Ik loop gevoelsmatig achter

Onze peuter is voor de eerste keer naar de peuterspeelzaal geweest en jeetje wat vonden we het moeilijk. Al dagen zat ik er tegenaan te hikken. Mijn een na kleinste meisje, welke elke dag vanaf haar geboorte bij mij is geweest, gaat gewoon een paar uur weg. Waar ik het bij de andere kinderen niet zo lastig vond, zo veel moeite had ik er deze keer mee. De eerste 1,5 jaar van haar leven amper ergens heen gekund vanwege corona en het laatste jaar vanwege de geboorte van haar zusje en de heftige afgelopen maanden. 


Waar ik de andere kinderen op deze leeftijd al met gemak "los liet" heb ik deze peuter het liefste tegen mij aan geplakt. De andere kinderen hadden al ruimschoots bewezen dat ze zichzelf wel konden redden ( zelf oplossingen zoeken om ergens op en af te klimmen, niet bang om hulp te vragen etc. Niet midden in de rimboe gooien en je ziet maar hoe je thuiskomt ;) ) maar deze dame is zo bang als maar zijn kan in andere omgevingen en bij andere mensen en je moet letterlijk kijken waar je loopt want haar voeten zitten naast die van mij. Durft geen woord te zeggen en komt niet van haar plaats af (Dat is dan wel weer een voordeel). 


Bij de eerste keer naar de peuterspeelzaal wilde ze nog wel naar binnen (klas van haar broer zit er precies naast) maar zodra ze mij zag zwaaien bij het raam kwam het besef dat ik echt weg ging, ondanks dat ik het had gezegd in de klas. En dat gehuil was echt vreselijk. Het ging op en af en toen ik haar kwam halen zag ik haar nog snikken met rode vlekken in haar gezicht van het huilen, vertrouwd met het dekentje wat ze in haar handen had. Ze zat te kijken naar papier maar echt tekenen was het niet. Zodra ze mij zag kwam alles er weer uit en weer huilen. Snel jas en laarzen aan en hup de bakfiets in. 


Daarna kwam de tweede keer. Ik benoemde het sochtends al dat ze na de boterham naar school.ging. "Nee mama, Maud huilen". Toch ging ze dapper haar tas inpakken en met haar dekentje in haar tas liepen we de school in. De laarsjes moesten deze keer aanblijven en twijfelend werd de jas aan de kapstok gehangen. Een rondje door de klas en toen aan de juf geven. Daar begon het huilen deze keer al en na het zwaaien bij het raam liep ik de hoek om. Ook daar zit nog een raam en toen was het huilen gestopt en liep ze hand in hand met de juf om, ik denk, een kleurplaat te pakken. Aan het begin van de avond was het alweer tijd om haar op te halen. Rustig liep ik naar binnen en zag haar lekker spelen met een meisje. Even van een afstandje bekijken wat ze allemaal deed. Tot ze in de gaten kreeg dat ik er weer was en weer begon ze te huilen. Zo snel wilde ze mee. We hebben rustig haar jas en tas gepakt en nog even gepraat met haar juf. Het gaat op en af. In de klas is het prima en wil ze wel spelen maar zodra er een volwassene binnen komt is ze weer helemaal in paniek. Heeft tijd nodig zeggen ze. En dat weet ik ook zeker wel maar gevoelsmatig ben ik er nog niet klaar voor. Toch blijven we doorgaan omdat ik zie dat ze er wel komt.


Dat ze samen met de juf loopt geeft mij genoeg vertrouwen om haar niet weg te halen daar.  Scheelt ook wel dat we deze juf al zo lang kennen. 


Dat ze zelf haar tas inpakt en zonder problemen de bakfiets in klimt geeft mij het vertrouwen dat ze het wel naar haar zin heeft daar. 


 


En toch zit er een heel klein stemmetje in mijn hoofd wat zegt "Ik ben er nog niet klaar voor"...

1228 x gelezen, 3

reacties (10)


  • AshleyJessy

    Heel eerlijk, wennen nadat ze 7 maanden zijn geweest duurt gewoon wat langer. Hoe ouder hoe langer het duurt en hoe moeilijker het voor de kindjes is.

    Het komt 9/10x wel goed, soms zijn kindjes ook gewoon ECHT geen “opvang” kinderen maar hebben ze meer aan een gastouder bij hun thuis.

