PRAATJE POEP

‘De maanden dringen schat’, vertel ik manlief. In ons huishouden is voor het minimensje een maand of wat geleden een brilverkleiner aangeschaft voor op de wc. Zo ondertussen heeft hij een stuk of 5 A4-vellen vol geplast. Dat wil zeggen elke plas is beloond met een sticker. Als moeder in zindelijkheidstraining werk je driftig met je kind mee. De creativiteit viert hoogtij om maar suggesties te bedenken, die het kindje richting pot kunnen stimuleren. Maar een grote boodschap: ‘ho maar’. Zorgwekkend besluit ik ....

Uiteraard bedenken we allerlei scenario’s waardoor dit veroorzaakt zou kunnen worden en al gauw belanden we bij ‘praatje poep’. Misschien is de valafstand voor het drolletje wel te groot, want simpelweg, het kereltje durft niet.
En als we over dringende maanden spreken, dan ben ik in gedachten bij de kleuterschool. Immers we staan aan de vooravond, dat de kleine man zichzelf daar zal moeten gaan bewijzen. Laten we wel wezen, daar horen pampers niet meer bij. Een tweede euvel is, dat ons waterwonen toch ook nadrukkelijk vraagt om een kindje dat zichzelf drijvend kan houden. Ook zwemles vraagt een zindelijk kind. Tot op heden zijn de deuren aan de waterkant hermetisch afgesloten geweest, want geen mens moet denken aan..…. Kortom, reden genoeg om dit project op korte termijn te laten slagen.

Normaal gesproken wil ik zo af en toe nog wel eens op manlief mopperen. Hij heeft een drukke baan is veel op pad, waarbij onze gezinstijd er nog wel eens bij inschiet. In deze zal ik vast niet de enige niet piemeldragende mens zijn, die dit zo ervaart, gniffel. Toch blijkt dat echt een mannending te zijn, die zindelijkheid. Natuurlijk wil ik als hulpeloze moeder ook nog wel onderbouwen waarom.

‘Als je nou toch weer eens die pot voor de dag haalt’ , adviseert manlief…. ‘en die zet je gewoon voor de televisie, hij heeft afleiding nodig..’. Ik krab mezelf even achter de oren en bedenk voor mezelf : ‘ach, baat het niet, dan schaadt het niet’. In de ochtendvroeg als de minimens zich meldt in de kajuit van zijn pa en ma, ontdoen we hem van zijn pyjamabroek en vertellen hem wat de bedoeling is. Zo het weekend door lijkt dit aardig te werken. Zo nu en dan loopt hij een dagdeel in de blote ‘kontenbil’ , maar geen mens die daar naar kraait. Het gaat hem natuurlijk af en we besluiten hem te benoemen als een ‘geboren nudist’. En gek genoeg, met dat de dagen voorbij vliegen, lijkt hij het kunstje te verstaan.

Uiteraard ondervinden we nog een aantal ongelukjes. Dat hoort erbij. Een gehurkt kind op de salontafel, kan plots tot de conclusie komen dat hij een ‘poep heeft gemaakt’, waarbij mama het eindresultaat naast de tafelpoot vindt, in plaats van in de pot. Of in de vroege ochtend roept hij zijn papa: ‘ik heb poep gemaakt’ , waarbij zijn vader tussen de Thomas de Trein treinbaan een echte storthoop vindt. Maar in het geheel, we zijn niet ontevreden.

Later bedenk ik mij, waarom mannen nou wel tot dergelijke oplossingen komen. En eigenlijk is het niet zo gek, hij kent zijn zoon best goed, hij heeft hem uiteindelijk gemaakt. Mijn liefste schat slijt aardig wat tijd in onze sanitaire ruimte, hij zit er zelfs met liefde. In die ruimte liggen puzzelboekjes, want een man moet simpelweg gewoon afgeleid worden en neemt daarvoor ook alle tijd. Gekscherend heb ik wel eens geroepen: ‘als we ooit uit elkaar gaan, dan mag je daar gaan wonen, we hangen een brievenbus aan de wc-deur en je kindje komt je daar wel bezoeken’…. Ach mannen, nou ja, het kereltje is in ieder geval een kind van zijn vader. En laten we eerlijk zijn, uiteindelijk heeft papa wel de oplossing aangedragen voor dit zo praktische probleem.

Wat kan een volwassen mens toch raar gedrag gaan vertonen, want laten we eerlijk zijn, is het echt normaal  om met zn allen 'een poep' te bewonderen in een pot? 'Welja zeg ik' en volgens trots kus ik mijn kleine vriend en vertel hem ondertussen hoe trots ik op hem ben. ..... En dat gewoon vanwege een simpel ‘praatje poep’.