EEN KUS VOOR DE DOKTER
Wat heeft mijn kereltje toch een grote belevingswereld, ik verbaas me daar elke dag weer over. En dat alles zo kort na zijn vierde verjaardag. Feest, dat was het, welliswaar een niet al te groot feest, maar toch. We hebben zijn geboortedag in alle rust heel uitbundig gevierd.
En euforisch, dat was hij. Bij het ontwaken riep hij vrolijk: 'oh, mama, ons huisje is nog nooit zo mooi versierd geweest'.... en de blijdschap in zijn kleine stemmetje doet een volwassen mens de adem ontnemen, een gemoed vollopen 
. Dat is het mooie van kinderen, die onbevangen openheid, die eerlijkheid. En zijn eerlijkheid, het speelt hem parten, soms maak ik me zorgen om zijn openheid. Aan de andere kant vertellen mensen mij dat juist die eerlijkheid zijn menszijn siert.... Nu zijn broer op deze aardbodem zijn gezichtje heeft laten zien, heeft hij laten zien dat hij de beste grote broer van de wereld is. Hij kust wat af, vol overgave. Zo nu en dan moet ik hem indammen om het kleine kereltje niet te bedelven onder zijn kussen. 'Waar maak ik me druk om'.... denk ik vervolgens als ik een dergelijk tafereel aanschouw.
Het is zijn tijd, hij is vier jaar. In overleg met de basisschool besluiten we om hem te laten instromen na de zomervakantie. Simpelweg vanwege het feit dat er zoveel in zijn kleine hoofdje gebeurd
. De overstap van de peuterspeelzaal naar de basisschool, de komst van een nieuwe kindje, hoeveel kun je als kind verwerken..... En de keuze, we staan er achter. Toch voor de vakantie willen we graag een kijkje nemen op de school, waarvan hij de naam veelvuldig laat vallen: 'de st. Victorschool'. We hebben een weekje vrij en besluiten met z'n allen kleine Q zijn nieuwe school te gaan bekijken. Eenmaal bij het binnenkomen, nodigt onze kleine vriend direct de juf uit om zijn nieuwe broer te bekijken. Zoals hij later zelf zegt: 'de juf heeft Dante ontmoet'... En ik, ik verwonder me slechts over zijn woordkeuze voor een kind van vier. Na een klein rondje klas is hij toch echt de aandacht kwijt voor de juf, want hij heeft kinderen gezien op het schoolplein. 'Mam, ik wil spelen.....' en terwijl hij vertrekt met pap, voel ik me ongemakkelijk, want daar sta je met een juf en zonder kleuter..... 
Soms twijfel ik over zijn mate van enthousiasme in het leven, maar het zijn vriendinnen, die vertellen dat we in deze samenleving ook dit soort mensen nodig hebben. En wie ben ik?
En zijn enthousiasme in het leven siert hem, ik verwonder me over hem, dat is de andere kant. We leven inmiddels donderdag als we ons gesettled hebben in het zonnetje. Een dag eerder vertelt mijn lieve schat mij: 'Ik kan niet goed binnen de lijntjes kleuren mam en zonnetjes tekenen vind ik ook moeilijk'. Ik verwonder me om zijn zelfkennis en uitspraken, maar neem hem des te meer serieus..... 'Liefie, ik heb een verrassing voor je'.... zo kondig ik hem mijn plan aan. 'Wat is het mama, wat is het mama', hoor ik als antwoord op mijn uitspraak. Ik sjouw de douchekruk voor barende vrouwen 
naar buiten en we benoemen het samen als knutseltafel. Qua hoogte matcht het perfect bij zijn kabouterstoeltje van de kringloop. Klaar zijn we voor onze missie. 'Mama gaat je helpen met kleuren lieve schat, want ze weet zeker dat je het kan'....
En al mijn woorden komen uit. Na voldoende aanmoediging en stimulans blijkt het ventje best te kunnen kleuren binnen lijntjes .... En in het heetst van de strijd van ons spel....wordt er geklopt op de poort...... Het is de dokter, hij komt op babybezoek.... Mijn kleine vriend vertelt vol enthousiasme dat hij een broer heeft gekregen. Inmiddels leid ik onze 'medicijnman' richting baby om even de kleine check te doen. Als we aan de tuintafel belanden, roept mijn zoon: 'Kom mam, kom kleuren'.... ik maan hem tot geduld, wetende dat dit voor hem een moeilijk item is. Maar gek genoeg, het lijkt hem te lukken
..... Ik spreek met de beste man over onze nieuwe aanwinst, over mijn zorgen over Q, zijn enthousiasme en ongeremdheid in het leven. En dan plots komt het kereltje, slechts gekleed in zijn onderbroekje, de glijbaan afgedaald..... Dit verhaal neemt zo'n onwaarschijnlijke wending, dat ik achteraf nog steeds vol verbazing dit tafereel de revue laat passeren. Het kleine ventje rent op de dokter af en roept: 'Kusje dokter, want die ben je vergeten....'. Vol overgave kust hij de beste man op zijn wang 
en het enige dat deze man doet is: GLIMLACHEN...... Hij benoemt de aktie als 'heerlijk' en ik, ik ben zo blij.... want al zijn enthousiasme lijkt in deze wereld toch echt te worden beantwoord....... 'Een kus voor de dokter'..... en laten we eerlijk zijn, wie van ons allen heeft de moed om in alle openheid, eerlijkheid en puurheid onze dokter te kussen....
In plaats om me hier zorgen over te maken, bedenk ik me, dat het wellicht beter is zijn enthousiasme te bewonderen..... Of ik de dokter zelf zou kussen????? Moed dat vraagt het..... 
Ik hou van mijn lieve enthousiaste schat....... En het deed me zomaar denken aan een nummer van Sting: 'shape of my heart' en ik denk dat er met de vorm van zijn hartje is niks mis......
reacties (0)