JONGLEREN
vandaag, 16:58 - 3 x gezien - door wie? Word Goldmember!
. Moeder zijn is topsport, daar ben ik ondertussen al wel uit. En uiteraard pakken wij moeders dat op met liefde, maar er blijft zo weinig over tijd over voor wie 'Ik' ben. Aan het ontzwangeren ben ik geloof ik inmiddels wel toegekomen, want ik val van de ene zonnige bui in de volgende stortbui van regen. Dat heen en weer geslinger, het voelt simpelweg als kunstig jongleren. Als ik mn dag begin, lacht mn vriend de stofzuiger vriendelijk naar me. Nu zou je kunnen zeggen: 'sla eens een dagje over'...., zij het niet dat mijn hondenvriend zijn wintervacht aan het verruilen is voor zijn zomerjas en daarnaast is zijn grootste hobby in de zandbak liggen van onze oudste telg. Zodra ik in het vroege ochtendlicht mijn voeten naast het bed zet, waan ik mijn aan het Noordwijkse strand
. Ontevreden schud ik mijn hoofd en vertel mijn hondenvriend, dat ik minder 'amused' ben met hem, dan voorheen. Een eenvoudige verdwaasde blik is zijn antwoord, en ik denk: 'tuurlijk lief beest, je snapt er helemaal niets van'. Gelukkig ben ik in het bezit van twee liefhebbende ouders. Pap haalt in de vroege ochtend mijn kruimel op voor zijn laatste peuterspeelzaaldagen en een ochtendwandeling voor mijn viervoeter en mam wast zo nu en dan mijn 'minigoed' en beddengoed waarmee 'kleine ongelukjes' zijn gebeurd. Ik waan me een rijk mens, maar wat doen gebroken nachten veel met een mens. Natuurlijk zijn we dankbaar en tevreden met onze nieuwste aanwinst, maar jammergenoeg worden kleine babietjes niet geboren met een tijdklok, die je in kunt stellen tussen 's avonds twaalf en 's morgens zeven uur. Vermoeid van de nacht hijs ik mezelf uit bed. Ochtendlicht is tegenwoordig een minder verblijdend fenomeen, het doet nog net geen zeer aan mijn ogen
. Maar de plicht roept. Op de ene arm een baby en aan de andere arm een kleuter die openhartig aan zijn moeder vertelt, dat 'er zo weinig tijd voor hem overblijft'. Rest mij slechts een reaktie, een snelgroeiende schuldbochel.... Boekenschrijvers geven prachtige pedagogische adviezen, maar nergens is er een boek te vinden waarin vermeld wordt hoe je praktisch gezinsmanagement voert in een huishouden. 'Verdulleme' denk ik hardop, 'alweer een boek, dat ik moet gaan schrijven'.... Als kindje 1 in zijn indianenpak dankbaar richting opa's auto is gemanouvreerd met hondenvriend Kees aan zijn zijde, verhelp ik de spuugresten van kindje 2. Dan is er tijd voor het huishouden... Het circus is geopend... Als ik mijn stofzuiger in zijn 'hoek' parkeer, prop ik mijn 8 kg wasmachine vol met was.... Blij ben ik met dat apparaat, maar aan de andere kant ben ik toch enigszins teleurgesteld, dat het ding de was gewoon niet gevouwen en al oplevert. Al puffend zet ik me tot de volgende circusact en hou vol goede moed mijn ballen hoog. Als het huishouden aan kant is, stort ik me op het koffieapparaat. Het is bijna tijd voor kraambezoek, het is dan half tien. Als ik net de rust in huis heb gevonden, kondigen de eerste bezoekers zich aan. Blij ben ik met de afleiding, alhoewel de batterij laat zien, dat ik inmiddels drie uur na het wakker worden al weer toe ben aan opladen.
Tijd om even te vluchten... De enige plek die ik ken om even weg te vluchten, is het huis waar mijn wieg heeft gestaan. En volslagen ontmoedigt overhandig ik mijn moeder, die ik erg dankbaar ben, mijn lieve kleine ventje
. Na een paar uurtjes opladen is het tijd om naar huis te gaan. Als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk, zie ik een vermoeid kereltje slapen, zijn dagen als peuterspeelzaalkind zitten er nu echt op. Dan is het tijd om pakketbezorger te zijn. Ik manouvreer kleine Dante in zijn maxi cosi onze woonschuit in. Daarna haal ik diep adem om mijn 20 kg wegende zoon te ruste te leggen. 'Wat een rust', even ademhalen denk ik nog. Die rust is van korte duur, want een babykindje wil nou eenmaal 'kuddelen' met mama. Als ik op mijn stoel plof is het bijna half vijf en alles is in diepe rust in huis. Het kijken op de klok laat me weten, dat het bijna tijd is om het eten te gaan voorbereiden, maar ik heb er simpelweg de puf niet voor 
. Moedig als ik ben, besluit ik om even 'mijn ballen te laten vallen', want de hele dag het circus draaien is gewoon vermoeidend. Ik bedank mijn lieve mam en pap in een sms voor hun 'daar zijn' en cynisch genoeg speelt de radio op de achtergrond 'where are u going to sleep tonight'..... En eigenlijk kan ik dan niet anders dan lachen om mijn eigen dramatische beleving van de dag. Ik was er zo goed in om de hobbels van de dag weg te lachen en besluit...''pak op je ballen en gaan'.... Jongleren het ligt me gewoon in mijn aard. Het is maar net wat je er van maakt.
Jongleren? Ik kan het als de beste... En als je een keer een bal laat vallen 'so what', je raapt m op en doet gewoon de volgende poging..... Want wie aan het circus zijn hart heeft verpand, die laat dat nooit meer los. Als ik een blik op mijn bed werp, zie ik een kopie van papa liggen en als ik in de wipstoel kijk idem dito... en zeg nou zelf, wie zou nou de liefde van haar leven niet in drievoud in huis willen hebben. Het is het allemaal waard
reacties (0)