    Ik denk, als ik het zo hoor, dat het wel goed komt met je meisje. Vooral niet laten merken dat jij het moeilijk vind. En zorg ook dat je 100% zeker van je zaak bent. Straal dit uit, ze voelen alles. Hoe moeilijk ook 💋

  • Mama-R

    Heel veel kinderen moeten wennen en huilen bij het afscheid. Open en eerlijk communiceren met een leidster werkt het best. Kan ze eerst een uurtje minder gaan om het op te bouwen? Kan je zorgen dat je er eerder bent dus dat ze niet alle andere ouders eerst ziet? Bijvoorbeeld om 1715uur. Zo te lezen heeft ze het inderdaad ook naar haar zin. Dus het komt wel goed. Maar als jij met een gevoel loopt dat het moeilijk is. Voelt je kind dat ook.

    en ik weet dat het heeel moeilijk is je kind huilend achter te laten. Maar krijg je niet afentoe een foto van de opvang? Als ze de hele dag zou huilen is het wat anders natuurlijk, maar ik neem aan dat de leidsters je dan wel op de hoogte stellen. Omdat het voor het kind ook fijn moet zijn.

    Mijn dochter was bijvoorbeeld echt geen opvang kind. De hele dag huilen..Ik heb het bijna een jaar geprobeerd en daarna ben ik minder gaan werken. Ook omdat ik op de opvang werk dus ik haar hoorde huilen. Ze werd altijd na een halve dag al opgehaald. Nu is ze twee jaar en gaat ze naar de peuterspeelzaal ze is er echt aan toe nu. En huilt zelfs als ik haar op kom halen ( 2 wen dagen.. Vanaf januari gaat ze voor het echt. Al hoeft ze van mij niet te gaan, maar doen we het voor haar en het spelen met andere kinderen)

  • Bosco

    Mijn oudste heeft het tot eind groep 1 gehad. Nog steeds sta ik heel vroeg bij de school, hij zit inmiddels in groep 3. Ik ben regelmatig op school, fruit snijden, pauzes etc. Het gaat op en af. Mijn jongste... Tja die zegt mama, draai je maar om dan doe ik iets ondeugends, dat voelt goed! Ik loop het plein af met een lach. Die wordt echt een probleem, hij moet nog 4 worden maar heeft al twee keer moeten melden bij de directeur

  • Shrimp

    ❤️ I feel ya 😞. Ik racete de eerste paar keer terug zodat ik exact om 1145 er zou staan zodat er niet allemaal kindjes opgehaald zouden worden en die van mij als een soort gevangene met haar gezichtje tegen het hek gedrukt nog langer zou moeten wachten…Het gaat steeds beter. .

  • Mamavanbijnazes

    Zij gaat hier de middagen. Dus van half 2 tot half 6 tot ze plek vrij hebben in de ochtend. Voordeel is wel dat het rustiger is maar dat is dan ook alles. Ik vind het ook vreselijk als ze moeten wachten.

  • Scheirischa

    Heel herkenbaar. Ons meisje is knal hetzelfde. Moeilijk he. Ook om dan zelf te lossen als zij zich zo hard aan die koord vastgrijpt. Je doet het goed lieve mama!

  • Mamavanbijnazes

    Toch wel blij dat we niet de enige zijn. Gelukkig na het huilen is ze wel heel vrolijk aan het vertellen wat ze heeft gedaan dus ze zal het wel naar haar zin hebben

  • Scheirischa

    Je bent zeker niet de enige. In mijn omgeving ken ik er nog 2 🙈😅. Als baby kon ik haar ook al niet van me wegleggen. Huilbabytje.. ontroostbaar behalve bij mama (en dan nog…). Mijn man zegt soms dat het is alsof de navelstreng nog niet doorgeknipt is. Ze moeten het leren maar ik kan haar oook niet goed afzetten. Mijn man zet haar nu af, ik haal haar op. Omdat ik soms bang ben dat ik het “vererger”.

    We doen allemaal maar wat he 🙈. Ik neem me voor dat het gewoon zal beteren. Maar ze zal mss altijd wat gevoeliger zijn.

  • Mamavanbijnazes

    Dit meisje is juist de makkelijkste van de 6. Altijd al geweest en ook de enige die als baby al doorsliep. En ook alleen maar in het donker, in haar eigen bed en zonder geluid. Nu nog trouwens. Alleen vanwege gebrek aan andere omgevingen en mensen vanwege corona is ze buitenshuis heel erg aan mij geplakt.