41 weken + 4 dagen: Jesse is geboren!

Op vrijdagavond 25 november rond 20.00 uur merkte ik dat ik krampjes kreeg die vrij frequent terugkwamen. Met behulp van de app Contraction Timer zijn we de weeen gaan timen, en ik bleek elke 4/5 minuten weeen te hebben die ongeveer 30 seconden aanhielden. Het waren slechts lichte krampen, en het gevoel bekroop me dat dit nog maar voorwerk was. Ik ben eerst nog op bed gaan liggen, maar rond middernacht werd de pijn heftiger waardoor slapen geen optie meer was. Manlief en ik hebben onszelf op de bank geïnstalleerd, beide met ons dekbedje. Om zoveel mogelijk te ontspannen heb ik nog een aantal keren met manlief en hondlief een blokje om gelopen. Echter in huis had ik erg veel moeite om mezelf een houding aan te nemen. Ik wilde niet dat manlief aan me zat, en het liefst bewoog ik helemaal niet. De weeen werden steeds heftiger, maar de frequentie nam steeds meer af. Rond 5.00 uur had ik behoorlijk heftige weeen, maar slechts om de 10 minuten. Waar de weeen zich eerst met name in mijn buik concentreerden, verschoof dit steeds meer naar mijn rug. Ik begon misselijk te worden en over te geven van de pijn, en door het slaaptekort raakte ik steeds meer uitgeput. Vanwege de afnemende frequentie van de weeen hebben we toch de verloskundige maar gebeld, want hoe frustrerend dat je niet toewerkt naar een betere frequentie. Aan de telefoon afgesproken dat de verloskundige rond een uur of acht komt kijken hoe het ervoor staat met de ontsluiting, maar gezien de frequentie van de weeen tempert ze mijn verwachtingen al.

Rond 8.00 uur blijk ik tegen de 2 centimeter ontsluiting aan te zitten. Door het overgeven begin ik me steeds ellendiger te voelen, en nog steeds heb ik geen methode/houding gevonden om beter met de pijn om te gaan. Omdat ik al een nacht slaap gemist heb, wil de vk mijn vliezen wel thuis breken om de boel wat te bespoedigen. We spreken af dat ze aan het eind van de ochtend weer terug komt, maar rond 10.15 uur trek ik het niet meer. We bellen haar opnieuw en vragen of we al eerder naar het ziekenhuis kunnen ivm pijnstilling. Dit kan en rond 11.00 uur arriveren we in het WZA, ik met een emmer tussen mijn benen. In verband met het aanleggen van een ruggenprik worden er infuzen, katheters en allerlei andere slangen geïnstalleerd. Waar ik helemaal niet dol ben op prikken kan dit me nu helemaal niks schelen. De anesthesist is echter bezig met een groot trauma, waardoor er geen ruggenprik gezet kan worden. Om het wachten hierop wat dragelijker voor me te maken krijg ik een infuus met remifentanyl. Ik word er enorm suf van, maar achteraf heeft het me heel goed geholpen met ontspannen.

Er was een behoorlijke wachtrij opgelopen voor de anesthesist, dus ik werd niet meer getoucheerd voordat ik naar de verkoever werd gebracht. Tijdens het zetten van de prik moest ik rechtop zitten, en ik voelde behoorlijke druk naar beneden. Nadat al mijn lichaamsfuncties gecontroleerd waren, werd ik weer naar de verloskamer gebracht. Bij het toucheren bleek ik al op 9 centimeter ontsluiting te zitten! De pijn werd grotendeels weggenomen, alleen in mijn rug bleef ik de weeën voelen. Niet veel later bleek ik al 10 cm ontsluiting te hebben, echter begon toen het spitsuur in het ziekenhuis. Ivm het weekend waren er maar 1 verloskundige en 1 gynaecoloog aanwezig, en er waren naast mij nog 3 vrouwen aan het bevallen. Ik heb dus nog anderhalf uur moeten ‘wachten’ totdat ik met behulp van de verloskundige kon gaan persen. Deze tijd werd gebruikt om de ruggenprik weer uit te laten werken, want ik voelde geen persdrang. Vervolgens is binnen een uur persen onze zoon Jesse geboren op 26 november om 20.30 uur. Ik voelde nog steeds geen persdrang, wel pijn van de weeën. Met behulp van de monitor wist ik op welke momenten ik moest gaan persen. Ik heb Jesse helemaal geboren zien worden door de houding waarin ik lag, wat wonderbaarlijk. Ik ben er met een scheurtje in een kleine schaamlip en een scheur in mijn perineum vanaf gekomen. Deze laatste moest gehecht worden, het andere scheurtje moet vanzelf weer aan elkaar groeien. Rond een uur of 10 ’s avonds was ik gedoucht en wel redelijk bij, alleen vanwege de ruggenprik en bijbehorende katheter moest ik zelf kunnen plannen voordat ik naar huis mocht. Omdat ik vanwege het overgeven nog geen slokje water kon binnenhouden lukte dit niet. Gelukkig mochten manlief, Jesse en ik een nachtje met z’n drietjes doorbrengen in een kamer in het ziekenhuis. Achteraf gezien heb ik erg veel moeite gehad om om te gaan met de rug weeën, en heb ik mezelf verkrampt. Na enige hulpmiddelen kon ik me beter ontspannen en is de ontsluiting veel beter gevorderd. Al met al een heftige, zware maar ook supermooie en emotionele belevenis!