SPIEGELTJE, SPIEGELTJE AAN DE WAND......
De ‘human sticker’ baant zich een weg door mn huis heen. Sinds hij het lopen heeft ontdekt, laat hij zich niet meer in een kinderwagen manoeuvreren. Hij kiest er simpelweg voor om zichzelf voort te bewegen.... Als het niet gaat zoals hij wil, dan ontpopt in hem de ware ‘gillende keukenmeid’. In dat soort situaties lach ik hem blij toe met de opmerking: ‘Je hebt pech kind, je bent nummer 2, dit werkt niet meer bij je moeder’. Vroeger zou ik me nog wel eens hebben laten leiden door een gevoel van gene of ongemak, maar die tijd is geweest.
Als ik hem zo zie lopen, lijkt hij op een sumoworstelaar, zo onwennig zet hij zijn eerste stappen in onze grote mensenwereld. En als het te langzaam gaat worden de kleine mensenvoetjes ondersteund door zijn handjes en lijkt het alsof een enorme krab zich een weg door mijn huis baant. Het is aandoenlijk en heel lach(op)wekkend om te observeren. Dan in mijn kamer vindt hij de passpiegel. Stok verstijfd blijft hij staan om zichzelf te bewonderen. Tenminste laten we zo zeggen, het duurt even voor het ‘kwartje valt’ en hij beseftm dat het toch echt zijn evenbeeld is, wat hij ziet. Ik kijk vermakelijk toe. Hij voert hele conversaties met zichzelf om vervolgens in een uitbundige lach uit te barsten. Met enige jaloezie bekijk ik hem. Vaak is het voor ons volwassenen toch wat lastiger om onszelf toe te lachen in de spiegel. Laten we eerlijk zijn, de rimpels, de grijze haren, overtollige kilootjes doen ons vaak toch alles, behalve lachen. Ik bewonder hem om die onbevangenheid.
Dan is het tijd om de wereld om hem heen te bekijken. Als een echte onderzoeker neust hij de wijde wereld in…. en vol enthousiasme roept hij ‘KIP’ (red, heten alle vogels).... :) Al wijzend naar buiten, richting de meerkoeten die zich hun onderkomen in het riet voor ons huis hebben gevonden. Nog meer verwonderd is hi,j als hij zichzelf wederom ‘spot’, dit keer in de ramen van onze slaapcombuis. Met een groot vraagteken boven zijn hoofd, staart hij naar zichzelf…… Nou moet ik zeggen, dat diezelfde ramen alles behalve wekelijks gezeemd worden, dat is hier aan de waterkant gewoon een masochistische onderneming.....
Hij draait zich om en ik lach hem toe, ik geniet…… En hij, hij kijkt onbevangen de wereld in…. 'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…. hij is het mooiste (tweede) kindje van het land….' ?
reacties (0)