Bevallingsverhaal

Bevallingsverhaal M.ila

Op 19 mei 2013 was ik uitgerekend van ons meisje. Omdat J.esse geboren is vier dagen na de uitgerekende datum, had ik er geen enkele rekening mee gehouden dat ik voor de uitgerekende datum zou bevallen. Op 14 mei 2013  waren manlief en ik drie jaar getrouwd. We hadden afgesproken hier geen aandacht aan te besteden, maar als verrassing had hij mijn ouders als oppas ingehuurd zodat wij uit eten konden! Even dacht ik nog… zo’n grote maaltijd, als ik maar niet snel ga bevallen… We hebben heerlijk gegeten bij onze favoriete pizzeria, en met een overvolle buik ’s avonds op bed gegaan. ’s Nachts heb ik af en toe wat krampjes gehad, maar ik was ervan overtuigd dat dit kwam door het eten.

Overdag hielden de krampjes aan, maar nog steeds verdacht ik mijn darmen van de oorzaak. Woensdagochtend 15 mei verloor ik mijn slijmprop. Ik heb diezelfde dag nog samen met pap een aantal boodschappen in de stad gedaan, ik vond het erg fijn dat hij even meewilde. Op de één of andere manier voelde het niet goed om alleen te gaan. Toen ik naast de slijmprop en de krampen ook nog enorm vaak naar het toilet moest voor de grote boodschap, had ik wel het gevoel dat het wel eens voorzichtig begonnen kon zijn. Maar ik had ook al veel verhalen gehoord over voorweeën, en aangezien de krampen heel goed op te vangen waren, was ik bang dat dit nog niet het echte werk was. Ik ben vroeg naar bed gegaan die avond met twee paracetamol op, en heb daar een uurtje mee geslapen.

Rond 22.00 uur werd ik wakker en merkte ik dat de krampen in kracht en frequentie toenamen. Nog steeds heel goed te doen, dus ik twijfelde of het goed zou gaan doorzetten. De krampen voelden telkens hetzelfde: eerst de aandrang om te poepen, en dan een opkomende pijn in mijn onderrug die het hevigst werd in mijn onderbuik. De diepe ademhaling uit het boek ‘Duik in je weeën’ hielp me goed door de weeën heen. Telkens herhaalde ik het riedeltje in mijn hoofd: diep ademhalen door je neus, zet de adem vast in je buik, geef een paar seconden druk op je baarmoedermond en adem hoorbaar uit door je mond. Iets na 23.00 uur vroeg ik me toch af of dit niet al het echte werk was. J.esse lag nog op bed, en zou naar mijn ouders moeten. Ik wist dat mijn moeder vaak met vriendinnen afspreekt op woensdagavond, waardoor de kans er was dat ze nog wakker was. Dan liet ik J.esse liever direct ophalen, dan dat we dit bijvoorbeeld om 3.00 uur ’s nachts nog hals over kop moesten laten doen. Mijn moeder was inderdaad nog wakker toen ik belde, en we hebben J.esse laten ophalen. Ook haar heb ik laten weten dat ik nog wat twijfelde of dit wel ging doorzetten, maar dan hoefden we ons in elk geval geen zorgen te maken over J.esse.

Het opvangen van de weeën deed ik het liefst liggend op mijn zij, maar hierdoor leek ik wel misselijk te worden. Toen de weeën heviger werden, kwam de misselijkheid ook steeds meer op en begon het overgeven. Ik heb samen met manlief ook de ontspanning en warmte van het kersenpitkussen en de douche geprobeerd, en dit voelde heel fijn. Toen we in de loop van de avond begonnen met timen, kwamen de weeën al snel tussen de 3-5 minuten. Op het moment dat ik ging douchen, zat er iets meer tijd tussen de weeën, maar waren deze wel een stuk heftiger. Uiteindelijk hebben we om 1.13 uur de verloskundige gebeld. Manlief twijfelde nog, hij vroeg zich af of er al wel serieuze activiteit gaande was omdat ik nog steeds goed met de pijn om kon gaan (dit in vergelijking met de bevalling van J.esse). Maar aangezien de weeën al een tijdje frequent kwamen, leek het me wel verstandig om te bellen. Ik gaf bij onze verloskundige aan dat het misschien nog wel vals alarm was, maar je weet natuurlijk maar nooit bij een tweede. Om 1.30 uur was de verloskundige aanwezig, en constateerde ze dat mijn baarmoedermond geheel week en verstreken was, en dat ik 3-4 cm ontsluiting had. Omdat ik graag poliklinisch wilde bevallen, stelde ze voor om rustig het vertrek naar het ziekenhuis in te zetten. Manlief moest nog wat laatste spullen inpakken, de hond gerustgesteld, emmer mee de auto in en daar gingen we.

Om 2.05 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. De weeën worden steeds heftiger en moeilijker op te vangen. Ik ga eerst op het ziekenhuisbed liggen, op mijn zij, maar besluit toch even te gaan douchen. Onder de douche worden de weeën echter steeds heftiger en kan ik ze amper nog opvangen. Om 2.30 uur lig ik alweer op het ziekenhuisbed, en geef aan dat ik de pieken niet meer kan opvangen. De verloskundige geeft aan dat ze vermoedt dat pijnstilling gezien de snelheid niet meer gaat lukken. We spreken af dat ze even gaat kijken hoe het ervoor staat, en het dan even een half uur aanzien. Om 2.45 uur heb ik 6 cm ontsluiting, en breekt ze mijn vliezen. Dit kost wat moeite, omdat de vliezen strak om het hoofdje heen zitten. Er stroomt ook niet veel vruchtwater uit, maar het is wel helder. Vanaf dan begint mijn lichaam als een gek om M.ila geboren te laten worden. Ik raak bijna in paniek van de kracht en pijn die er over me heen komt. Ik lig op mijn zij, manlief houdt de spuugbak voor mijn mond, en ik kan niet anders dan kreunen en overgeven. Ik probeer nog wat te zuchten, maar na een paar minuten kan ik niet anders dan me overgeven aan mijn lichaam, en actief meepersen. Ik kan nog snel op mijn rug gaan liggen, en vraag of het hoofdeind van het bed een stukje omhoog kan. Ik houd me aan het hoofdeind van het bed vast, en al snel staat het hoofdje, en moet ik even zuchten in plaats van persen van de verloskundige. Daarna komt ook haar lijfje er zo uit glijden, en is onze dochter M.ila geboren! In 20 minuten tijd ben ik van 6 cm ontsluiting naar geboorte gegaan, onvoorstelbaar hoe snel dat is gegaan! Ik kom er met een heel klein scheurtje vanaf, die niet gehecht hoeft te worden. Na een kwartier komt ook de placenta er uit, en is de bevalling compleet! Het is heerlijk rustig in het ziekenhuis, en we hebben alle tijd om met elkaar te genieten. Nadat M.ila haar eerste lading meconium heeft gedropt op mijn buik en arm leg ik haar aan de borst, en sabbelt ze al voor het eerst. Wat een prachtige meid hebben we gekregen, zo’n fijn gezichtje, mooie zwarte haartjes… Goh wat zijn we stapelverliefd op haar! Nadat we wat gegeten hebben en ik lekker gedoucht heb, mogen we naar huis. Rond 5.45 uur zijn we thuis met onze kleine meid, en begint onze kraamperiode.