ALS HET `BEESTJE` MAAR EEN NAAM HEEFT....
Het zit al weer een tijdje in mijn hoofd, dat ik toch eens moet gaan beschrijven hoe de totstandkoming van de namen van ons nageslacht eigenlijk heeft plaatsgevonden. En ja, het is voor later altijd leuk om terug te lezen hoe 'vork nou ooit in de steel heeft gezeten' 
......
Het begint allemaal met mijn voorliefde voor het schrijven, ooit zou ik nog wel eens een boek willen schrijven. Maar ja, het hoofd zit zo vol met 'levenshoofdstukken', dat zoiets waarschijnlijk uit zou groeien tot een encyclopedie
.
Het is ergens een jaar of vijf geleden begonnen, nog voor er ooit plannen waren om deze planeet te verrijken met nieuwe wereldburgers. Het is een avond in het weekend (waarschijnlijk) als onze buurman aan onze eigenste 'debattafel' verschijnt. Als ik hem zou moeten beschrijven in een kernwoord, dan kom ik niet verder dan 'levensgenieter'
. En heel eerlijk gezegd, voldoen we in die fase van ons leven ook aan dat eenvoudige profiel. De sfeer is gemoedelijk en al snel vult de tafel zich met de geneugtes des levens, in de vorm van lege flessen. We filosoferen er wat op los en dan komt het onderwerp 'kinderen' op tafel..... Deze trotse levensgenieter is vader van twee zoons en licht toe, dat zijn kinderen hun namen danken aan een familietraditie. Mijn levenspartner is altijd al mijn gelijke geweest, als het gaat om onze omgeving te dollen. 'Als het een tweeling wordt....' vervolg ik mijn relaas, 'dan noemen we ze Urbi en Orbi ' (Quote: de Paus)... En mijn schat, hij dikt dit mooie verhaal nog even subtiel aan. 
Ik licht onze enigszins beschonken buurman toe, dat de ene dan priester kan worden en de andere een harde werker. Als we een podium hadden gehad in huis, had deze man op dat moment bruut protest aangetekend op onze naamkeuze..... Maar toch... we weten hem te overtuigen en uiteindelijk kan hij zich vinden in de gekkigheid die we hem op dat moment verkopen. We lichten nog toe, dat we de katholieken een warm hart toedragen en dat we daarom volop achter onze keuze staan. En hij, deze lieve goedgelovige buurman, hij stemt in!
Als eenmaal de buurman vertrokken is en we de 'restjes van oma opmaken' (dit houdt verband met een traditie in Koens familie, dat wil zeggen het is een jaarlijkse borrel die terugkeert, waarbij men predikt dat de restjes van wijlen oma worden opgedronken, maar dat dan al tien jaar lang....... )...... debatteren we verder. 'Hoe moet dan een eerste kind heten', vraag ik mijn lief op dat moment.... en als snel valt de naam Quinten.
Een jaar later als een zwangerschapstest laat zien, dat we in verwachting zijn, is de keuze niet moeilijk.
We bladeren tevergeefs nog een paar namenboeken door, want manlief heeft nog wat loze suggesties, die uiteraard met brute hand van de tafel worden geveegd. Quinten is het en Quinten blijft het. Wel komen we tot de overeenstemming, dat het kindje in wording vernoemd gaat worden naar zijn beide opa's, dat wil zeggen: Quinten Pieter Cornelis zal hij gaan heten. Tijdens mijn zwangerschap, in het jaar 2006, wordt het boek van Harry Mulisch uitgeroepen tot beste Nederlandse boek ooit: 'De ontdekking van de hemel' en zo voelt letterlijk ook zijn komst voor ons. Daarnaast heet de hoofdpersoon in het boek 'Quinten'. Als we later een vriend vragen een kaartje uit te zoeken in een van de boeken die we geleend hebben bij de drukker, kiest hij welliswaar niet het kaartje dat wij hebben gekozen.... maarrre..... Op zijn kaartje staat de 'voorbeeldnaam' Quinten.... Meer tekenen aan de wand heeft een mens niet nodig. Het is besloten en verwezenlijkt..... Het boek staat in onze boekenkast, zodat als Quinten ooit de leeftijd heeft, dat hij het van ons geschonken zal krijgen, als herinnering aan de totstandkoming van zijn naam.
Dan als alle verrassingen in het leven van de baan lijken en we in een mooi vast patroon des levens zijn aangeland, kondigt geheel onverwachts onze tweede zoon zich aan. Althans, na de vlokkentest weten we dat ons huishouden echt gebombardeerd zal worden tot 'mannenhuishouden'...... Als de dag van gisteren staat onze ' naamdiscussie'
van onze nummer 2, nog vers in mijn geheugen.
