
Bepaalde dingen weet je best van jezelf. Met mijn enorme bos krullend glanzen haar, felle ogen en kleine gelaatstrekken en een klein gewelfd figuur weet ik dat de natuur mij best gezegend heeft, geklaagd heb ik dan ook nooit, bijna nooit. Sieraden heb ik nooit gedragen, mijn haar was genoeg. Zelfde geldt voor make-up. Door middel van mijn uiterlijk weet ik dat ik het een en ander naar mijn hand heb kunnen zetten.
Nu hakt het er extra in dat mijn lichaam een eigen leven lijkt te leiden, ik kan er niks aan veranderen echt en het wordt steeds erger. Ik beweeg me voort als een grote skippybal met benen, de kaaklijn lijkt verdwenen te zijn en de weegschaal gaf 88 kilo aan vorige week. mijn benen zitten onder de celluites en aderen, mijn buik begint ook al twee striemen te vertonen, een voorbode van wat er komen gaat. Mijn kleine pronte borstjes waar ooit twee keurige knopjes opzaten zijn niet meer te herkennen. Kortom ik herken mijzelf niet meer. Mijn omgeving ook niet. De opmerking, jij wordt ook flink rond, lach ik weg als een boer met kiespijn. Mensen die ik nieuw ontmoet behandelen me vele keren anders dan ik gewend ben, ik werk in een nieuw bedrijf met zon 80 werknemers, dus het valt op. Niet dat ik voorheen als lustobject werd behandeld. Ik merkte pas toen een niet zwangere mooie vrouw bij ons gezelschap kwam zitten. De sfeer veranderde, het was die sfeer waar ik me altijd in gehuld heb.
Mijn vriend en ik kennen elkaar welgeteld 14 jaar, we zijn niet altijd een liefdeskoppel geweest, maar kennen elkaar door en door. Hij heeft me verzekerd dat hij me altijd mooi zal vinden, en dat is fijn om te horen. Ik hield me vrij weinig bezig met mijn uiterlijk, het was een vast gegeven, ik merk nu pas wat ik mis en maak me zorgen of het ooit weer goed komt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zo gelukkig dat ik een baby in mij kan laten groeien. Elke dag heb ik daar geluksgevoelens over.
Echter is het zo dat wanneer je je lekker in je vel voelt, je mooi en prettig voelt, je straalt op welke manier dan ook. Op dit moment zit ik helemaal niet lekker in mijn vel. Nee, verre van dat. Ik kijk niet eens meer in de spiegel, ik frommel mijn haar in een dikke staart, ik loop zelfs met gaten in mijn kleren omdat ik het plezier niet heb een kleding winkel in te gaan.
Het werd pas erg wanneer ik doorhad dat ik openbare plekken ging vermijden, een paar week geleden, omdat ik de opmerkingen van kennissen en vage bekenden beu was. Omdat ze me ongemakkelijk doen voelen. Tegenwoordig werkt de verloskundige met schema's en curves. Iets waar mijn oma nog nooit van gehoord heeft. Ik draag het stempel: ver boven de groeicurve. Uit frustratie eet ik me helemaal vol, gewoon, omdat ik me kan ontspannen en het 'niet mag', en het 'einde toch al zoek is'. Kortom een vicieuze cirkel.
Het is allemaal hartstikke mooi, een baby op komst, het wonder, het kan! Maar ik begrijp nu dat het ook heel verwarrend kan zijn!
reacties (0)