Mila`s eerste tandje is door!

Vijf maandjes en elf dagen, en na al een tijdje een bult op haar tandvlees voel ik vanochtend duidelijk de eerste karteltjes! Het linker ondertandje is er door! Het voelt ook een beetje als een begin van een nieuwe fase. Over een paar weekjes beginnen we met bijvoeding, en Mila wordt in haar doen en laten steeds zelfstandiger. Ze weet welk speeltje ze wel en niet wil, en laat dit ook duidelijk horen. Ze draait alle kanten op in de box om te kunnen zien wat ze wil, en te pakken wat ze wil pakken. Als mama (weer) eens een dikke knuffel wil, dan moet ze wel ondertussen haar grote broer Jesse kunnen zien. Want o, wat is die interessant! Ze heeft haar beentjes en voetjes inmiddels ook gevonden, de nieuwste speelobjecten. Ze heeft net twee nachten het klokje rond geslapen, en de borstvoeding loopt nog als een trein! Ze doet het er zo goed op, misschien daarom ook dat ik nog niet zit te wachten op het geven van bijvoeding. Of stiekem omdat mijn kleine baby dan ineens weer een stukje groter wordt...

Grote broer Jesse wordt al bijna twee, en wat ontwikkelt hij zich nog steeds snel. Er komen inmiddels heuse zinnen uit zijn mond ('Hee, wat doe je daar buurman?') en pogingen tot moeilijke woorden ('chocolademelk', 'vitamientjes'). Hij kan al best een eindje met ons mee lopen (lees: rennen en stil staan), en is gek op knuffelen met papa en mama, mag heel graag buiten rennen en is regelmatig ook ontzettend ondeugend! Nu de snotterperiode weer begonnen is, en ik de gezondheidsproblemen van vorig jaar ten alle tijde wil voorkomen, heb ik besloten om elke dag extra te kolven voor Jesse. Dus Jesse drinkt inmiddels twee week elke ochtend een beker thee met moedermelk. Het is geen grote hoeveelheid, maar het is het minste wat ik kan doen om zijn weerstand te helpen.

Mama heeft het toch nog best zwaar om alle ballen hoog te houden. Drie dagen in de week werk ik op kantoor, wat betekent dat de wekker om 5.30 uur gaat, ik een uur enkele reis reistijd heb, ik acht uur werk en daarbinnen drie kolfpauzes prop (en hierdoor mezelf geen lunchpauze gun), ik tegen 18.00 uur weer thuis ben en direct mee kan in de avondspits met de kids, ik om 21.00 uur nog zit te kolven voor Jesse en vervolgens uitgeput in slaap val. Daarnaast werk ik nog een dag thuis, wat er gelukkig wat rustiger aan toe gaat. Op mijn vrije dagen werkt mijn man, dus ook daar geen mogelijkheden om bij te tanken. De drukte op het werk begint ook flink toe te nemen, dus ik merk dat ik echt op de grenzen van mijn mogelijkheden presteer (lichamelijk en geestelijk). De borstvoeding is daarbij een extra energievreter, maar stoppen vind ik absoluut geen optie. Maar hoe lang ik dit nog volhoud, geen idee. Over een paar weken gaan we een lang weekend weg met de kids, hopelijk kan ik dan fijn bijtanken!