Het is etenstijd als manlief mij onderweg van een van zijn trips belt. We kletsen op het gemak wat bij, want immers hij heeft wat reistijd te doden. Dan komt plots de naamsdiscussie weer op gang en komen we uit bij een film, die we kort geleden hebben gezien. Ik lig op bed en raadpleeg mijn grootste vriend: 'de laptop'
..... Deze film brengt ons bij schrijvers in de volgorde van: Milton, Blake en niet te vergeten ons aller Dante Alighieri.... 'Dat klinkt goed', meld ik mijn lieve schat.... In eerste instantie denkt de man aan de andere kant van de lijn, dat ik op de naam Blake doel, maar ik deel zijn passie voor de serie 'Blake seven' nou niet echt...
En de naam Milton, naja, laten we zeggen, ooit in een verleden ...... Nee dus! 'Dante schat', hoor ik mezelf zeggen, dat moet het worden. 'Dante Duivenvoorde ligt ook wel lekker in de mond moet ik zeggen', vervolg ik mijn relaas. En we zijn het eens.
Een aantal weken later als we op een rommelmarkt zijn, lopen we een boekwerk van Dante tegen het lijf 'De goddelijke komedie'..... en wat past het fantastisch bij 'De ontdekking van de hemel'..... En laten we eerlijk zijn, het krijgen van kinderen is een godsgeschenk
.... Onze keuze is gemaakt. Ook dit boek staat momenteel in onze boekenkast. Even op de man af moet ik als taal- en schrijfliefhebster wel bekennen, dat het haast niet te lezen is, de 13e eeuwse schrijfstijl, maar goed, dat nemen we op de koop toe.... .... Ooit als onze 'tweede man' zijn literaire leeftijd heeft bereikt, zal ook hij zijn boekwerk ontvangen.....
En als ik zo terugkijk op dit prachtige verhaal, voel ik me een rijke godin, een dankbaar mens, dat ik twee prachtige wonderen op deze wereld heb mogen zetten, in de vorm van mijn jongens....... De een heeft me de hemel laten ontdekken en de ander heeft laten zien hoe het leven soms een grote goddelijke komedie kan zijn, door zijn onverwachte komst.... Want tja, alle babyuitzet was al verkocht op Marktplaats voordat hij eraan dacht om te komen op deze wereldbol.....
Als 'het beestje maar een naam heeft' is een prachtige mooi Nederlands gezegde, maar het ligt nou eenmaal in mijn aard om dat soort dingen betekenis te geven
.....
Quinten en Dante.... mijn wondertjes.....'hemels en goddelijk', dat zijn ze.....
...... Het begint allemaal met mijn voorliefde voor het schrijven, ooit zou ik nog wel eens een boek willen schrijven. Maar ja, het hoofd zit zo vol met 'levenshoofdstukken', dat zoiets waarschijnlijk uit zou groeien tot een encyclopedie
. Het is ergens een jaar of vijf geleden begonnen, nog voor er ooit plannen waren om deze planeet te verrijken met nieuwe wereldburgers. Het is een avond in het weekend (waarschijnlijk) als onze buurman aan onze eigenste 'debattafel' verschijnt. Als ik hem zou moeten beschrijven in een kernwoord, dan kom ik niet verder dan 'levensgenieter'
. En heel eerlijk gezegd, voldoen we in die fase van ons leven ook aan dat eenvoudige profiel. De sfeer is gemoedelijk en al snel vult de tafel zich met de geneugtes des levens, in de vorm van lege flessen. We filosoferen er wat op los en dan komt het onderwerp 'kinderen' op tafel..... Deze trotse levensgenieter is vader van twee zoons en licht toe, dat zijn kinderen hun namen danken aan een familietraditie. Mijn levenspartner is altijd al mijn gelijke geweest, als het gaat om onze omgeving te dollen. 'Als het een tweeling wordt....' vervolg ik mijn relaas, 'dan noemen we ze Urbi en Orbi ' (Quote: de Paus)... En mijn schat, hij dikt dit mooie verhaal nog even subtiel aan. Ik licht onze enigszins beschonken buurman toe, dat de ene dan priester kan worden en de andere een harde werker. Als we een podium hadden gehad in huis, had deze man op dat moment bruut protest aangetekend op onze naamkeuze..... Maar toch... we weten hem te overtuigen en uiteindelijk kan hij zich vinden in de gekkigheid die we hem op dat moment verkopen. We lichten nog toe, dat we de katholieken een warm hart toedragen en dat we daarom volop achter onze keuze staan. En hij, deze lieve goedgelovige buurman, hij stemt in! Als eenmaal de buurman vertrokken is en we de 'restjes van oma opmaken' (dit houdt verband met een traditie in Koens familie, dat wil zeggen het is een jaarlijkse borrel die terugkeert, waarbij men predikt dat de restjes van wijlen oma worden opgedronken, maar dat dan al tien jaar lang.......
