Onze zoon ruim vijf maanden oud

Tijd voor weer een blogje! Ons mannetje is alweer ruim vijf maanden oud, en we zien alweer een hoop ontwikkelingen. Afgelopen weekend heeft hij voor het eerst zijn voetjes vastgepakt, helemaal gebiologeerd en kwijlend kijkt hij ernaar :). Hij heeft zich op de bank al een paar keer van buik naar rug omgerold. Het zitten gaat steeds stabieler, en z'n assortiment geluidjes wordt ook steeds breder. Hij sabbelt al lekker op een broodkorstje, rukt er met z'n kale kaakje stukjes af die hij al kokhalsend doorslikt. En we geven hem elke dag wat hapjes gepureerde groente, maar daar is hij niet erg dol op. Vandaag heeft hij een paar minuutjes in de kinderstoel aan tafel gezeten, met z'n broodkorstje en wat hapjes bloemkool. Sinds een aantal weken gaat het poepen niet erg soepel. Tot afgelopen week leek hij er weinig last van te hebben dat het maar één keer per week kwam, en was het ook relatief dun. Afgelopen weken had hij al een paar dagen tevergeefs zitten persen, en na wat hulp kwam er een dikke, klei-achtige substantie uit. Hij krijgt op mijn werkdagen (4 dagen per week) twee kunstvoedingen per dag, en op die dagen kolf ik eenmaal op het werk. Zo wil ik langzaamaan afbouwen, wel hopend dat ik de ochtend- en avondvoeding zelf kan blijven doen. Heerlijk vind ik het, borstvoeding! Ik ben heel erg blij dat het lukte om borstvoeding te geven, voelt zo natuurlijk en intiem!

Ik heb inmiddels mijn eerste menstruatie achter de rug, na half februari 2011 was het op 29 april 2012 voor het eerst weer raak. Nou, dat hebben we dus NIET gemist! Maar toch ook wel fijn dat alles weer werkt. Hoewel ik er zeker nog niet ben, voel ik dat het met stapjes beter met mij gaat. Ik vind weer wat meer energie en moed om weer wat te ondernemen, en dat komt de band met Jesse ook ten goede. Ik word steeds meer verliefd op hem, op zijn inimini handjes en inimini voetjes, op hoe hij me vrolijk toelacht als ik hem kom begroeten, op zijn glunderende blik als mama hem overlaadt met kusjes... Ik blijf nog steeds een soort van spijt-gevoel overhouden aan de zwangerschap. Spijt dat ik er toen niet genoeg van heb genoten, spijt dat ik niet stil heb gestaan bij alle gevoelens die er bij komen kijken, spijt dat ik mijn zwangerschapsdagboek niet af heb gemaakt... Maar spijt is ook maar zonde van de tijd, nu zonder spijt volop genieten van mijn aapie. En ooit, als het ons gegeven is, zou ik dit graag nog eens meemaken :)