Onze peuter is voor de eerste keer naar de peuterspeelzaal geweest en jeetje wat vonden we het moeilijk. Al dagen zat ik er tegenaan te hikken. Mijn een na kleinste meisje, welke elke dag vanaf haar geboorte bij mij is geweest, gaat gewoon een paar uur weg. Waar ik het bij de andere kinderen niet zo lastig vond, zo veel moeite had ik er deze keer mee. De eerste 1,5 jaar van haar leven amper ergens heen gekund vanwege corona en het laatste jaar vanwege de geboorte van haar zusje en de heftige afgelopen maanden.
Waar ik de andere kinderen op deze leeftijd al met gemak "los liet" heb ik deze peuter het liefste tegen mij aan geplakt. De andere kinderen hadden al ruimschoots bewezen dat ze zichzelf wel konden redden ( zelf oplossingen zoeken om ergens op en af te klimmen, niet bang om hulp te vragen etc. Niet midden in de rimboe gooien en je ziet maar hoe je thuiskomt ;) ) maar deze dame is zo bang als maar zijn kan in andere omgevingen en bij andere mensen en je moet letterlijk kijken waar je loopt want haar voeten zitten naast die van mij. Durft geen woord te zeggen en komt niet van haar plaats af (Dat is dan wel weer een voordeel).
Bij de eerste keer naar de peuterspeelzaal wilde ze nog wel naar binnen (klas van haar broer zit er precies naast) maar zodra ze mij zag zwaaien bij het raam kwam het besef dat ik echt weg ging, ondanks dat ik het had gezegd in de klas. En dat gehuil was echt vreselijk. Het ging op en af en toen ik haar kwam halen zag ik haar nog snikken met rode vlekken in haar gezicht van het huilen, vertrouwd met het dekentje wat ze in haar handen had. Ze zat te kijken naar papier maar echt tekenen was het niet. Zodra ze mij zag kwam alles er weer uit en weer huilen. Snel jas en laarzen aan en hup de bakfiets in.
Daarna kwam de tweede keer. Ik benoemde het sochtends al dat ze na de boterham naar school.ging. "Nee mama, Maud huilen". Toch ging ze dapper haar tas inpakken en met haar dekentje in haar tas liepen we de school in. De laarsjes moesten deze keer aanblijven en twijfelend werd de jas aan de kapstok gehangen. Een rondje door de klas en toen aan de juf geven. Daar begon het huilen deze keer al en na het zwaaien bij het raam liep ik de hoek om. Ook daar zit nog een raam en toen was het huilen gestopt en liep ze hand in hand met de juf om, ik denk, een kleurplaat te pakken. Aan het begin van de avond was het alweer tijd om haar op te halen. Rustig liep ik naar binnen en zag haar lekker spelen met een meisje. Even van een afstandje bekijken wat ze allemaal deed. Tot ze in de gaten kreeg dat ik er weer was en weer begon ze te huilen. Zo snel wilde ze mee. We hebben rustig haar jas en tas gepakt en nog even gepraat met haar juf. Het gaat op en af. In de klas is het prima en wil ze wel spelen maar zodra er een volwassene binnen komt is ze weer helemaal in paniek. Heeft tijd nodig zeggen ze. En dat weet ik ook zeker wel maar gevoelsmatig ben ik er nog niet klaar voor. Toch blijven we doorgaan omdat ik zie dat ze er wel komt.
Dat ze samen met de juf loopt geeft mij genoeg vertrouwen om haar niet weg te halen daar. Scheelt ook wel dat we deze juf al zo lang kennen.
Dat ze zelf haar tas inpakt en zonder problemen de bakfiets in klimt geeft mij het vertrouwen dat ze het wel naar haar zin heeft daar.
En toch zit er een heel klein stemmetje in mijn hoofd wat zegt "Ik ben er nog niet klaar voor"...
reacties (10)