MUTTI`S ZIJN WATJES

'Ben ik nou echt een watje aan het worden', vraag ik mezelf af. Vandaag een fijne cursus op werk gehad over allerlei psychische ziektebeelden. Na een lange dag haal ik mijn ventje op in het 'ouderlijk nest'. We kletsen wat na over de indrukken van vandaag. Wat een geweld aan indrukwekkende informatie, maar zo leerzaam. Des te meer besef ik me hoe veilig de basis voor een kind moet zijn, om uit te groeien tot een volwaardig mens, dat zich veilig voelt in onze samenleving.

Als we thuis zijn gekomen, begint ons samenspel volop. Daar waar ik af en toe de laptop voorrang geef om mijn berichten te checken, staat mijn lieve kleine scheet nu volop in de schijnwerpers van mijn aandacht. Gisteren kreeg ik van een van de lieve medewerkers uit mijn team wat popjes van 'the Winnie the Pooh sceene', en hij blijkt er werkelijk mee in zijn hum te zijn. Wat een genot, dat een paar van die kleine speeltjes zoveel vreugde kunnen brengen. Alleen al het gebaar waarmee mijn lieve collega haar 'grote schatten' weggaf voor mijn zoon, zijn te vertederend voor woorden. Daar zit hij dan met zijn 'Little people auto, volgepropt met kleine Winnie the Pooh elementjes'.

Dan is het tijd voor bed. Ik neem de kleine kruimel mee naar het vooronder. Onder mijn arm de bewuste bus vol popjes. Ik maak me wat zorgen, omdat ze nogal klein zijn. Het doet me denken aan het 'autobandjesverhaal'. Als hij ze maar niet in zijn mondje stopt of 'elswhere' is mijn eerste gedachte. Mijn ongeruste moederhart laat zich leiden door bezorgdheid. Daarom verwijder ik de popjes met auto en al uit zijn bedje. Als ik boven kom, hoor ik een treurig kindje uit volle borst huilen; 'grote auto, grote auto'. Ik doe dat bewuste moment aan ruilhandel en ruil het kleine goed in voor wat grotere autootjes. Als ik hem zijn schatten overhandig, klinkt uit dat kinderbedje een overweldigend; 'dank je wel, mama, mama knuffel'. En ik krijg de dikste knuffel ooit! Twee kleine kinderarmpjes omhelzen me als nooit een man ooit eerder heeft gedaan.

Een kleine anekdote behoeft dit hele verhaal wel; onze zoon blijkt met zijn twee jaar in het engels tot tien te kunnen tellen, te weten dat vader en moeder in het duits 'Vati und mutti' zijn en ach wat eigenlijk niet. Ik slik na zijn zo gemeende lieve woordjes mijn emoties weg en beken volmondig 'MUTTI'S ZIJN WATJES'. Wie zal ooit toch het emotionele moederbrain begrijpen.... ik weet alleen dat mijn kleine hartje ervan smelt.

Maar een gelukkige mens voel ik me zeker, wat zijn wij gezegend met een prachtig mooi kind!

LIEVE QUINTEN, IK HOU VAN JOU!

Geschreven : oktober 2009