Buik


Lieve Eva,

Links en rechts hoorde ik dat ik maar flink van mijn zwangere buik moest genieten, want ik zou 'm nog gaan missen na de zwangerschap. Genoten heb ik, van jouw schopjes, je aaitjes en je duikelen in mijn buik. Negen maanden gezellig met jou, nooit alleen. En eigenlijk waren het geen negen maanden, maar bijna tien. Na 41 weken en 6 dagen zwangerschap besloot jij eindelijk naar buiten te komen. Het was bijna een olifantendracht, zeg ik wel eens grappend.

Ik denk nog vaak terug aan de tijd dat jij nog in mijn buik zat. Een periode waarin alleen ik jou kende. Een tijd waarin je helemaal van mij alleen was. Dagen, weken, maanden verstreken waarin ik steeds meer en meer uitkeek naar jouw komst, totdat ik op een gegeven moment letterlijk en figuurlijk op springen stond. En toen was je daar eindelijk. En eerlijk gezegd... Ik heb je nooit gemist in mijn buik. Ik was en ben zo blij dat ik je nu heerlijk vast kan houden, je kan knuffelen en je lieve zachte velletje kan aaien. En ik vind het ook heerlijk om je even neer te kunnen leggen, zodat ik je even niet hoef te tillen, dat ik sinds jouw komst meer adem heb, dat ik geen last meer heb van brandend maagzuur, dat ik makkelijker kan opstaan, op mijn buik kan liggen en dat ik mijn biefstukjes lekker rood kan eten met een glaasje wijn. Begrijp me niet verkeerd, ik heb je met alle liefde gedragen en als het moest, deed ik het keer op keer opnieuw. 

Maar een paar dagen geleden... Toen miste ik je ineens in mijn buik. Ik had mijn eerste yogales sinds de zwangerschap. Die yogales was toen echt ons momentje samen. Een moment waarop we contact maakten en ik me ontzettend bewust was van jouw bestaan in mijn lichaam. Ik voelde me dan zo verbonden met jou. En nu lag ik daar, op mijn matje, alleen. Lege buik, waar was je nou? Ik werd me er pijnlijk van bewust dat de tijd dat je in mijn buik zat, verleden tijd is en nooit meer terug komt. Na de les sprong ik snel in m'n autootje en snelde ik naar huis. Daar lag je lekker in bedje, mijn lieve meisje. Al kan ik niet meer van je genieten in mijn buik, ik hoop dat ik nog decennia lang mag genieten van jou en je mag zien opgroeien van een schitterend meisje tot een prachtig mooie vrouw.

Heel veel kusjes   



102 x gelezen, 0

reacties (0)


  • kiwwes

    Wat heb je dit mooi omschreven! Genieten vind ik op het moment zelf erg lastig, pas later komt het gemis. Dit keer heb ik me voorgenomen om ondanks de perikelen veel meer bewust te blijven van de bijzonderheid van een kindje in m'n buik. Deze tijd komt nooit meer terug, inderdaad.

  • minikers

    Ik denk er sinds kort wel eens aan, aan die buik en hoe het was. Omdat ik zwanger zijn niet echt heel leuk vond, heb ik er niet echt van genoten. Ik hoop dat ik mijn buik ooit nog eens echt mis!