KINDERTJES MET VLEUGELTJES
'Normaal gesproken zijn de anekdotes die ik schrijf vaak vrolijk en hylarisch, maar ook deze hoort bij mijn leven. Op zijn manier is ook dit een mooie en prachtige dag uit het leven van....'
Ergens onderweg bedenk ik mezelf: 'zal ik een witte roos kopen of niet'?. Het ontbreekt me aan tijd, dus ik besluit toch maar door te rijden. Na een kleine omweg parkeer ik vandaag mijn auto bij de Jozefkerk. Het is even voor tienen. Als ik de kerk binnen wandel spreekt een mevrouw mij aan. Het is 'de oma'. We spreken kort en al snel heeft een klein groepje mensen zich verzameld. In mijn positie wil de 'hoge nood' zich nog wel eens voordoen en ik begeef mijn weg richting de werkkamer van meneer pastoor. De beste man ziet er in zijn dagelijkse kleding uit als een alledaags persoon en verleent mij toestemming voor de sanitaire stop.
Als klein kind al voelde ik mij thuis in de kerk. Het grote gebouw, de hoge plafonds, het doet een mensje zo nietig voelen. Het heeft altijd een overweldigende indruk op mij gemaakt. Een zacht, weemoedig pianomuziekje galmt op een heel gepaste manier door het gebouw heen. Ik wandel langs de schilderijen, waar de megafresco's hangen met taferelen van Jezus daarop. 'Het dragen van een zwaar kruis' is een thema dat veel te vinden is in deze kerk. Het schrale ochtendzonnetje laat zich zo nu en dan zien door de prachtige glas-in-lood-ramen. Kwetsbaar, zo voel ik me. Kort daarna arriveren twee lieve mensjes met hun kinderen, waarvan er vandaag eentje zal moeten achterblijven. Het leven is soms zo hardvochtig.
De sfeer is zo gemoedelijk en moedig stappen zij over de drempel van de kerk heen. In gedachten doorvoel ik hoe het moet zijn, hoe zwaar elke stap dichter bij het afscheid moet zijn. We kussen elkaar gedag en het enige dat ik kan doen, is haar even vasthouden..... Een lief klein mandje wordt gedragen tussen papa en mama in, daar gaat het kleine kereltje, lieve kleine Finn.
Meneer pastoor vertelt een verhaal over kinderen. 'Kindertjes worden geboren met vleugeltjes, ze hebben de neiging om te fladderen. De meeste kindertjes doen dat hier op aarde, maar sommige kindertjes mogen jammer genoeg het levenslicht niet zien en zullen fladderen in het eeuwige licht'.... Hoe verdrietig het ook is, ergens voelt het goed om dit afscheid op deze manier te visualiseren. Om het kleine mandje heen worden de kaarsjes aangestoken. Ieder van ons steekt zijn eigen kaarsje aan. Het is alsof ieders kleine stukje licht wordt meegegeven aan het kleine mensenkindje dat daar ligt. Tijdens het kaarsen aansteken, hoor ik een lief klein kinderstemmetje roepen: 'is het donker voor de baby'?.... En ik besef me, dat het kleine meisje, zusje van Finn, nog niet helemaal zal begrijpen wat er allemaal gebeurt vandaag. Haar andere kleine broertje evenmin. In het midden brandt een grote kaars met een engeltje erop, allemaal zo lieflijk....
Dan is het tijd om zoals meneer Pastoor vertelde, het kindje aan de aarde toe te vertrouwen. Elke stap die ik zet, ervaar ik als zwaarte. Elke gedachte in mijn hoofd is bij die twee lieve mensen. Daar moeten ze hun kleine jongen loslaten. Voorafgaand aan de dienst zei mama nog zo mooi: 'het is goed zo....'.... En ik, ik bewonderde haar kracht, haar berusting. Alle kindertjes krijgen een witte ballon. Op het sein van meneer pastoor laten zij hun ballon los en met elkaar kijken we de wegvliegende ballonnen na. Gek genoeg, voelt het in mij, alsof er echt een klein zieltje van ons wegvliegt en het gevoel van 'definitief' wordt bevestigd. Bij vertrek krijgt ieder van ons een witte roos. Een prachtig mooi rozenbed wordt als een wollen deken over lieve kleine Finn gelegd. Een prachtig gezicht. En plots bedenk ik mij : 'dit is vast de reden dat ik geen witte roos hoefde te kopen'.
We nemen afscheid..... Bij het afscheid ontmoet ik weer de gewone man, maar dit keer in een kerkelijk gewaad. Het maakt nog altijd indruk op me. We schudden elkaar de hand en wensen elkaar sterkte... en dan nogmaals blijkt hoe gewoon mens deze meneer Pastoor ook is. Als ik hem aankijk, zie ik zijn betraande ogen, het grijpt hem aan.
Eenmaal in de auto laat ik de dienst bezinken. Ik neem voor de tweede keer een omweg, maar dit keer richting huis, haast heb ik niet. Het was een mooi, lief en warm afscheid. Het enige dat ik nu nog kan wensen, is veel kracht en sterkte voor de ouders van lieve kleine Finn. En onderweg valt me op, de wereld draait gewoon weer door, eigenlijk zoals alle dagen daarvoor....
IN MEMORIAN FINN
reacties (0)