DANTES PEAK

Het was me het weekje wel. Na de bevalling moesten we al in het ziekenhuis verblijven, omdat het kereltje zijn glucosegehalte niet goed kon regelen. Op vrijdag mochten we dan echt naar huis.... We informeren nog even de kraamzorg en besluiten de kraamdame op zaterdag te laten komen. Even toe aan rust..... Het is een alleraardigste meid, die ons de dag erna komt verblijden met haar goede zorgen. Het kan ook niet anders, want haar afkomst is gelijk aan mijn geboortegrond, het is een echte Katwijkse . Ik voel me verwend, want ik ben nou eenmaal niet die mens, die achter over hangt en toekijkt, maar dit keer kan ik er optimaal van genieten. Dat had ik mezelf op voorhand al beloofd.

Na een dag of twee thuis heerlijk met elkaar keuvelen ... komt de verloskundige op bezoek. Ze constateert waar ik al bang voor was, toch wel een tikkie 'gele baby' en neemt contact op met de kinderarts. We kunnen direct komen. Eenmaal daar aangekomen, wordt het kleine ventje voor de zoveelste keer geprikt om zijn bloedwaardes aan het oog van de deskundigen te onderwerpen. Even kort waan ik mij in het land van de serie van de 'Flying doctors', want aan het bedje van zoonlief meldt zich een jeugdige dokter, die zo uit de serie gestapt zou kunnen zijn . We overleggen en de teleurstelling is groot.... Mn lieve kleine schat moet blijven voor een heuse 'zonnebankbehandeling' om zijn levertje wat op weg te helpen.

Het relativeringsvermogen wint het nog altijd van mijn moederhart, maar met dikke tranen, laat ik het kereltje dat de mijne is achter in goede handen. Weer wordt bewezen, dat je als moeder keuzes op je pad moet maken, waarbij je jezelf moet wegcijferen voor de bestwil van je kinders.... En met een moedig hart, zo groot als dat van een leeuw, laat ik hem achter.... Dante's Piek, dat schiet er door me heen, het geen zijn oorsprong vindt in de film 'Dantes Peak', een vulkaanuitbarsting.... en zo voelt het van binnen... een uitbarsting. Wachten tot de rust is weer gekeerd, tot we ons eindelijk weer kunnen herenigen......

We hebben wat roerige dagen achter de rug, als we weer richting ziekenhuis vertrekken. In de ochtend stap ik bij moeders in de auto om te horen of 'Kruimeltje' eindelijk onder de lamp vandaan kan. Elke keer als we weer afscheid moeten nemen in het ziekenhuis, voelt het haast alsof een van mijn ledematen wordt afgerukt. Wat is dit moeilijk. In de ochtend voer ik nog overleg met de dienstdoende zuster op de Kinderafdeling, die mij een blij bericht brengt. 'Ik heb overlegd.... maar als de bloedwaardes goed zijn, dan mogen jullie Dante ook mee nemen naar huis. Het enige is dan wel, dat jullie de volgende dag weer terug moeten om hem te laten prikken'. Ik zit op mijn stoel, maar als we beeldtelefoon hadden gehad, had de dame aan de andere kant van de lijn kunnen zien, dat ik bijna het spreekwoordelijke 'gat in de lucht' sprong op dat moment.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, vertelt de dame in kwestie ons, dat zijn waardes goed waren. Het ventje mag mee naar huis . De keuze is aan ons of we hem achterlaten voor observatie of niet. Maar als je goed kunt nadenken, is die vraag eigenlijk overbodig, want NATUURLIJK gaat hij mee naar huis. In al mijn moederlijke onzekerheid informeer ik nog naar de mogelijke risico's, maar ze blijken nihil. Wat een geweldig nieuws. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik op dat moment de tranen nog weet weg te slikken, maar mijn moederhart is zo blij! Eenmaal ingepakt reis ik af met mam richting huis....

Wordt vervolgd...............