)...... debatteren we verder. 'Hoe moet dan een eerste kind heten', vraag ik mijn lief op dat moment.... en als snel valt de naam Quinten. Een jaar later als een zwangerschapstest laat zien, dat we in verwachting zijn, is de keuze niet moeilijk.
We bladeren tevergeefs nog een paar namenboeken door, want manlief heeft nog wat loze suggesties, die uiteraard met brute hand van de tafel worden geveegd. Quinten is het en Quinten blijft het. Wel komen we tot de overeenstemming, dat het kindje in wording vernoemd gaat worden naar zijn beide opa's, dat wil zeggen: Quinten Pieter Cornelis zal hij gaan heten. Tijdens mijn zwangerschap, in het jaar 2006, wordt het boek van Harry Mulisch uitgeroepen tot beste Nederlandse boek ooit: 'De ontdekking van de hemel' en zo voelt letterlijk ook zijn komst voor ons. Daarnaast heet de hoofdpersoon in het boek 'Quinten'. Als we later een vriend vragen een kaartje uit te zoeken in een van de boeken die we geleend hebben bij de drukker, kiest hij welliswaar niet het kaartje dat wij hebben gekozen.... maarrre..... Op zijn kaartje staat de 'voorbeeldnaam' Quinten.... Meer tekenen aan de wand heeft een mens niet nodig. Het is besloten en verwezenlijkt..... Het boek staat in onze boekenkast, zodat als Quinten ooit de leeftijd heeft, dat hij het van ons geschonken zal krijgen, als herinnering aan de totstandkoming van zijn naam. Dan als alle verrassingen in het leven van de baan lijken en we in een mooi vast patroon des levens zijn aangeland, kondigt geheel onverwachts onze tweede zoon zich aan. Althans, na de vlokkentest weten we dat ons huishouden echt gebombardeerd zal worden tot 'mannenhuishouden'...... Als de dag van gisteren staat onze ' naamdiscussie'
van onze nummer 2, nog vers in mijn geheugen. Het is etenstijd als manlief mij onderweg van een van zijn trips belt. We kletsen op het gemak wat bij, want immers hij heeft wat reistijd te doden. Dan komt plots de naamsdiscussie weer op gang en komen we uit bij een film, die we kort geleden hebben gezien. Ik lig op bed en raadpleeg mijn grootste vriend: 'de laptop'
..... Deze film brengt ons bij schrijvers in de volgorde van: Milton, Blake en niet te vergeten ons aller Dante Alighieri.... 'Dat klinkt goed', meld ik mijn lieve schat.... In eerste instantie denkt de man aan de andere kant van de lijn, dat ik op de naam Blake doel, maar ik deel zijn passie voor de serie 'Blake seven' nou niet echt... En de naam Milton, naja, laten we zeggen, ooit in een verleden ...... Nee dus! 'Dante schat', hoor ik mezelf zeggen, dat moet het worden. 'Dante Duivenvoorde ligt ook wel lekker in de mond moet ik zeggen', vervolg ik mijn relaas. En we zijn het eens. Een aantal weken later als we op een rommelmarkt zijn, lopen we een boekwerk van Dante tegen het lijf 'De goddelijke komedie'..... en wat past het fantastisch bij 'De ontdekking van de hemel'..... En laten we eerlijk zijn, het krijgen van kinderen is een godsgeschenk
.... Onze keuze is gemaakt. Ook dit boek staat momenteel in onze boekenkast. Even op de man af moet ik als taal- en schrijfliefhebster wel bekennen, dat het haast niet te lezen is, de 13e eeuwse schrijfstijl, maar goed, dat nemen we op de koop toe.... .... Ooit als onze 'tweede man' zijn literaire leeftijd heeft bereikt, zal ook hij zijn boekwerk ontvangen..... En als ik zo terugkijk op dit prachtige verhaal, voel ik me een rijke godin, een dankbaar mens, dat ik twee prachtige wonderen op deze wereld heb mogen zetten, in de vorm van mijn jongens....... De een heeft me de hemel laten ontdekken en de ander heeft laten zien hoe het leven soms een grote goddelijke komedie kan zijn, door zijn onverwachte komst.... Want tja, alle babyuitzet was al verkocht op Marktplaats voordat hij eraan dacht om te komen op deze wereldbol.....
Als 'het beestje maar een naam heeft' is een prachtige mooi Nederlands gezegde, maar het ligt nou eenmaal in mijn aard om dat soort dingen betekenis te geven
..... Quinten en Dante.... mijn wondertjes.....'hemels en goddelijk', dat zijn ze.....
reacties (0)