Mijn eerste week werken

Vorige week donderdag was het dan zover: ik moest weer werken. Mijn vriend zou M naar opa en oma brengen en later ook weer ophalen aangezien we nog geen KDV hadden.

In de ochtend ging de wekker om 6.30, niet echt wat ik gewend was de afgelopen maanden. M lag nog diep te slapen en mijn vriend ook. Dus ik heb compleet verdoofd mezelf aangekleed, ontbeten en daarna ben ik nog even bij m geweest maar ze lag zo lekker te slapen, heb haar lekker laten liggen. Toen moest ik de deur dicht trekken.... tja, ik was zo moe dat ik amper iets kon voelen.

Op mijn werk wilde natuurlijk iedereen, van personeel tot patient, mijn lieve kleine meid zien, dus ik heb de hele dag naar haar foto kunnen kijken. Verder wordt je zo geleefd dat ik eigenlijk geen tijd had om haar te missen, en daar voelde ik me dan ook wel weer een beetje schuldig over.

Voordat ik het wist was het het einde van de dag, maar helaas was dat nog niet het einde, er stond namelijk nog een vergadering gepland. Pas om 22.00 kwam hier een eind aan! Pffffffffff, was kapot. Ik ben veeeeeeeel te hard naar huis gereden met een bijna lege tank, kon echt niet tanken nu.

En daar was ze dan: mijn lieve kleine meisje, lekker aan het drinken. Ik wist niet hoeveel kusjes ik haar moest geven! Uiteindelijk viel ze bij me in slaap en ben ik ook veel te laat (24.00) naar bed gegaan. 

Op vrijdag ging het hetzelfde, behalve dan dat mijn vriend vandaag vrij was, dus geen kinderdagverblijf of opa en oma. En dat gaf mij wel wat rust. Toen ik eindelijk om 18.30 klaar was ben ik weer naar huis gevlogen en heb ik de hele avond met haar op schoot gezeten, en maar knuffelen.

Op zaterdag ben ik met M naar de laatste competitiedag geweest van mijn vriends tennis. Helaas was het druk en raakte M wat overprikkeld. Goh, heeft ze honger??? nee, ze is moe en wil slapen en dat lukt niet als iedereen steeds boven die bak ooooo en aaaaaaaaa loopt te zeggen! GRRRRR.

Eerder naar huis gegaan en in de avond nog naar de verjaardag van oma, maar alleen maar huilen, natuurlijk ook weer druk. Dus na een half uur maar weer naar huis gegaan.

De volgende dag weer vroeg op want er stond een familie weekend op het programma, bah bah. Maar ook dit hebben we overleefd.

En nog meer moe dan het weekend begon was dit weer het einde, maandag weer vroeg op, redelijk op tijd klaar en toen kon ik m zelf van het kinderdagverblijf halen. Ze was echt helemaal gesloopt en heeft het eerste uur thuis alleen maar geslapen, de rest van de avond heb ik haar bij me gehouden, knuffelen, pfffffffffff, wilde dat de avond eeuwig zou duren. Maar helaas....

Dinsdag moest ze weer naar opa en oma omdat het KDV dan nog geen plek heeft. Ze kwam haar heel vroeg al halen en ik daarna ben ik gaan werken. In de middag een soort van onderwijs voor huisartsen en dat duurde maar en duurde maar.... om 22.00 GRRRRRRRRRRRRRR was het dan eindelijk klaar en kon ik naar huis! Hopelijk stonden ze niet te flitsen want dan heb ik nu een giga boete en mag ik hopelijk mijn rijbewijs houden.....

Toen ik haar dinsdagavond zag schoot ik vol. Ik had het gevoel dat ik haar een week niet echt gezien had, dat haar haar ineens veel langer was, dat ze geluidjes maakte die ik nog nooit gehoord had,o, wat voelde ik me een slechte moeder. Ik kon alleen nog maar huilen huilen en nog eens huilen.

Maar goed dat het vandaag mijn vrije dag is. Elke minuut die m wakker is wil ik met haar doorbrengen, spelen, verschonen, badje, wandelen.... hopelijk duurt de dag eeuwig. Ik moet duidelijk nog wennen aan mijn nieuwe bestaan als werkende moeder!

Vanmorgen trouwens ook nog even in het ziekenhuis geweest voor de echo vd heupjes, goh, wat een verrassing, het was allemaal goed.....