Ik heb besloten om dit te delen in de hoop om hier over een tijdje heel hard om te kunnen lachen.
S. is nu 17 dagen oud. Het gaat goed met hem en hij groeit als kool. Hij is een lief ventje die helaas lastig slaap vat. Net zoals zijn grote zus wapperen zijn armpjes hem snel wakker.
Met mij gaat het helaas niet zo goed.
Lichamelijk ben ik haast de oude, maar geestelijk ben ik mijzelf even niet. Ik kan heel slecht slapen en moet ontzettend veel huilen.
S. heeft nog geen ritme (logisch), maar slaapt niet meteen na de voedingen waardoor er soms maar 1 uur rust voor mij tussen de voedingen zit om uit te rusten. Vaak lig ik dan vol met adrenaline te wachten tot ik weer mag. Mijn man probeert mij zo goed mogelijk te helpen en is een kanjer. Ik heb besloten om af te bouwen met borstvoeding. Ik beleef er zo weinig plezier aan en ben continue gestresd.
Mijn dochter negeert me en heeft het zo moeilijk met de komst van haar broertje dat ze zo 5 dagen niet poept. Gelukkig doet ze niet gemeen tegen haar broertje, maar wel tegen mij. Waar is mijn lieve kleine meisje?
Ik had dit me zo anders voorgesteld. Ik dacht als iedereen (modaal) twee kinderen kan hebben dan kan ik het ook, maar eerlijk gezegd voelt het nu als overleven.
Over twee maanden moet ik weer werken en aan de ene kant kijk ik er naar uit, maar ik zie er ook tegenop. Dagen van 11 uur van huis.
Ik hoop snel weer te schrijven met iets blijer nieuws! X
reacties (0)