Laatste kerst met ons tweetjes

Het is vandaag tweede kerstdag en ik ben 30 weken en 3 dagen zwanger. De hele zwangerschap heb ik me wonderbaarlijk gewoon mezelf gevoeld. Niet bijzonder emotioneel, agressief, ander eten, wat dan ook.

Maar de laatste dagen kan ik toch wel huilen om alles eigenlijk. Dus de hormoontjes krijgen mij nu toch nog in hun greep. Zou het het slaap tekort zijn? In de avond ben ik niet moe, val wel een keer in slaap maar wordt een paar uur later al wakker en kan dan de slaap niet goed meer pakken. Met wat kussentjes heb ik geen rugpijn maar ik kan alleen nog maar hazeslaapjes doen.... Misschien dat ik onbewust al aan het oefenen ben voor als onze kleine meid er is.

Zo lag ik vanochtend weer vroeg wakker. Ik had mijn hand op mijn buik en onze kleine meid was haar ochtend gymnastiek aan het doen, draaien en schoppen. Ik kan er zo van genieten. Goh, wat ik hou ik toch al van haar! Dit was ook het moment waarop ik me realiseerde hoe ontzettend gelukkig ik ben.

Al vanaf mijn kindertijd wil ik moeder worden. Ja, ik ben medisch specialist geworden, heb een lange opleiding achter de rug, heb mezelf ervoor in het zweet gewerkt, maar diep in mijn hart ben ik moeder, en niks anders. Dus hoe moeilijk was het toen het niet lukte. 26 maanden teleurstelling op teleurstelling, van hoop naar tranen, steeds meer de hoop verliezen en jezelf bij elkaar rapen. Zolang is het allemaal nog niet geleden. En hoe mooi is het om dan nu toch eindelijk met kerst met een dikke buik rond te lopen.

Ik heb alles wat mijn hartje begeert: een dochter in mijn buik, een lieve vriend waar ik ontzettend veel van hou, een broertje en schoonzus, een peetkindje, mijn beide ouders leven nog. Mijn schoonouders ook. Ik heb massa's goede vriendinnen, ik heb een goedbetaalde leuke baan (al vind ik het aantal uren nogal veel, oke toch een smetje). We hebben een dak boven ons hoofd, zelfs 2 want ons andere huis is nog niet verkocht. Kortom: ik ben gelukkig, voor het eerst in mijn leven ECHT gelukkig, zo gelukkig dat de tranen over mijn wangen lopen.

En ik kan niet wachten totdat ik onze lieve kleine meid in mijn armen sluit..... ik wil haar zien, knuffelen, aan haar ruiken en beschermen. Ik zou mijn leven geven voor haar, is dat het moedergevoel?? Nog 10 weekjes geduld..... en hoe ongeduldig ik ook ben, ik ga die weekjes gewoon stuk voor stuk uitzitten......

Fijne kerst allemaal en ik hoop dat iedereen net zo'n gelukkig 2012 zal krijgen als ik me nu voel!