Zeurpiet

Hoi lief meisje van me,

Nog steeds een beetje uit je ritme - we zijn net terug van een weekje Portugal - lig je heerlijk in je bedje te slapen. Wat hebben we het mooi gehad. Geweldig weer, mooi huisje, fijn zwembad en de hele dag heerlijk met elkaar doorbrengen. Het was Groots Genieten!

Thuis gekomen kwamen je Opa en Oma meteen langs. Ze hadden jou al zo lang niet gezien! Mijn lieve ouders, jouw grootouders. Wat houden ze veel van je. Ook andere familieleden en vrienden vroegen hoe je het 'had gedaan' op vakantie. Je was in een woord geweldig!

En nu zijn we weer thuis. Vannacht werd ik een paar keer wakker. Steeds bedacht ik me hoe ontzettend lekker m'n eigen bedje ligt. Want hoe leuk op vakantie gaan ook is, m'n eigen bedje ligt toch het lekkerst! Fijn dat we weer allemaal gezond terug zijn in Nederland. Zo 'ver' weg in't vliegtuig vind ik toch altijd een beetje eng.

En dan kijk ik naar jou, mijn lieve Eva. Je bent zo mooi en zo ontzettend lief. En al ben je helemaal van jezelf, tegelijkertijd ben je ook helemaal van mij!

De ingredienten om gelukkig te zijn, zijn allemaal aanwezig. En toch voel ik me verdrietig. Ik voel me een zeurpiet, juist omdat ik eigenlijk helemaal niets te zeuren heb. Is het omdat de vakantie voorbij is? Is het omdat ik het erg druk heb op mijn werk? Is het omdat ik geen zin heb in de herfst en de winter? Is het omdat ik bang dat er iets misgaat, juist omdat alles zo goed gaat? Is het omdat de tijd zo snel, veel te snel, gaat? Ik weet het niet. Het zal wel een combinatie zijn van al het voorgaande.

Ik zal nog vaker tegen mezelf zeggen dat ik in het 'nu' moet leven, me geen zorgen moet maken over dingen die misschien wel nooit gebeuren en dat ik moet genieten.

En lief meisje, nu ga ik naar boven. Lekker slapen doe je niet meer. Door de babyfoon hoor ik dat ook jij een beetje heel erg verdrietig bent.

Tot zo!