Verliefd op borstvoeding

Sinds vannacht is het me duidelijk. Ik ben niet zomaar een bv-mama, nee, ik ben verliefd op het geven van borstvoeding. De liefde voor het voeden is me zomaar overkomen, totaal onverwachts, uit het niets is het ontstaan. Maar het is er. Ik ben tot over mijn oren verliefd! Borstvoeding geven is de (nieuwe) liefde van mijn leven. Het is nog maar heel pril (3 maanden), maar ik kan het nu al niet meer missen. Het hoort al helemaal bij mij, het is een deel van mij geworden!

Totaal onverwacht! Want ik ben opgegroeid in een "anti-borstvoedings-gezin". Mijn moeder heeft ons allemaal de fles gegeven, behalve de oudste, die heeft 7 dagen borstvoeding gehad. Het verhaal van die 'traumatische ervaring' werd vanaf dat ik klein was al in geuren en kleuren verteld. En tijdens mijn zwangerschap werd die opgeblazen en uitvergroot. Ik kreeg meerdere malen te horen 'meid, begin er niet aan! Want als je eenmaal begint, dan kan je niet meer terug! Je borsten exploderen! Het voelt alsof er honderden messen in je borst worden gestoken! De pijn is ondragelijk!' en ook dingens als 'Laat je niet gek maken door die borstvoedingsterreur! We leven in de 20e eeuw! Tegenwoordig hoef je geen pijn meer te lijden, er is een alternatief!'

DAT was mijn verwachting. Borstvoeding zou een diepe ellende zijn. Bijna net zo hels als bevallen, als ik de verhalen van mijn moeder moest geloven. Ik heb dan ook ontzettend lang getwijfeld of ik wel zou moeten beginnen... want tja... "je kon immers niet terug!" Wekenlang heb ik in mijn zwangerschap lopen piekeren. Enerzijds bang om het nooit geprobeerd te hebben, anderzijds bang dat ik al die ellende wel mee zou moeten maken. Ik vond het zo verschrikkelijk moeilijk. Ik durfde amper te kiezen.

Na lang wikken en wegen besloot ik om het toch te proberen. Met nadruk op proberen! Ik had manlief al meerdere malen luid en duidelijk verkondigd dat wanneer het pijn zou gaan doen of wanneer ik het niet meer zag zatten, dat hij er dan NIETS over te zeggen had. Het was immers mijn lijf, die het allemaal moest ondergaan. Mijn keus om het toch te proberen, was voornamelijk voortgekomen uit het meest slechte argument ooit! Namelijk, borstvoeding is zo goedkoop! Het zou ons zoveel geld schelen als het zou lukken...  en daarbij kon ik het emotioneel niet verdragen als ik het niet eens geprobeerd zou hebben. Ik wilde toch zelf voelen hoe het zou zijn... in voor of tegenspoed.

Omdat ik totaal NIETS wist over borstvoeding en vooral omdat ik toch wel erg bang was voor tepelkloven, borstontsteking en andere moeilijkheden, ben ik naar een voorbereidende cursus gegaan. Het was tenslotte toch gratis! (www.icare.nl zie 'Borstvoeding, hoe gaat dat straks?'). Daar zat ik dan, tussen al die overtuigde zwangere vrouwen, die helemaal pro-borstvoeding waren vanwege de gezondheidsvoordelen en emotionele binding. Zo was ik dus niet! Ik was sceptisch en bang. Gezondheidsvoordelen konden me niet zoveel interesseren, want je wist tenslotte maar nooit of het zou lukken! En flesvoeding was tegenwoordig ook gezond, toch? En die binding? Ach, ik heb een hele sterke binding met mijn moeder en ik heb toch ook alleen de fles gehad?

De cursusleidster was geloof ik nogal verbaasd dat zo'n vreemde eend in de bijt, als ik, ook deelnam aan de cursus! Ik heb haar ook wel 3x gevraagd of ze het wel echt zeker wist, toen ze vertelde: 'borstvoeding hoort geen pijn te doen.' Ik kon het niet geloven en hield een zekere argwaan tot aan de bevalling. De eerste keer aanleggen was voor mij 'het moment van de waarheid'. Gespannen keek ik toe hoe ons kleine hummeltje zich een weg baande naar de borst en zelf mijn tepel wist te vinden. BANG! Dat was het moment, meteen was ik verkocht! Hoe bijzonder was dit! Toen hij losliet zag ik de gele draden van het colostrum tussen mijn tepel en zijn mondje. Ik was verbaasd: het werkte dus!

De borstvoeding liep ook meteen goed. We moesten enkele dagen in het ziekenhuis blijven en de zusters waren verbaasd over de natuurlijke manier waarop ik met borstvoeding omging. En ik ook! Het leek alsof ik nooit anders had gedaan, het paste bij me. En het deed geen pijn!!! Dus het kon toch.

Na vijf dagen gebeurde het. SPRUW! Het voeden voelde ineens minder prettig aan en ik herkende de witte stipjes op de tong. We kregen gelijk medicijnen, maar ondanks dat werd het de dagen daarna erger en erger. Het aanhappen ging pijn doen, echt veel pijn! Ik verschoot van de pijn, met als gevolg dat Joas steeds losliet van schrik en we opnieuw konden beginnen. Als alternatief trok ik (letterlijk!) de haren uit mijn hoofd om de pijn op te kunnen vangen. Toch dacht ik niet meer aan stoppen! Er was iets in mij gebeurd dat maakte dat ik door wilde gaan.

