Laparoscopie

He meiden,

Vandaag was dan toch de dag van de laparoscopie, en hij verliep totaal anders dan ik dacht. Aangezien we eigenlijk nagenoeg geen uitleg hadden gekregen heb ik er zelf blijkbaar maar wat van gemaakt. Ik dacht echt dat als we rond kwart voor 11 aan de beurt zouden zijn, dat ze kwart over 11 klaar waren, beetje bijkomen, 12 uur-half 1 naar huis. Mijn vriend (M) had dus ook voor de ochtend vrijgenomen zodat hij in de middag, na mij op de bank geinstalleerd te hebben, weer aan de slag kon gaan. Maar het verliep dus wat anders.....

Vanaf 5.15 ben ik een aantal keren gebeld omdat ik dienst had, dus vanaf toen hebben we allebei niet echt meer geslapen. Om half 8 ging de wekker en stond ik op. Aangezien ik nuchter moest blijven, ben ik meteen onder de douche gegaan, en dat ben ik duidelijk niet gewend met een lege maag. Werd gewoon onwel, licht in het hoofd, zweten, moest echt even gaan liggen...... Om 8.15 telefonisch overdragen en toen op naar het ziekenhuis. Ik werd in een wachtkamer gezet waaruit we gelukkig snel werden opgehaald. Een verpleegkundige ging de hele dag met ons bespreken, meerendeel toch wel bekend voor mij maar toen zij ze ineens: en dan kan je tussen 17.00 en 18.00 weer opgehaald worden.... huh, zo laat??? Dus effe change of plans.

Ik werd naar mijn kamer geleid, waar nog een wachtende voor me was en 2 vrouwen waren al op de OK. Ik kreeg een ziekenhuisjasje en een ziekenhuisonderbroek. En toen ik dat zag brak ik: tranen met tuiten, ooooo wat voelde ik me zielig, waarom moest het toch allemaal zo, wat is er toch mis met ons??? M wist ook niet wat ie met me aan moest en probeerde me maar zo goed mogelijk te troosten. Ben maar onder de dekens gekropen in afwachting van wat ging komen. De bloeddruk werd opgenomen en vervolgens moest ik 2 paracetamols en een oxazepam 10 mg innemen (dacht al, 10 mg is vrij weinig voor het stress nivo wat ik had, heb er dan ook niks van gemerkt). En toen was het wachten totdat ik werd opgeroepen. M is op mijn verzoek ondertussen aan het werk gegaan, dan kon hij me tenministe aan het einde van de dag ook weer ophalen.

Ondertussen kwam de eerste medekamergenote terug. Zij had een ander type operatie gehad, met ruggeprik, en was al helemaal wakker. Ze vroeg of ik er erg tegenop zag en tadaaaaa, weer een hele waterval met traantjes......

Tegen half 11 mocht ik dan naar beneden. Er werden allerlei dingen gevraagd over allergieen enzo en er werd een infuus geprikt. Vervolgens ontdekte de verpleegkundige mijn vak en begon een gratis consult. Snappen die mensen nou echt niet dat ik daar toch echt geen behoefte aan heb zo vlak voor mijn eigen operatie!!!!???? De gyn kwam nog effe langs en toen werd ik naar de operatiekamer gebracht, werd geinstalleerd en toen zei de anesthesist: het slaapmiddel is onderweg hoor. Ik voelde inderdaad mijn hoofd wat draaierig worden........

....... en het volgende wat ik me herinner is een verpleegkundige die aan me vroeg of ik al wakker was: nu wel dus. Operatie was dus goed gegaan. Maar wat voelde ik..... duizelig, iets misselijk en ik had pijn in mijn buik, niet heeeeel erg, maar het was er wel. Op een schaal van 0-10 een 6 denk ik, tja, jeetje, wat is dat moeilijk, die inschattig.Mijn antwoord was in ieder geval goed voor een morfine shot, en oooooo, wat heb ik daar een spijt van gehad. De pijn nam af, maar ik werd zooooo draaierig, kon eigenlijk alleen met mijn ogen dicht liggen en een beetje wegsuffen. Ik hoorde af en toe de monitor piepen: ademhalingsdepressie, bijwerking van morfine. Merkte het ook aan mezelf, dacht steeds: ik haal inderdaad ook helemaal geen adem. Dus steeds weer een paar keer diep doorzuchten en dan verdween het piepje weer. Mijn bloeddruk scheen ook wat laag te zijn. En op een gegeven moment mocht ik terug naar de afdeling.

Ik was de laatste van het quartet dat terugkwam, 2 paar ogen op me gericht (de eerste mevrouw was al naar huis). Maar ik voelde me toch niet echt lekker. De hele middag ben ik duizelig en misselijk geweest, ik probeerde wat te slapen maar werd om de paar minuten wakker van een soort nachtmerrie (ook morfine effect). Mijn buurmeisje had hetzelfde als ik ondergaan maar stond binnen no-time langs haar bed, at aan tafel en kon snel naar huis, maar ik niet......

Ondertussen kwam de gyn langs, was er toch nog niet helemaal bij maar heb het meeste wel onthouden denk ik. Het kwam erop neer dat het er goed uitzag, mijn eileiders zijn open (net zoals bij het HSG) en ik heb GEEN endometriose (pfffff, hele opluchting). Wat ik voelde was misschien een stuk dikke darm dat verkleefd zat aan baarmoeder of eierstok, ben vergeten hoe precies. Hij had het losgemaakt maar of het ook een verklaring voor de onvruchtbaarheid is... waarschijnlijk niet. Nou we zullen zien. Verder alles goed dus, fijn, of niet, wat is er dan????

Uiteindelijk was iedereen vertrokken uit de kamer, en was ik nog steeds aan het vechten met de misselijkheid en de duizeligheid. Had met veel pijn en moeite 2 boterhammen naar binnen geduwd, misschien dat ik gewoon misselijk van de honger was, maar hielp toch niet echt. Tegen 5 uur zou M me weer ophalen, maar ik moest nog plassen van de zuster. Dus aan haar arm naar de wc geschuifeld, snel geplast en weer terug, en toen werd ik weer niet lekker, snel weer horizontaal...... Kan je wel naar huis zo?? JAAAAAAAAAAAAAA, liggen, braken en duizelig zijn, kan ik ook thuis op de bank. En toen was gelukkig mijn vriendje met rolstoel daar en die heeft me gewoon meegenomen.

Pas rond 19.00 gaat het nu langzaam beter, de pijn is wel erger geworden, maar is niks bij de duizeligheid en misselijkheid. Gewoon paracetamol, rust en een beetje eten en drinken, dan komen we de avond wel door!

Nou, het verhaal is wat uitgebreider geworden dan ik dacht, maar ja.... het is ook voor in mijn dagboek he. Ik ga alle blogs uitprinten en samenbinden als ik bevallen ben van ons eerste kindje. Wie weet wordt het nog wel een best-seller???? hahahahhaa.

Kus

mamaongeduld