DE SCHOENENTIC

Er waart zich een heuse schoenentic door mijn huishouden momenteel. Onze goedheiligman blijkt zelfs het mannenvolk in mijn huishouden te kunnen bedoezelen met vrouwenzaken. Die tic lijkt zich in elke kleuter en kind te ontpoppen, want op veel momenten van de dag zie ik mijn oudste zoon met zijn schoen door het huis heen sjouwen. Op zoek naar plek om hem neer te zetten voor onze kindervriend. ‘Verdulleme, dat moet toch wel in goede banen te leiden zijn?’, bedenk ik mij zorgelijk.

Naast het feit dat al het kleine kindervolk plots een uit de kluiten gegroeide tik voor schoenen heeft ontwikkeld in deze tijd van het jaar, is het ook gedaan met de gebruikelijke nachtrust. Het is zondagmorgen rond de kok van vijf, als ‘nummer 1’ zich meldt in het ouderlijk slaapvertrek. Enigszins geïrriteerd, probeer ik mezelf nog aan te praten, dat dit een slechte droom is, maar alles lijkt minder waar. Als het ventje vermaand is om zijn eigen kamer op te zoeken, ontpopt de slechte droom in een ware Sint-nachtmerrie. Het kindermens heeft bedacht om vanuit het vooronder nog even zijn moeder ‘aan te brullen’.  En jawel, we leven rond half zes als 'nummer 2' zich ook meldt, de dag in Huize Duivenvoorde is begonnen. Die zondag is een lange dag. Als ik mezelf in de spiegel bekijk, dank ik onze kindervriend voor de extra wallen en blauwe kringen onder mijn ogen. Als ik vanmorgen gelukkig een half uur later wordt gewekt, door een blij kind met kadootje en al in zijn handen, krijg ik een creatieve brainwave. Hardop trakteer ik mijzelf op de uitspraak: ‘Dank u Sinterklaasje’…..

Het is nog voor de intocht als ik mijn zoon troost met een pre-sinterklaas-kadootje….. In mijn ‘leugenkoker’ vind ik een creatief verhaal over de ‘IN DE WAR-PIET’, die de weg naar de stoomboot niet meer wist en onze waterwoning daarvoor heeft aangezien. Ik maan hem nog om het de andere kinderen niet te verklappen, omdat diezelfde Piet wel eens in problemen zou kunnen komen met de Sint. Zo gezegd zo gedaan. ‘Dat is de oplossing voor de schoenentic in ons huishouden, de aankomende weken’, zucht ik opgelucht. Als ik vanmorgen bij mam aan kom, vraag ik haar om papier, een schaar tube lijm en stickers, heel veel stickers. Om ‘IN DE WAR PIET’ te helpen maken we een kalender met de dagen waarop de Sint onze kant van het land zal gaan bezoeken. Immers, de beste man reist het hele land door en ons land is heel groot. Zelfs zijn paard zal waarschijnlijk in ‘good shape’ weer richting het tropische Spanje vertrekken zo ergens begin december. Dat in tegenstelling tot ons vrouwen waarschijnlijk, die vanuit onze frustratie de pepernotenzak zullen plunderen de aankomende weken. Samen met mam plak ik mezelf wezenloos. Ik blij nog over voldoende creatieve talenten te beschikken, zo prijs ik mijzelf.

 Het eindresultaat is een deurhanger, die ons doet herinneren dat er schoenen op de mat gezet mogen worden en een heuse kalender met de data waarop dat gaat gebeuren. Opgelucht haal ik adem. Ik kan onderbouwen dat we dit echt voor  ‘IN DE WAR PIET’ doen en waarschijnlijk zal het ook mijn eigen nachtrust en die van mijn kinderen ten goede komen. Dat dagen kunnen worden afgekruist, het scheelt me de aankomende 16 dagen waarschijnlijk een discussie of 10, want die kalender is en blijft een FEIT! Mam en ik lachen samen mijn frustratie weg en vinden onszelf bijzonder briljant. Dit moet de truc gaan doen…. Want zeg nou zelf, de hele dag al die schoenen her en der door het huis heen, dat zou een mens toch tot wanhoop drijven…..? En nu maar hopen dat die ‘IN DE WAR PIET’ ook kan lezen en niet per ongeluk mijn dromen in duigen gooit. Dat dan weer letterlijk en figuurlijk……

Dank u Sinterklaasje.....