DE GEBOORTE (26 MEI 2011)

Het is woensdagavond en na ons ziekenhuisbezoek en de berusting van de 'keuze' om allerlei geknutsel aan de natuur even over te slaan, roep ik manlief.... 'Schat, is dit het begin', vraag ik mijn levenspartner..... Als snel komen we tot de conclusie, dat dit misschien wel een aanzet zou kunnen zijn tot meer. Elke zwangere vrouw weet zo ondertussen waar het allemaal mee begint, een prop . We besteden er niet al te veel aandacht aan en na een lange dag ziekenhuis storten we allebei 'ter bedde'.... volkomen uitgeblust.

Als het daglicht zich laat zien, kondigt onze nr 1 zich aan met een luide stem: 'is het al licht mama'.... en ik beantwoord deze lokroep uiteraard met een 'ja, kom maar naar boven lieve schat'. Bij ons op de leefschuit is het nou eenmaal een gegeven feit, dat kindertjes beneden slapen in het vooronder en de oudjes 'boven' bedrijf in de kajuit voeren. Het manneke is nogal enthousiast en probeert zijn zwangere moeder nog even uit als springkussen. Ik voel me niet helemaal prut en vermaan het kleine ventje tot rust. Hij moet vandaag naar de peuterspeelzaal en we hijsen ons in de kleren om hem bij opa en oma te bezorgen. Ik pak de 'tuut' en samen met onze hondenvriend reizen we af naar Katwijk.

Eenmaal daar aangekomen neemt mam de honeurs waar en brengt het kind waar hij zijn moet. In de tussen tijd stofzuig ik voor pap en dweil het ouderlijk huis aan. Ik moet toch ergens mijn nesteldrang kwijt zo lijkt het. Zo een klein uur merk ik op, dat ik hier en daar lichte krampen heb, maar goh het zal wel. Aangezien mijn vorige bevalling minder rooskleurig was, verwacht ik niet dat het nu zo'n vaart loopt. Ik puf tussentijds wat zaken weg, maar heb geen notie van een feitelijke bevalling. Als al het huishoudelijke geneuzel gedaan is , plof ik neer op de bank met broerliefs laptop. Ik chat nog even met vriendin Tanja en Vanja, tja ze zijn niet uitgekozen voor de naam, gniffel. Ik uit nog even wat onzekerheid over mogelijke weeen, maar sta er niet bij stil, dat dit mogelijk een begin is. Ik kan mn draai niet vinden op dat moment .

'Mam, ik ga nog even naar huis, want ik vind mn rust niet....', hoor ik mijzelf tegen moeders zeggen. Ze geeft me een horloge mee, voor eventueel wanneer het nodig is.... Ik stap in de auto en neem met tussenpozes even een pufpauze. Nog steeds gaat er geen lichtje bij me branden. Toch bel ik even naar het ziekenhuis voor overleg. Zuster Marieke spreekt met me af, dat ik een uur lang klok hoeveel krampen ik heb. Zo gezegd zo gedaan. In de tussentijd bel ik Koen en vraag hem toch om even naar huis te komen 'voor het geval dat'... Inmiddels laat de klok om de zes minuten zien en na een klein uur bel ik Marieke weer. Ze vindt het toch verstandig als ik even langs kom en wij delen die mening wel!

Rond elf uur reizen we weer af naar het Diac. Eenmaal daar aangekomen, worden we al snel te woord gestaan door een heel aardige verloskundige. Niet lang daarna volgt een inwendig onderzoek en wat blijkt: 'WE MOGEN BLIJVEN, 4 CM!!!'..... Na een CTG en wat overleg, krijg ik rond de 6 cm een ruggenprik. Mijn vorige 'kindaflevering' was niet helemaal vlekkeloos, dus een goede reden. Het plaatsen van de prik verloopt soepel. De nogal zakelijke dokter doet uiteindelijk goed zijn werk. En ik, ik kan m alleen maar dankbaar zijn. We worden teruggereden naar de luxe verloskamer, waar een echte feauteuil voor de baas klaar staat. Tja, die mannen moeten tijdens de verlossing toch ook een beetje verwend worden. Even over vijven zakken de weeen wat weg en word ik verwend met een heus infuus aan hormonen. Dan begint de storm.....

In al mn ijver pas ik mn yoga-oefeningen toe en ze helpen me aardig door de strijd heen. De laatste centimeters moeten we behoorlijk 'werken', maar we doen het met liefde. Het vooruitzicht dat we bijna bij de eindstreep zijn, doet een hoop wonderen. Rond half acht staan er drie 'deskundigen' rondom mijn kraambed, klaar om ons kind op deze wereld te ontvangen. Het laatste stuk verloopt prachtig, ik ben bewust van wat er allemaal gebeurd en kan uiteindelijk na tien minuten onze zoon aanpakken. Dan volgt de ontlading......

Het is een prachtig kind. Als mij gevraagd wordt, hoe onze zoon heet, hoor ik mij vol trots zeggen: 'we noemen hem DANTE Michaël'.... Het is een pracht kereltje. Hij heeft het even benauwd gehad door de navelstreng, maar scoort prima bij de controles. Fijn is het dat tegenwoordig het kindje eerst een uur bij de moeder op de borst mag blijven, wat een heerlijkheid. De tranen lopen over mijn wangen. Mijn trotse steun en toeverlaat mag de laatste banden tussen moeder en kind doorknippen. Dan is dit kleine kereltje toch echt overgeleverd aan de grote mensenwereld en de zorg van zijn papa en mama. Het is gebeurd, we zijn de trotse vader en moeder van een ZOON! Welkom, lieve kleine DANTE......

En het weekend afwachten..... NEE, we hebben het niet gehaald...