Waarom vinden we stoppen met borstvoeding normaal?

Gevoelsmatig dacht ik dat het in Nederland wel meeviel met de borstvoeding. Vrijwel alle moeders die ik kende zijn begonnen met het geven van borstvoeding. Toen ik las dat na 3 maanden slechts 21% van de baby's nog uitsluitend borstvoeding kreeg dacht ik dat het in de praktijk wel meeviel. Ik kon het eigenlijk niet geloven.

Een paar persoonlijke voorbeelden deden mij toch verbazen. In familie/vriendenkring werden binnen 3 maanden, 5 baby's geboren. Allemaal kregen vanaf dag 1 de borst. Binnen een week kregen 2 van de babies daarnaast ook flesvoeding, omdat gedacht werd dat de moeder te weinig melk zouden hebben. Door de kunstvoeding liep de productie terug en inmiddels is er niet meer over dan af en toe een slokje troost. De 3e moeder gaf na 11 dagen de borstvoeding helemaal op, omdat haar kindje niet genoeg groeide en ging in 1x volledig over op kunstvoeding. Geen van deze moeders had een lactatiedeskundige ingeschakeld. Vaker aanleggen vonden ze maar vermoeiend en 'veel gedoe'. Jammer, want ALS het lukt om de productie te verhogen door een paar dagen heel frequent aan te leggen, dan scheelt het je juist heel veel gedoe (flesjes klaarmaken, flesjes uitkoken, eraan denken dat je alles meeneemt enz.) De 4e moeder had wel succes met de borstvoeding, maar vond het kolven op het werk niet prettig en maakte de keuze dat het na 3 maanden wel genoeg was geweest.

Bij de moeders van mijn zwangerschapsgym loopt het iets soepeler, maar hoor ik ongeveer hetzelfde. Alle 7 moeders en baby's zijn gestart met borstvoeding. Bij de terugkombijeenkomt na ca. 1,5 maand kregen nog 5 van de kleintjes de borst . 1 baby kreeg volledige flesvoeding, omdat hij zoveel huilde. Ze dachten dat hij misschien honger had. Helaas veranderde kunstvoeding daar niets aan het huilen (weten ze nu achteraf) en was inbakeren voor hen de oplossing. De borstvoeding was helaas al uit beeld en relactatie zagen ze niet zitten. De andere baby kreeg nog gedeeltelijk borstvoeding, maar was aan het overschakelen op flesvoeding. De reden: de baby dronk heel gulzig en kwam te snel aan in gewicht (volgens het consultatiebureau). De ouders wilden controle op de hoeveelheid voeding die het kindje kreeg, dus besloten ze voor flesvoeding te kiezen. Ze hebben niet eerst geprobeerd om het kindje korter aan de borst te laten drinken of de tussenpozes tussen voedingen dan wat op te rekken. Ze zijn meteen overgestapt op het schema van de pakjes, want dan weet je tenminste zeker dat je het goed doet. Onzekerheid en de wil om 'het goede te doen voor je kind' vormt in beide gevallen een belangrijke reden waarom de moeders zijn gestopt!

Rond de drie maanden spreken we elkaar weer. Van de 5 borstvoedings-kindjes zijn er nog maar 2 overgebleven die uitsluitend borstvoeding krijgen en 1 kindje dat zowel borst als fles krijgt. De andere twee zijn gestopt, omdat het even niet zo lekker liep of omdat ze meer vrijheid wilden. De moeder van het kindje dat zowel borst als fles krijgt kan niet genoeg kolven voor de dagen dat ze werkt. Zonder naar andere oplossingen te zoeken is de fles er gewoon bijgekomen. Over borstcompressie, clusterkolven,het gebruik van oxytocine neusspray of vaker tussendoor kolven... niets is geprobeerd, maar de productie loopt inmiddels wel terug. De andere moeder die nog wél volledige borstvoeding geeft én kolft op het werk heeft al aangegeven dat ze het na 6 maanden wel mooi vindt. De enige die door wil gaan met de borstvoeding dat ben ik.

Deze blog is niet bedoeld als veroordelen, maar het verbaasd me gewoon. Hier in Nederland vinden we het kennelijk allemaal heel gewoon dat we beginnen met borstvoeding, maar ook snel weer stoppen. Ik merk dat moeder zich onzeker voelen als ze borstvoeding geven en dat er bijna geen hulp, steun en stimulans is. En dat is zo ontzettend jammer! Ik denk dat veel moeders met veel meer plezier borstvoeding zouden kunnen geven als we elkaar wat meer zouden steunen!

Natuurlijk is borstvoeding geven een persoonlijke keuze en ik wil er niemand op aanvallen als jij er geen behoefte aan hebt. Maar de moeders die ik zie en spreek vinden het (bijna) allemaal jammer dat de borstvoeding niet gelukt is zoals ze hoopten. Achteraf hoor ik vaak nog... 'als ik dat geweten had' of 'als ik dat nou nog geprobeerd had'. Deze moeders zijn niet gestopt vanwege tepelkloven, borstontsteking, spruw en andere pijnlijke aangelegenheden. Maar grotendeels uit onzekerheid én de liefde voor hun kind. Het is zo jammer dat zoveel moeders door te weinig kennis of hulp de handdoek in de ring gooien. Laten we met elkaar nou eens borstvoedende moeders helpen en aanmoedigen! Laten we elkaar eens motiveren om EERST te zoeken naar oplossingen VOORDAT er zomaar gestopt wordt. Laten we elkaar nou eens vertellen dat het geven van borstvoeding de moeite waard is, in plaats van adviseren om maar op kunstvoeding over te gaan. Is dat niet veel normaler?