Een dagje ziekte in ons huishouden

De nacht ging beroerd. Onze jongste heeft erg snel last van haar longen aal vanaf geboorte dus ook deze nacht stond in het teken van hoestbuien afwisselend met in paniek benauwd wakker worden en dus weer puffen. Mijn man ligt nu ziek op bed dus ik besluit om met de jongste naar beneden te gaan. In de kamer naast ons word ook al wat gerommeld wat inhoud dat ook zij niet goed kunnen slapen.
We gaan naar beneden waar ze gelukkig redelijk snel, vast in slaap valt. De medicijnen lijken eindelijk aan te slaan. Maar we slapen beneden op de bank en aangezien onze jongste in een 1 persoonsbed al elke keer op de rand ligt, ben ik te onrustig om in slaap te vallen. Lang leve netflix. Serie hier, peuter die denkt dat het tijd is om op te staan en een klein beetje protesteert omdat ze weer naar bed moet. Mijn argument dat het pas half 4 is, maakt geen indruk. Al gauw kwam het besef dat mijn plek in bed vrij is en dat ze voor deze keer bij papa mocht slapen.
04:30, ik schrik wakker. Een slaperige dreumes begint te snikken en te roepen naar papa. Een slok drinken lijkt niet te werken dus gaan we zo zachtjes als een dreumes kan om half 5, naar papa toe. De peuter overgetild naar het ledikant op onze kamer en de jongste bij mij in bed. En ja hoor, medicijnen uitgewerkt. Hoesten, snotteren en paniek. Het recept om weer naar beneden te gaan. Ondertussen is zij niet meer moe en in plaats van mijn series, kijken we naar kikker. Gelukkig is dat zo slaapverwekkend dat ze om half 6 weer slaapt. Deze keer bovenop mij en aangezien ik nog niet hersteld ben van een longontsteking, krijg ik het nu zelf benauwd. Even volhouden en na 10 minuten kon ik haar weer naast mij neer leggen. Een blik op de klok en ik begin te twijfelen of het überhaupt nog wel de moeite is om te gaan slapen. Kikker gaat uit en ik ga alvast wat rommelen op de begane grond. Het laatste beetje van de keuken word opgeruimd, de vaatwasser alvast uitgepakt, wasmachine en droger aan en de was opgevouwen. Ik zit op de bank en het eerstvolgende moment dat ik op de klok kijk is het 6:45 met een vrolijke peuter naast mij 'goedemorgen mama'. Toch in slaap gevallen. En als er iets is wat ik heb geleerd in de bijna 14 jaar moeder zijn is het dat je beter een nacht door kunt halen dan 45 minuten slapen. Met het gevoel dat ik mijn ogen nog dicht zitten maar ik voor de peuter alvast ontbijt en mag ze voor de tv haar broodje opeten. Voor haar voelt het als 1 groot feest nu zowel papa als mama ziek zijn. In de keuken pak ik de medicijnen voor mijn man en breng ze samen met wat te eten naar boven. Ik maak hem wakker zodat hij kan eten en medicijnen kan innemen. Ondertussen word langzaamaan ook de rest wakker en na het zien van mijn dikke vermoeide ogen maken ze, zonder te vragen, ontbijt voor de kleuter en dirigeren mij naar de bank en brengen een kop thee. Met zijn allen maken ze ontbijt en ruimen het ook weer netjes op. Mijn man komt na een uur beneden en voelt zich, dankzij de medicijnen, weer redelijk fit. Helaas voor mij heeft hij 1 afspraak gepland staan deze ochtend waardoor de wisseling even moet wachten.
11 uur is hij dan eindelijk thuis en ik wil naar mijn bed gaan maar helaas krijgt de jongste het zo benauwd dat we met zijn tweeen alert moeten zijn tot de medicatie werkt. Werkt dit niet dan word het een bezoek aan het ziekenhuis. Gelukkig lijkt het zijn werk te doen. Bijna lunchtijd en we besluiten om eerst te eten met zijn allen maar hierna kan ik echt niet meer. Mijn man maakt het zichzelf makkelijk door de kids de tablet, playstation of wat dan ook te geven en ik duik met de jongste in bed. Tot 1600 niet bereikbaar.

1630 moet ik er echt uit, er moet immers gegeten worden. Gelukkig slaapt de jongste nog steeds. 1 van de oudere kinderen vind het geen ramp om even naar de winkel te gaan. Een goede blik door de woonkamer en hij is gelukkig nog redelijk netjes. Eten word gekookt en nadat de jongste na haar medicijnen op bed ligt en ik tegelijkertijd wil slapen, komt de kleuter huilend naar mij toe 'mama, ik heb zo'n buikpijn'. En na 5 minuten ligt inderdaad zijn maaginhoud in een emmertje, na 25 minuten nog een keer en om 2300 voor de derde keer, alleen komt er nu nauwelijks wat uit. We proberen wat te slapen. De jongste word weer onrustig, wat een teken in dat haar medicatie uitwerkt. Nieuwe medicatie, een slok borstvoeding om de smaak van de puffers weg te spoelen en daar begon de peuter weer ' mam ik moet spugen'. Emmertje binnen handbereik gelukkig want aangezien de jongste nog fanatiek aan het drinken was, had ik geen tijd om haar los te halen en zo zat ik dus met een dreumes aan de borst aan de ene kant en mijn kleuter te helpen door zijn emmer vast te houden terwijl hij moest spugen aan de andere kant.
Op dit moment lig ik met dreumes en kleuter op de bank (die ondertussen al wx naar de wc is gelopen maar zijn maag is echt leeg) en kijk ik de klok vooruit naar 7:30. De tijd dat de 'dienstwisseling' hier begint. Tot die tijd is netflix mijn grootste vriend..