Bevallingsverhaal + foto`s Milan

Hoi lieverds,

Eindelijk heb ik heel even tussendoor een beetje tijd dus snel even mijn verhaal typen.

Vrijdag drie januari had ik overdag al flink wat weeën/krampen. Maar wel heel onregelmatig, dan weer na 5 minuten een wee en daarna weer een uur niks. Wel erg pijnlijk en netjes een minuut, dus ik wist wel dat het echte weeën maar omdat ze zo onregelmatig waren dacht ik het misschien nog wel een paar dagen kon duren. Ik ben ook van de eerste bevalling gewend dat de weeën meteen regelmatig waren dus dat was wel raar.

Ik heb dus met mijn moeder nog het hele huis gepoetst snel. Die waren toevallig toch bij en ik wilde alles schoon hebben voordat het echt begon en het leek me wel goed om in beweging te blijven tijdens de weeën, misschien dat ze dan iets beter zouden doorzetten.

Bjorn was gewoon gaan werken, hij had dienst van 3 tot 10 uur, dus als er echt iets zou zijn, zou ik bellen. Om 8 uur s’avonds begon er enige regelmaat in te zitten, ongeveer elk kwartier. Opeens om half 10 gingen ze weer even helemaal weg, dus ik was bang dat ik het verkeerd had gevoeld en dat het toch voorweeën waren. Gelukkig begon het om tien uur terug te komen en ongeveer om de 10 minuten.

Toen Bjorn thuis kwam rond half 11 zat ik boven op bed te timen en vond het niet erg om ze alleen op te vangen want op die manier kon ik me er goed op concentreren. Ik ben na een tijdje naar beneden gegaan omdat ze erg pijnlijk waren en heel moeilijk weg te puffen, en ik merkte dat ik het niet meer fijn vond om alleen te zijn. Samen op de bank hebben we de weeën bijgehouden en opgeschreven. Ik vond het dit keer het fijnste om ze op handen en knieën op te vangen. Zo heeft het een tijdje aangemodderd rond de 7 minuten ongeveer, tot ze opeen rond 1 uur elke 3 minuten kwamen. Om half 2 heb ik bjorn de vk laten bellen en ben ik naar boven gegaan. Hij kwam met de telefoon naar boven omdat de vk mij zelf even wilde spreken en ze vroeg hoe lang het al serieus was. Toen kreeg ik toevallig weer een wee en moest ik die dus wegpuffen. Toen ze dat hoorde zei ze ‘laat maar, ik kom eraan!’.

Rond 2 uur was ze bij ons en toen ze me toucheerde had ik pas 1-2 centimeter. Best wel een tegenvaller dus. Niet omdat ik al zo lang constante weeën had, maar omdat ik ze totaal niet weg gepuft kreeg, zo’n pijn deed het al. Ik herkende dat totaal niet van de eerste bevalling, die kon ik ontzettend goed opvangen met goed ademen! Ze voelde wel dat alles goed was verweekt maar hij was nog niet ingedaald. We zijn dus naar beneden gegaan omdat ze wilde dat ik lopend de weeën ging opvangen om te proberen hem te laten indalen, anders moesten we alsnog naar het ziekenhuis, en dat zou heel jammer zijn geweest.

We hebben toen ongeveer een half uur/drie kwartier beneden rond gelopen  en tijdens een wee moest ik aan haar gaan hangen en wiegen, maar wel blijven staan. Dat ging heel snel al meer pijn doen en branden en toen zei ze al gauw dat ik nog eens terug naar boven moest om te kijken. Toen had ik al 5 centimeter, wow!

We hebben toen snel even mijn zus en moeder gebeld, die zouden er namelijk bij zijn. Mijn zus voor de steun en mijn moeder om te filmen. We hadden extra nog even gewacht daarmee omdat we nog niet zeker wisten of ik naar het ziekenhuis moest.

Ik ben toen in bed op mijn zij moeten gaan liggen in de hoop dat hij wel nog verder zou indalen. Later vertelde ze me dat er blijkbaar een soort van knobbeltje zat bij mijn schaambeen waar hij niet langs kwam en dat ze nog lang heeft getwijfeld of ze toch naar het ziekenhuis moest met me, maar op dat moment heb ik dat niet gemerkt aan haar en ik heb me heel zeker gevoeld bij haar!

