Dit was me het ochtendje wel... wandeldrama!

Zoals elke morgen wilde ik lekker met Joas en onze 2 doggies aan de wandel. Voor het eerst de voetenzak erop geritst, zodat we lekker een lang stuk konden gaan lopen. Volgens de planning dus.

Amper 50 meter van ons huis komt er een kennis langs op de fiets. De honden door het dolle heen en rennen beide op haar af. Het wordt een vrolijke, onhandige begroeting... met 1 wandelwagen, 1 fiets, 4 benen en 2 riemen die overal tussendoor verstrikt raken... afijn... hondjes weer achterste voren, ondersteboven uit de knoop gehaald en ingeparkeerd op het commando 'zit'...  kan mama even gezellig kletsen.

2 minuten later... een ambulance komt met loeiende sirene voorbij scheuren! En ja hoor... in de kinderwagen trekt Joas wit weg... grote schrik en een pruillipje... en brullen maar! Zoveel geluid is ook zo ontzettend schrikken, mama. Maar goed... even troosten, een kus een knuffel... en gelukkig kunnen we al snel weer lachen.

Ondertussen hebben de honden natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om de trappers van de fiets van de buurvrouw van de onderkant te bekijken, het wiel te besnuffelen en dus begint het hele uit-de-knoop-verhaal voor de 2e keer.

Als de honden weer braaf naast de kinderwagen zitten zie ik amper 2 minuten later het volgende ramp-scenario naderen... Er komt iemand de straat inrijden met een hond rennend naast de fiets. Op zich geen probleem zou je zeggen... is het wel dat onze oude lobbes in zijn jongere jaren erg verzot was op naast de fiets rennen. Inmiddels is dat geen doen meer (te oud geworden, doof en bijna blind) en hij uit zijn jaloezie en frustratie door eens flink hard te blaffen! Oorverdovend, gevaarlijk hard, agressief blaffen... afijn... in de kinderwagen herhaalt zich het scenario: opnieuw het pruillipje, wit snoetje en jawel... brullen! Wat een schrik weer. Dus mama weer aan het trootsen, kussen, knuffelen...

We besluiten nu toch echt maar te gaan wandelen, om Joas weer een beetje af te leiden. Het manneke zit juist weer lekker om zich heen te kijken als de zoveelste crisis onverwachts uitbreekt. Uit het niets krijst de jongste hond alsof er moord en brand uitgebroken is. Hij trekt met zijn achterpoot en draait al gilllend rondjes... 

een wesp blijkt de boosdoener te zijn... Helaas hangt die nog wel in de achterpoot van hondlief, die daarom probeert de wesp van zijn poot te bijten. De crisis-radars draaien op volle toeren en ik bedenk me geen seconde, want ik moet voorkomen dat de hond de wesp in slikt en in zijn keel gestoken word. Dus kinderwagen op de rem, hond vastgrijpen in zijn halsband zodat hij niet bij zijn poot kan, snel rondkijken en gelukkig lag er een vogelveer op de grond. Met de veer de wesp uit de poot geduwd. Nog gekeken of ik een angel kon vinden, maar dat was geen doen, aangezien de hond er schoon genoeg van had en al piepend alle kanten op draaide.

Gelukkig bleef het in de kinderwagen stil. Aangezien we amper van huis waren en de honden hun behoefte nog niet eens hadden gedaan, besloot ik toch nog maar een stukje verder te lopen. Hondlief stapte dapper door, eerst op 3 en later gewoon weer op 4 poten. Dus de aandacht was weer even voor Joas, 'kijk eens wat een grote auto', 'zie je daar de brievenbus' en zo liepen we vrolijk verder. Voor 3 minuten dan...

Ons oude barrel bracht zichzelf in de problemen. Meneer zocht een goed plekje om zijn drol te gaan draaien... maar had niet door dat hij zichzelf daarbij in de kluwe van een doornstruik aan het manouevreren was. Afijn... hond zat vast... dus opnieuw... kinderwagen op de rem, dit keer de grote hond bevrijden van het struikgewas... en dan kunnen we eindelijk echt gaan wandelen.

Helaas zijn we de chaos dan echt wel zat. We lopen nog een klein blokje om. Mama denkt dat het leuk is om nog even bij de eendjes te kijken... maar helaas.. als we daar aankomen is het witte snoetje veranderd in een vredig slapend gezichtje. Kennelijk was het toch iets te veel indrukken voor vandaag.Het oude brood bewaren we maar even... we proberen het morgen nog wel een keer! Hopelijk wordt het dan gewoon weer een rustig wandelingetje.