Klaar met de `angst` voor mijn productie!

Dat borstvoeding zoiets bijzonders is, dat heb ik pas ervaren in de afgelopen maanden. Het is mooi en bijzonder! Echt een overweldigende ervaring. Na de eerste weken van 'proberen' en handig worden in het aanleggen, kwam er steeds meer zelfvertrouwen. Dit kan mijn lichaam, het lukt! En daarmee kwam ook de ontroering... hoe bijzonder is het om zo liefde te mogen geven, geborgenheid en troost te bieden, te helpen bij het in slaap vallen. Vele uren keek ik vol verwondering naar mijn kleintje, dat lekker bij mij aan de borst lag te drinken. En steeds enthousiaster werd ik.

Ineens sloeg alles om en behoorde ik bij de zogenaamde 'borstvoedingsmaffia'. Niemand mocht water of ander drinken bijgeven. Bijvoeding was tot maand 6 uit den boze en met veel argumenten en bombarie haalde ik mijn man over om eten volgend Rapley te kunnen geven. Alles voor de borstvoeding. Ik moest en zou lang gaan voeden. En niets mocht ten koste gaan van "DE PRODUCTIE".

Kolven lukte maar minimaal en ik moest elke dag  2 x bijkolven om voldoende mee te kunnen geven. Ik  zag mijn voorraad slinken en slinken... en ik werd het zat. Continue stress of het wel voldoende zou zijn. Ik raakte gefrusteerd over het kolven dat voor mijn gevoel "altijd moest", want het ging tenslotte om 'DE PRODUCTIE'.

Een week geleden besloot ik dat het 'genoeg' was geweest met dat gestress. Ik concludeerde dat ik simpelweg te weinig kolf en dat ik alles heb geprobeerd om dat te verbeteren (filmpjes, foto's, warmte, borstcompressie, dubbelzijdige kolf aanschaffen, oxytocine neusspray enz. enz.). Het wil gewoon maar minimaal, dus besloot ik 1 borstvoeding te vervangen voor vaste voeding, zodat ik een fles minder mee hoef te geven. Pff... wat een heftig besluit vond ik dat. Mijn man deed er een schepje bovenop door te zeggen dat ik was begonnen met 'AFBOUWEN' van de borstvoeding. Vreselijk, wat werd ik kwaad om dat woord. Ik wilde helemaal niet afbouwen. Niet stoppen, niet minderen.

Een paar dagen heb ik getwijfeld of ik er wel goed aan zou doen. De angst voor "DE PRODUCTIE" was groot. Zou het niet instorten? Zou dit niet het begin van het einde zijn? Gelukkig is dat niet het geval. We zijn beide blij met dit nieuwe ritme. De voeding die vervallen is blijf ik gewoon kolven. Ik heb nu aan 1 extra kolfmoment genoeg. En omdat ik maar 1 fles hoef mee te geven op werkdagen hou ik voor het eerst voeding over. Langzaam maar zeker komt er weer wat in de vriezer. Langzaam maar zeker komt er rust in mijn hoofd. Het is goed zo. Geen stress meer, geen angst of mijn productie zal zakken. Het is zoals het is. En hoe lang we door kunnen gaan? Dat zien we dan wel weer!