KLEINE KINDEREN EN DRONKEN MENSEN....
Het najaar is gevallen, het is te merken. In de omgeving zijn weinig bomen meer te vinden, die een blaadje dragen. De klok is weer teruggezet en de avond valt weer vroeger dan ooit, zo lijkt het. Het is zaterdagavond ergens in oktober als we na het eten onze telg richting het vooronder manouvreren. Na een verhaaltje voorlezen kijkt de kleine man ons beteutert aan. 'Ik heb niemand om mee te spelen, ik wil een broertje net als mijn' (letterlijk
). Wel begaan met het lot van mijn zoonlief, vertel ik hem: 'ik weet het lieve schat, we kunnen veel voor je regelen, maar dat nou net niet'..... en zowel pap als mam verlaten kort daarna met een nogal bezwaard gevoel zijn slaapdomein. 'Pfff, wat moeilijk he', vertel ik manlief. We belanden aan de debattafel met een borrel. Als snel komen we tot de conclusie, dat het voor hem zo nu en dan best lastig zal zijn. Vooral, omdat hij zo'n sociaal gezelschapsdier is. We zullen alternatieven moeten zoeken, zo zijn we vastberaden, na een vrij lange discussie. Immers, leenkindjes doen het ook prima. Ergens in deze periode schrijf ik ook een van mijn blogs over 'meisjeslaarzen in de gang'.
Een leuke 'zijstraat' in deze anekdote is, dat in de periode voorafgaand aan dit alles, mijn verkoopakties op Marktplaats hoogtij vieren. Alles wat toebehoort aan een babyuitzet en ander mini-geneuzel wordt zegevierend verkocht. Het is 'gouwe handel', want binnen de kortste keren zijn we helaas UITVERKOCHT. Dit alles op een campingbed na........
Het is de zondagnacht erna, een dag later.... Eigenlijk als we dit moeilijke item hebben laten rusten, omdat we er gewoon simpelweg niet meer op rekenen, word ik midden in de nacht wakker. Op een of andere vage manier begin ik met tellen..... 'shit, volgens mij ben ik overtijd' en voor de zekerheid tel ik met dezelfde vingers weer hetzelfde rijtje af. 'Oh my god'..... De dag erna haal ik bij dag en dauw een test. Als ik kort erna het resultaat van de stick aflees, val ik zowat van moeder's toiletbril af. WE ZIJN ZWANGER
. Nog enigszins verrast, bel ik manlief en we zijn het er allebei unaniem over eens: 'wat is dit een geschenk'! Als we elkaar bij het avond eten treffen, spreken we nog wel even onze verwondering uit over het feit, dat kennelijk onze zoon eerder op de hoogte was van ons 'kleine wonder' dan wijzelf. Zou het dan toch zo zijn: 'kleine kinderen en dronken mensen...... 
'. Als ik daags erna het kleine mensenkind vraag hoe hij wist dat er een kindje zou komen, vertelt hij: 'dat hebben de engeltjes
aan mij verteld'. Als ik vraag hoe die eruit zien, geeft het manneke nog een uitgebreide omschrijving, die ik eigenlijk niet in twijfel kan trekkken.... wat is het leven toch wonderlijk En dat 'broertje om mee te spelen'....... hij of zij is onderweg..... als alles goed gaat wordt het over 20 weken bezorgd
. 
reacties (0)