Voor mijn moeder was die enorme pijn, HET bewijs dat zij gelijk had gehad. En ik werd dan ook overspoeld met de adviezen om te stoppen. Gelukkig stond mijn man achter me en steunde hij me op het enige moment dat ik het echt niet meer zag zitten. Na de zoveelste pijnlijke nachtvoeding, droogde hij mijn tranen en zei hoe trots hij op me was. Hij zei niet dat ik moest stoppen. Niet dat ik moest doorgaan. Hij hield me alleen maar vast, precies wat ik nodig had. De volgende ochtend was ik alweer vastbesloten om door te gaan.

Gelukkig sloegen de medicijnen daarna aan en werd de pijn langzaam aan minder heftig. Dat motiveerde me nogmeer. En toen we na een aantal weken pijnvrij waren, was ik zo blij dat we hadden doorgezet dat ik (nu het kon) helemaal van de borstvoeding wilde gaan genieten. Ruim 10 weken hadden we geworsteld met spruw, maar we hadden het overwonnen! Bijna dan... mijn tepels bleven helaas wel rose. Maar volgens de huisarts kon dat geen kwaad. Spruw was tenslotte een schimmel, die ook vanzelf wel weg zou trekken.

Inmiddels is het 3 weken laten... helaas! De spruw is terug, in alle hevigheid. Misschien zelfs wel erger dan we het ooit hebben gehad. Joas huilde weer onophoudelijk en wilde niet meer drinken, ik zelf zag ineens dreigende tepelkloven. BALEN! Dus met spoed gisteren terug naar de huisarts, waar ik me ditkeer niet liet wegsturen! Dit keer gaan we echt afrekenen met de spruw! Manlief was aan het werk, dus mijn moeder ging mee. Opnieuw kwam het advies om toch alsjeblieft te stoppen met "dit geklooi". Volgens haar bestaat er niets anders dan een lijdensweg als je borstvoeding geeft. Maar voor ons is dat niet waar! Juist doordat het zo moeilijk gaat, besef ik hoeveel ik erom ben gaan geven. Hoeveel het me waard is.

Gewapend met een tas vol medicijnen gingen we naar huis. Mijn dagprogramma was ineens weer overvol. Fulltime kolven en nog extra vaak ook, omdat mijn opbrengst met kolven minimaal is. Een huilend kind vrijwel continue wiegen, troosten, geruststellen. Proberen flesjes afgekolfde melk naar binnen te praten in een pijnlijk mondje. Tussendoor zalfjes aanbrengen in zijn mond, op zijn (bijna) open billetjes en op mijn tepels. Continue handen wassen en speentjes,flesjes en bewaarbakjes uitkoken. Geen moment meer rust, maar het geeft niet! De leeuw in mij is opgestaan. Ik ben het gevecht aangegaan! En ik zal de spruw overwinnen!

Uitgeput zakte ik gisteravond naast manlief op de bank. De kolf weer trouw geinstalleerd, maar er kwam niets. Geen druppel. Even checken of alles goed zat. Opnieuw proberen. NIETS. Alles nog eens schoonspoelen, misschien dat er iets verstopt zat en weer opnieuw proberen. NIETS. Nog maar eens een extra spuitje oxytocine neusspray. Opnieuw helemaal niets. Anderhalf uur lang probeerde ik op allerlei manieren om te kolven. De wanhoop dreef in mijn schoenen. Wat moest ik nu? Mijn voorraad in de vriezer had ik al aangebroken en daarmee zouden we misschien alleen de nacht nog redden... en ook voor mezelf. Mijn borsten deden inmiddels gruwelijk pijn vanwege de stuwing én de spruw. Maar ook mijn productie. Wat maakte ik me druk! Mijn productie zou vast omlaag schieten. Wat als dit te lang ging duren? Wat als dit het einde zou betekenen van de borstvoeding? Ik barstte in tranen uit...

Dat was het moment waarop ik het ontdekte. Ik ben niet zomaar een bv-mama. Ik ben verliefd op het voeden. Ik hou ervan, het hoort bij mij. Ik ben eraan gehecht! Ik wil het nooit, maar dan ook nooit meer kwijt!

Gelukkig was dat ook het moment waarop manlief ontdekte dat ik er doorheen zat. Voorzichtig vroeg hij of het niet zo zou kunnen zijn dat mijn toeschietreflex uitbleef vanwege mijn stress. Opnieuw wist hij me te kalmeren. Hij zocht de mooiste foto's van Joas op, bracht me drinken en hield me vast. In zijn armen keken we een filmpje... ik ontspande en het wonder gebeurde. Heel voorzichtig kwam alsnog mijn toeschietreflex. Het kolven lukte dit keer wel. En vannacht heeft Joas weer zélf aangehapt! Met pijn, dat wel. Maar toch... hij deed het!

Trots en dankbaar ben ik voor mijn gezinnetje. Bij deze: bedankt lieve man van me! Bedankt dappere zoon!  En ook dank aan de lactatiedeskundige die me bijstaat! En alle lieve bv-moeders hier op BB! Hoe moeilijk het soms ook gaat, de borstvoeding heeft me iets gebracht dat ik nooit voor mogelijk had gehouden! Een liefde die zo diep gaat, dat je er alles voor over hebt!