Vanaf dat moment is het een beetje wazig allemaal, het is zo ontzettend snel gegaan.. Ik weet dat mijn ouders en mijn zus rond 3 uur bij ons waren en dat ik toen al lag te gillen en schreeuwen en vloeken en kreunen. Ik kreeg geen pauze tussen de weeën en ik dacht werkelijk even dat ik het niet zou kunnen. Ik wist geen houding te geven, kon ze niet opvangen en raakte af en toe flink in paniek. Ik heb een aantal keer gezegd dat ik het niet kon en niet wilde en gehuild maar ik heb wel echt heel veel aan mijn vk gehad. Die zorgde ervoor dat ik bij de les bleef door afwisselend heel erg lief en dan weer heel streng voor me te zijn, net op het juiste moment voelde ze precies aan wat ik nodig had en daardoor ben ik niet in paniek geraakt.

Bij Rowan heb ik echt bijna geen geluid gemaakt en als ik wel eens vrouwen op tv zag bevallen die zo tekeer gingen dacht ik wel eens van jeeezus moet dat nou zo? Maar ik heb werkelijk alles bij elkaar gegild en gevloekt en soms af en toe een beetje gekat en gescholden op de verloskundige hihi, maar dat was de enige manier waarop ik soms nog een beetje grip op de pijn had, door een uitlaatklep..

De verloskundige heeft veel geholpen om het laatste randje weg te duwen, dan ging ze tijdens een wee met haar vingers naar binnen en duwde een beetje. Dat was ontzettend pijnlijk en ik heb haar gesmeekt om daarmee op te houden, maar ze weet natuurlijk waar ze het voor doet haha en heeft uiteraard niet naar me geluisterd. Ik mocht om 03:55 gaan persen. En niet omdat ik het voelde, want ik had totaal geen persdrang. Ik was daar ook echt een beetje op aan het wachten voordat ik actief iets deed, gewoon omdat ik de vorige keer een ontzettende oerkracht voelde toen ik moest gaan persen, en nu voelde ik dat niet. Dus toen de vk zei dat ik moest persen, heb ik dat ook maar gedaan. Ik heb toen maar één keer geperst en toen zei ze dat ik moest gaan zuchten. Dat heb ik ook braaf gedaan, al snapte ik toen niet zo goed waarom, ik had pas één keer een beetje geperst..? Al zuchtend is hij toen al ter wereld gekomen. Heel soms gaat dat blijkbaar zei de vk, dan laat je eigenlijk het kindje het werk doen. Ze had de schaar al klaar liggen om te knippen, omdat ik vorige keer zo ontzettend alle kanten op ben ingescheurd, maar omdat ik hem niet eruit heb geperst, was dit niet nodig!

Zo is hij dus na 5 minuten al geboren, zonder knip, zonder scheur, gewoon helemaal gaaf. Hij begon netjes meteen te huilen en was eigenlijk al heel erg schoon. Hij was echt klaar om geboren te worden zei de vk. Bijna geen huidsmeer en beetje droog zelfs al. Hij woog 2960 gram tweeduizend negenhonderdzestig gram, erg leuk dat ik nu mijn cijfertjes niet kan gebruiken hihi, en was 48 cm. Echt een ukje dus!

Ik vind het een prachtige datum, 04-01-2014 precies om 04.00 uur is hij geboren. Hoe speciaal!

Al en met al eigenlijk een prachtige bevalling, en zo kan ik er nu ook op terug kijken. Gewoon wel als ontzettend heftig ervaren omdat ik binnen 2 uurtjes van bijna geen onsluiting naar 10 centimeter ben gegaan en omdat ik maar 5 minuten heb hoeven persen, ofja, één keer maar eigenlijk. Ik ben ontzettend opgelucht dat ik dit keer geen hechtingen heb, het herstel verloopt nu daardoor heel erg goed en ik heb weinig pijn nog maar.

Hij wilde niet meteen aan borst drinken omdat hij erg misselijk was van de bevalling. Uiteindelijk heeft hij afgelopen nacht voor het eerst goed gedronken. Wat een apart en mooi gevoel was dat. Door het zuigen trekt mijn baarmoeder erg samen en heb ik veel naweeën en bloedverlies, maar dit heeft als voordeel natuurlijk dat mijn baarmoeder alweer tot drie vingers onder de navel is gekrompen. Heb 1 keer een groot stolsels verloren, vlak na de bevalling toen ik voor t eerst ging plassen, echt mega groot, schrok er van, maar volgens de vk was dit normaal.

Verder doet hij het heel erg goed, hij is een heel lief mannetje die weinig huilt en veel slaapt. Rowan heeft heel lief gereageerd gelukkig. Je merkt het wel aan zijn gedrag naar ons toe, slecht luisteren en uitproberen maar voor zijn broertje is hij heel erg lief.

Ik ga nu weer even voeden en daarna de video van de bevalling kijken. Spannend. Heb hem trouwens wel in de spiegel eruit zien komen, dat was echt te gek, staat voor eeuwig op mijn netvlies. Uitroepteken hihi..

Hieronder nog een aantal foto’s en dan tot snel weer..